عکاسان اصفهانی بستر مناسبی برای پیشرفت دارند

به گزارش خبرنگار ایمنا، رویداد جهانی فتوواک در اصفهان در حال برگزاری است. این رویداد یک روزه در اصفهان، بر بستر میدان نقش جهان برگزار می شود تا عکاسان علاقه مند به شرکت در این رویداد فرهنگی هنری به ثبت زوایای مختلف این میدان تاریخی بپردازند. در این بین، احمد علیزاده، اولین برگزار کننده فتوواک در ایران، مدیر آموزشگاه آنلاین آترین و مدرس دانشگاه تهران(پردیس هنرهای زیبا) به اصفهان دعوت شده تا این رویداد را در کنار عکاسان اصفهان تجربه کند. در گفتگوی کوتاهی که با او دارم، ابعاد مختلف رویداد فتوواک و دغدغه های شخصی اش در این رابطه را ثبت می کنم.
فتوواک برای شما به عنوان اولین برگزار کننده این رویداد در ایران، چه مفهومی دارد؟ فتوواک را چطور می بینید؟
در رشته عکاسی، دورهمی ها و عکاسی های جمعی به خصوص در کارگاه ها و کلاس های دانشگاه و... زیاد اتفاق می افتد. اما فلسفه برگزاری فتوواک صرفا یک جمع دورهمی نیست. این رویدادی جهانی است با هدف آشنایی عکاسان با یکدیگر و تبادل تجربه و آموزش جمعی. در ایران به دلیل محدودیت هایی که وجود دارد کمتر می توانیم شاهد چنین اتفاقاتی باشیم و فضا بجای این که به سمت رفاقت و دوستی پیش برود بیشتر به صورتی رقابتی در می آید. اما در خصوص اصفهان باید بگویم، اصفهان یک مزیت جدی نسبت به خیلی از شهرها دارد و آن هم این است که اصفهان از نظر لوکیشن و فضای عکاسی هیچ چیز از شهرهای مهم جهان کم ندارد. اما برگزاری فتوواک به دلیل هماهنگی ها و محدودیت ها، بعضی اوقات این قدر سخت و طاقت فرسا می شود که فتوواک برای من تداعی گر ترس و لرزیدن چهار ستون بدنم از دردسر هایش است!
در برگزاری فتوواک، شاهد تأکید بر امر آموزش هستیم، این آموزش چطور انجام می شود؟
برای خود من به صورت شخصی، چون فعالیت اصلی من آموزش است، این بعد از فتوواک خیلی مهم است. در این رویداد عکاس مبتدی و عکاسان حرفه ای تر و اساتید در کنار یکدیگر عکس می گیرند و در موقعیتی عملی امکان کسب تجربه دارند و فتوواک اصلا تأکیدی بر حضور عکاسان حرفه ای ندارد و این نکته است که می تواند ایده ها و دیدگاه های جدید را در کنار تجربه ها و تکنیک های تجربه شده قرار دهد و باعث ارتقا جمعی شرکت کنندگان باشد. علاوه بر این یکی از اصلی ترین ویژگی های این رویداد، اجازه ویرایش عکس است که در خیلی از جشنواره های داخلی به عنوان یک ضعف شناخته می شود. خب ما با استفاده از همین ظرفیت کارگاه هایی بعد از تمام شدن فتوواک برگزار می کنیم و در آن شیوه های ویرایش ضدتخریبی عکس را آموزش می دهیم، چون ویرایش قرار نیست ماهیت عکس را تغییر دهد. حالا در نظر بگیرید ما این آموزش را با عکس هایی که خود عکاسان در این رویداد گرفته اند اجرا می کنیم. این نکته مهمی است که کمتر اتفاق می افتد و باعث ایجاد روحیه و یادگیری هرچه بیشتر عکاس می شود.
با توجه به سابقه و اطلاعات کاملی که از این رویداد دارید، در برگزاری فتوواک در ایران چه ایراداتی وجود دارد؟
همانطور که پیش از این هم اشاره کردم، در این رویداد قرار است تا عکاسان در فضایی دوستانه و با محوریت آموزش در کنار یکدیگر عکاسی کنند، بعد عکس ها را با یکدیگر تبادل کنند و نظراتشان را ارائه نمایند، اما این اتفاق کمتر رخ می دهد و بیشتر فضا به سمت رقابت صرف می رود. این رویداد، رویدادی کاملا رایگان است ولی متأسفانه در یکی دو شهر مبالغی از شرکت کنندگان دریافت شد و بعد این اتفاق به گوش برگزارکنندگان اصلی آن در سایت بین المللی فتوواک رسید، خب این اتفاقات صورت خوشی برای کشور ما ندارد. یا در مثالی دیگر، همین یکی دو سال گذشته، وقتی دو عکس از ایران در بخش انتخابات مردمی بهترین عکس قرار گرفت، برای ایجاد رأی بیشتر با آی پی های مختلف و ربات و... سعی کردند رأی جمع کنند. این وقتی مشخص شد که برای مثال، بیشتر تعداد رأی داده شده به عکس ها از طرف مردم حدود 200 رأی بود ولی آن عکس ها مثلا 9هزار رأی. خب این باعث شد تا عکس ها از رقابت انتخاب مردمی بهترین عکس حذف شود.
به نظر شما، جایگاه ایران در این رویداد کجاست؟
ما در ایران به صورت کلی، هم عکاس خوب زیاد داریم و هم استاد عکاسی خوب. منتهی، با توجه به این که خیلی از جشنواره های عکس داخلی اجازه ویرایش های خیلی ساده را به عکس نمی دهند، خیلی از عکاس ها به خوبی دیده نمی شوند و به دنبال فضایی برای دیده شدن آثارشان هستند که این طور رویدادهایی مثل فتوواک و... فضاهای بسیار مناسبی است. ما دو بار رویداد فینالیست داشتیم. یک بار محمد مهدی آذرنوش و یک بار هم علی نصیری، و این نشان می دهد چیزی از دیگر کشورها کم نداریم و جایگاه خوبی هم در این بین کسب کرده ایم که نباید با برخی رفتارهای نسنجیده آن را خراب کنیم.
فضای عکاسی و عکاس ها را در ایران چطور می بینید؟
به نظر من، ما در ایران دو طیف کلی عکاس داریم. یک طیف را عکاس های مفهوم گرا تشکیل می دهند. در این طیف تأکید کمتری بر بحث ویرایش نور و رنگ وجود دارد و مفهوم عکس اهمیت بیشتری دارد. این گروه از عکاسان فضای دیده شدن بیشتری دارند، ضمن اینکه می بینید همین گروه از عکاس ها بیشتر در جشنواره ها حائز رتبه می شوند. اما طیف دیگری هم وجود دارند که آن را عکاس هایی تشکیل می دهند که تأکیدشان بیشتر بر بحث نور و رنگ و ویرایش است. این گروه کمتر دیده می شوند و اسمی از آنها شنیده نمی شود. اگر این محدویت هایی که برای طیف دوم گذاشته می شود برطرف شود، عکس ایران جایگاه بهتری در جهان خواهد داشت. البته همین موضوع هم نیاز به آموزش دارد و فضایی برای دیده شدن عکس ها./
12176/135