یوم النکبه چیست؟/ رای ۳۳ کشور برای تشکیل رژیم جعلی!

یوم النکبه یا روز مصیبت، اشاره به روز نکبتی دارد که در آن روز، رژیم صهیونیستی تاسیس شد. هر ساله در روز پانزدهم ماه می، فلسطینی‌ها با برگزاری تظاهرات و تجمعات اعتراضی، از سالگرد این رویداد به عنوان سالگرد نکبت یاد می‏کنند. در جریان درگیری سال ۱۹۴۸ که سرانجام به تأسیس دولت اسرائیل انجامید بیش از هشتصد هزار فلسطینی آواره شدند.
"نکبة " کلمه عربی و به معنای مصیبت است. فلسطینی‏ها بطور عادی کلمه "نکبت " را برای توصیف حوادث فاجعه‏باری که در پی اشغال سرزمین‏های اشغالی به همراه داشته، بکار می‏برند.
از نظر فلسطینی‏ها این روز یادآور روزهای تلخ یعنی اشغال سرزمین‏شان و مصادره اراضی و اولین موج آوارگی و اخراج بیش از ۸۰۰هزار فلسطینی از خانه و کاشانه‏شان است.
تاریخچه اشغال‏
گرچه رژیم صهیونیستی در ۱۳۲۷ تنها یک روز پس از خروج آخرین سرباز انگلیسی از فلسطین تشکیل شد، اما این اقدام زمینه‏ها و ریشه‏هایی داشت که به گذشته‏ها و افکار نامقدس باز می‏گشت. زمینه‏سازی برای تشکیل این رژیم به نیم قرن قبل از روز اعلام تشکیل این رژیم یا روز نکبت باز می‏گردد.
پس از برپایی نخستین کنگره صهیونیسم در سال ۱۸۶۵ ش در شهر بال سوئیس و تصویب تشکیل دولت یهود در سرزمین فلسطین، مهاجرت صهیونیست‏ها به این سرزمین تحت حمایت استعمارانگلیس توسط سازمان جهانی صهیونیسم آغاز گردید. 
چهار سال پس از این تاریخ سازمان جهانی صهیونیسم با هدف تسریع در روند مهاجرت یهودیان، شرکتی تحت عنوان صندوق ملی یهود تشکیل داد تا برای سکنی‏گزیدن یهودیان مهاجر در فلسطین زمین بخرد. زمینهای خریداری شده توسط این صندوق به عنوان دارایی غیر قابل انتقال مردم یهود محسوب می‏شد. 
پس از پایان جنگ جهانی اول، مهاجران یهودی به سمت فلسطین روانه شدند. در این تاریخ آژانس یهود برای هماهنگ‏سازی و تسریع در روند مهاجرت یهودیان تشکیل شد.
بهانه نازیسم آغاز روند مهاجرت ها بود
با روی کار آمدن هیتلر در آلمان، نازیسم بهانه‏ای شد تا روند مهاجرت یهودیان به فلسطین شدت یابد به گونه‏ای که شمار یهودیان ساکن در فلسطین به بیش از ۶۵۰ هزار نفر در سال ۱۳۲۷ رسید این در حالی بود که تنها ۱۲ درصد از خاک اشغالی فلسطین در تصرف یهودیان بود. 
از این زمان به بعد باحمایت علنی استعمار انگلیس خشونت برنامه‏ریزی شده صهیونیسم با هدف فراری دادن فلسطینی‏ها و اسکان یهودیان مهاجر آغاز گردید. جنبش عزالدین قسام در این دوران آغاز شد اما توسط انگلیسی‏ها سرکوب شد. 
در سال ۱۳۲۶ سازمان ملل که تازه توسط طرف‏های پیروز جنگ جهانی‏تشکیل شده بود و کاملا دراختیار آنان قرار داشت قطعنامه‏ای صادر کرد و سرزمین فلسطین را به دو بخش یهودی و فلسطینی تقسیم کرد. 
بلافاصله پس از صدور قطعنامه ۱۸۱، کشتارهای خونین گروههای ترور صهیونیستی آغاز شد. از سال ۱۳۲۶ تا اردیبهشت ۱۳۲۷ چند کشتار وسیع از جمله بلده الشیخ، سعسع، الجلیل، قطار قاهره، حیفا، دیر یاسین و ناصرالدین توسط گروههای ترور صهیونیستی هاگانا اشترون انجام گرفت که در این قتل‏عام‏ها هزاران فلسطینی اعم از مرد و زن و پیر و جوان کشته شدند و صدها هزار نفر از ساکنان بی‏پناه فلسطینی مجبور به رها کردن خانه و کاشانه خود شدند. 
تنها در کشتار دیریاسین که توسط دو گروه ایرگون و اشترون انجام شد ۲۵۴ تن از افراد غیر نظامی کشته شدند. 
بازهم یک توطئه انگلیسی در کار است
و سرانجام در چهاردهم ماه می میلادی انگلستان استعمارگر از حضور خود در فلسطین چشم پوشید و همزمان با خروج کمیسر عالی انگلیس از فلسطین، صهیونیست‏ها به سرکردگی "دیوید بن گوریون " موجودیت رژیم غاصب و جعلی صهیونیستی را با نام اسرائیل اعلام کردند و ساعتی بعد از این اقدام آمریکا و شوروی سابق این رژیم را به رسمیت شناختند و آژانس یهود نیز از قطعنامه ۱۸۱ سازمان ملل متحد به عنوان سند شناسایی این رژیم نام برد. 
رای ۳۳ کشور برای تشکیل رژیم جعلی!
در واقع تنها نمی‏توان صهیونیست‏ها را عامل توطئه اشغال و آوارگی ملت فلسطین دانست. بلکه باید این حقیقت را هم در نظر گرفت که اشغال فلسطین نتیجه توطئه‏ای شوم بود که در شهر "بال " سوئیس شروع شد و طی مراحلی با قیمومیت انگلستان بر فلسطین و صدور اعلامیه شوم بالفور در سال ۱۹۱۷ میلادی (۱۲۹۶ ه. ش) مقدمات حضور صهیونیست‏ها در فلسطین و واگذاری این سرزمین به آن‏ها فراهم شد تا این که سازمان ملل متحد یک سال قبل از وقوع فاجعه دردناک اشغال فلسطین در سال ۱۳۲۷، قطعنامه شمار ۱۸۱ خود را در مورد فلسطین صادر کرد و این کشور را میان یهودی‏ها و عرب‏ها تقسیم کرد. ۳۳ کشور از جمله آمریکا و انگلیس و کشورهای اروپایی به این قطعنامه رای مثبت دادند و ۱۳ کشور به آن رای مخالف و ۱۰ کشور هم رای ممتنع دادند.
اعتراض صهیونیست ها به خاطر تصاحب فقط نیمی از فلسطین!
این زمان بود که توطئه اشغال قلب جهان اسلام توسط مجامع بین‏المللی شکل آشکارتری به خود گرفت و قطعنامه ۱۸۱ در سازمان ملل مهر تأییدی بود بر وجود یک توطئه جهانی برای اشغال فلسطین و جدا کردن این منطقه مهم و حیاتی از پیکره کشورهای اسلامی و عربی و واگذاری آن به مهاجران یهودی.
به این ترتیب در آن زمان، سازمان ملل با تصویب این قطعنامه زمینه اشغال فلسطین و آواره شدن میلیون‏ها فلسطینی بی‏گناه را فراهم کرد و عملا پا به عرصه توطئه شوم واگذاری فلسطین به یهودیان گذاشت.
جالب این که در آن زمان حتی خود صهیونیست‏ها با این قطعنامه مخالفت کردند، علت مخالفت آن‏ها با این قطعنامه به زیاده‏خواهی صهیونیست‏ها باز می‏گشت. آن‏ها معتقد بودند که پس از تصویب این قطعنامه تنها صاحب نزدیک به نیمی از مساحت فلسطین می‏شوند در حالی که به دنبال کل فلسطین بودند تا از آن پلی برای تحقق رویای دیرینه صهیونیسم یعنی تشکیل "اسرائیل بزرگ " از نیل تا فرات بسازند.
سکوت جامعه عربی و اسلامی نسبت به اشغال قلب سرزمین اسلامی
این گونه بود که درست نزدیک به یک سال بعد از این قطعنامه، فلسطین بطور کامل به اشغال صهیونیست‏ها در آمد و فاجعه آوارگی و بی‏خانمانی ملتی در تاریخ نوین که شعار دمکراسی و آزادیخواهی را سر می‏دهد، شکل گرفت که مجامع جهانی، سازمان ملل، کشورهای اروپایی و غربی در این جنایت شریک صهیونیست‏ها بودند.
در این میان، سهل‌انگاری کشورهای عربی و اسلامی بر کسی پوشیده نیست و همه واقفند که اگر سستی و ضعف و چند دستگی کشورهای عربی نبود، ما اکنون شاهد دردناک‏ترین واقعه تاریخ یعنی مسئله فلسطین نبودیم و آوارگی این ملت مظلوم را نظاره‌گر نبودیم.