مروار نوعی چوب ترکه ای اسـت که از روستاهای اطراف ملایر تهیـه می شود و در سبدبافی استفاده می‌شود. مرواربافان خوانسار پس از تهیه ترکه‌ها آن را انبار کرده و به تدریج با انجام فرآیندی آنها را آماده‌سازی و در بافت سبد استفاده می‌کنند.
پس از خشک شدن جهت بافتن از آنها استفاده می کنند. سبد بافی یا همان مرواربافی ، از حدود ۳۰۰ تا ۴۰۰ سال قبل در روستای ویست رواج داشته است. امروزه فقط سه کارگاه بافت مروار در روستای ویست وجود دارد، که تنها دریکی ازاین کارگاه ها زنان روستا بصورت حرفه ای و مستمر به کار سبدبافی مشغول هستند. روستای ویست بزرگترین روستای شهرستان خوانسار استان اصفهان است و در ۳۰ کیلومتری غربی این شهرستان در دل پیشکوه های زاگرس و مقابل زردکوه قرار دارد و دارای ۲۵۰۰ نفر سکنه است.
اگر شهرهای گلپایگان و خوانسار را در زوایای یک مثلث متساوی الاضلاع قرار دهیم زاویه سوم این مثلث به طرف جنوب گلپایگان و غرب خوانسار دقیقاً روی ویست قرار دارد. این روستا مرکز پنج روستای نه چندان کوچک است و در واقع به عنوان یک بخش محسوب می‌شود.
جالب است که روستاهای اطراف آن با ویست از نظر لهجه و گویش هیچ وجه اشتراکی ندارند حتی با آن که هر کدام با فاصله تقریبی پنج کیلومتری قرار دارند. روستاهایی از قبیل ارجنک و کهرت و خشکرود که مردمش ترک زبان‌اند و روستاهای حسن آباد و حاجی آباد لرزبان هستند و مردم ویست به زبان فارسی دری صحبت می‌کنند و همسایگی مناطق ترک و لر زبان حتی با فاصله کم بر گویش مردم ویست هیچ تاثیری نداشته است.
نظر شما