به گزارش خبرگزاری ایمنا و به نقل از نیچر، در کتاب «هوابرد»، کارل زیمر به بررسی نقش انتقال بیماری‌ها از طریق هوا می‌پردازد و توضیح می‌دهد که چرا درک این موضوع در طول تاریخ با تأخیر و مقاومت همراه بوده است، او به‌ویژه به بحث‌های دوران شیوع کووید -۱۹ اشاره می‌کند که نشان داد ویروس SARS-CoV-2 علاوه‌بر قطرات بزرگ، از طریق ذرات ریز هوابرد (آئروسل) نیز منتقل می‌شود.
تاریخچه این موضوع به یونان باستان بازمی‌گردد، زمانی که هیپوکرات ایده «میازما» یا فساد نامرئی هوا را به‌عنوان عامل بیماری مطرح کرد، این نظریه تا قرن‌ها پابرجا بود، اما در نهایت با کشف میکروب‌ها به‌عنوان عامل بیماری‌ها در قرن نوزدهم رد شد، با این حال تحقیقات درباره انتقال هوابرد در دهه ۱۹۳۰ دوباره آغاز شد، ملدرد و ویلیام ولز نشان دادند که بیماری‌هایی همچون سل و پولیو می‌توانند از طریق ذرات ریز هوا منتقل شوند، اما کار آن‌ها به دلایلی نادیده گرفته شد.
زیمر در کتاب خود نشان می‌دهد که تقسیم‌بندی علمی و نبود همکاری بین رشته‌های مختلف، مانع پیشرفت در درک انتقال هوابرد بیماری‌ها شده است، به‌عنوان نمونه در حالی که پاتولوژیست‌های گیاهی از انتقال هوابرد قارچ‌ها آگاه بودند، پزشکان تا دهه ۱۹۵۰ همچنان این ایده را رد می‌کردند، کتاب «هوابرد» یک بررسی تاریخی جذاب و در عین حال انتقادی است که نشان می‌دهد چگونه تأخیر در پذیرش حقایق علمی می‌تواند به هزینه سلامت انسان‌ها تمام شود.
نظر شما