به گزارش خبرگزاری ایمنا، اثبات جعلی بودن سند در نظام حقوقی، فرایندی حساس و تخصصی و نیازمند ارائه دلایل و مدارک معتبر به دادگاه است، جعلی بودن سند می‌تواند شامل جعل مادی (تغییر در خود سند) یا جعل معنوی (تحریف یا دروغ‌پردازی در محتوا) باشد و برای اثبات این ادعا، باید مراحل قانونی خاصی طی شود و دادگاه پس از بررسی‌های لازم و ارزیابی ادله، در مورد جعلی بودن یا نبودن سند تصمیم‌گیری می‌کند.
مراحل اثبات جعلی بودن سند
طرح دعوی جعل
برای اثبات جعلی بودن یک سند، باید به دادگاه حقوقی یا کیفری (بسته به نوع پرونده و سند مورد بحث) مراجعه و درخواست خود را ثبت کنید، این شکایت ممکن است به عنوان بخشی از دعوی حقوقی یا کیفری مطرح شود، یا به‌طور مستقل به‌عنوان یک دعوی جعل ارائه شود و برای اثبات جعلی بودن سند، باید دعوای جعل را به دادگاه مطرح کنید که این دعوا می‌تواند به دو شکل زیر باشد:
جعل حقوقی: اگر سند جعلی به منظور فریب در یک معامله یا قراردادی استفاده شده باشد، دعوای جعل به عنوان یک دعوای حقوقی مطرح می‌شود.
جعل کیفری: اگر سند جعلی به منظور ارتکاب جرم یا فریب در روابط حقوقی استفاده شده باشد و دارای جنبه‌های کیفری باشد، دعوای جعل به‌عنوان یک دعوای کیفری مطرح می‌شودف در این حالت، پرونده به مراجع قضائی کیفری ارجاع داده می‌شود.
ارائه دلایل و مدارک
برای اثبات جعلی بودن سند، باید دلایل و مدارک کافی به دادگاه ارائه شود، این مدارک ممکن است شامل موارد زیر باشد:
مقایسه اسناد: اگر سند اصلی در دسترس است، می‌توان آن را با سند مورد ادعا مقایسه کرد.
شهادت شهود: اگر افرادی شاهد جعل یا تغییر سند بوده‌اند، می‌توانند به عنوان شاهد در دادگاه شهادت دهند.
اظهارنظر کارشناسان: درخواست از کارشناسان رسمی دادگستری (به‌ویژه کارشناسان امور خط، امضا و اسناد) برای بررسی سند و تشخیص جعلی بودن آن.
ارجاع به کارشناس رسمی دادگستری
یکی از مهم‌ترین مراحل اثبات جعلی بودن سند، ارجاع سند به کارشناس رسمی دادگستری است، دادگاه ممکن است برای بررسی و تعیین جعلی بودن سند، آن را به کارشناس ارسال کند، کارشناس رسمی دادگستری با استفاده از ابزارها و تکنیک‌های خاص، موارد زیر را بررسی می‌کند:
تطابق امضا: بررسی امضاها و دست‌خط‌های موجود در سند برای تطابق با نمونه‌های امضاهای واقعی.
بررسی مهرها: بررسی مهرهای موجود در سند و مقایسه آن با مهرهای رسمی.
بررسی تغییرات ظاهری: جست‌وجوی هرگونه تغییرات یا دستکاریهای انجام شده در متن، تاریخ‌ها یا دیگر بخش‌های سند.
بررسی نوع کاغذ و جوهر: بررسی قدمت کاغذ، جوهر و استفاده از ابزارهای خاص مانند نور ماوراءبنفش برای تشخیص دستکاریهای احتمالی.
در روش‌های مرسوم، کارشناسان خط و امضا می‌توانند امضاهای جعلی را تشخیص دهند، این کار با استفاده از ابزارهای آزمایشگاهی و یا تجربی انجام می‌شود، کارشناس خط و امضا با روش‌هایی از جمله مقدار فشاری که بر قلم وارد می‌شود، جهت حرکت قلم یا دست، نوع مرکب خودکار یا قلم، تطبیق شکستگی‌های خط و یا امضایی ادعایی با امضا و خط اصلی، تقدم یا تاخر امضا نسبت به نوشته و نو یا کهنه بودن قلم می‌تواند قاضی را برای صدور حکم یاری دهد.
در صورتی که روش مقایسه‌ای و فیزیکی برای تشخیص جعلی بودن امضا کافی نباشد، روش‌های شیمیایی نیز استفاده می‌شود، در روش شیمیاییِ تشخیص امضای جعلی، میزان خطاپذیری به حداقل می‌رسد که برای این کار از رنگ و جوهرهایی مخصوص استفاده می‌شود، همچنین پرتوهای نورانی برای تشخیص تقدم و تاخر جوهر یا اندازه‌گیری مقدار فشاری که روی کاغذ وارد شده و الیاف کاغذ را مخدوش می‌کند، هم می‌تواند کارشناسان را از جعلی بودن امضا آگاه کند.
نظر نهایی کارشناس
پس از بررسی سند توسط کارشناس رسمی، گزارش کارشناسی به دادگاه ارائه می‌شود، این گزارش نقش مهمی در تصمیم‌گیری دادگاه دارد و می‌تواند به اثبات یا رد ادعای جعل کمک کند، اگر یکی از طرفین نسبت به نظر کارشناس اعتراض داشته باشد، می‌تواند درخواست ارجاع به کارشناس دوم یا هیئت کارشناسان را مطرح کند.
رأی دادگاه
پس از بررسی مدارک، شهادت شهود و گزارش‌های کارشناسی، دادگاه رأی خود را صادر می‌کند، اگر جعلی بودن سند ثابت شود:
سند باطل اعلام می‌شود، ممکن است سارق یا جاعل سند تحت پیگرد قانونی قرار گیرد و مجازات کیفری شامل حال او شود.
نظر شما