به گزارش خبرگزاری ایمنا، ۱۴ بهمن ۱۳۵۷، دو روز پس از ورود امام خمینی (ره)، ایران شاهد تحولاتی بود که مسیر انقلاب را به سمت پیروزی نهایی هموار کرد. از برگزاری نخستین نشست مطبوعاتی امام (ره) گرفته تا انتخاب نخست‌وزیر دولت موقت، هر لحظه تاریخ در حال ورق خوردن بود. در این میان، خیابان‌های تهران همچنان مملو از مردمی بود که برای دیدار با رهبر انقلاب، گرداگرد مدرسه علوی حلقه زده بودند.
مدرسه علوی؛ تپنده‌ترین قلب انقلاب
در حالی که امام خمینی (ره) برای برگزاری نخستین نشست مطبوعاتی خود و اعلام تشکیل دولت موقت آماده می‌شدند، انبوه مردم، خیابان‌های اطراف مدرسه علوی را به دریایی از اشتیاق و بیعت تبدیل کرده بود.
ایشان در این نشست تاریخی، مسیر آینده انقلاب را چنین ترسیم کردند: «شورای انقلاب، دولت موقت را تعیین خواهد کرد و این دولت موظف است مقدمات برگزاری رفراندوم را فراهم کند. قانون اساسی که تدوین شد، به آرای عمومی گذاشته خواهد شد.»
ایشان همچنین دولت بختیار را غیرقانونی خواندند و با لحنی هشدارآمیز فرمودند: «کاری نکنید که مردم را به جهاد دعوت کنم.»
انتخاب نخست‌وزیر دولت موقت؛ پایان دوران سرگردانی کشور
پس از جلسه اعضای شورای انقلاب با امام خمینی (ره)، مهندس مهدی بازرگان به‌عنوان نخست‌وزیر دولت موقت انتخاب شد. بازرگان در این باره چنین گفت: «در جلسه شورای انقلاب، آقای خمینی ما را خطاب قرار دادند و پرسیدند که چه کسی را برای نخست‌وزیری تعیین کنیم؟ نمی‌دانم آقای مطهری بود یا یکی دیگر از روحانیون شورای انقلاب که نام مرا مطرح کرد، در هر حال، نظر عموم بر انتخاب من بود و اگر کسی مخالفت داشت، چیزی نگفت.»
امواج بی‌پایان حضور مردم؛ شکوه یک بیعت تاریخی
با پایان یافتن مصاحبه مطبوعاتی حضرت امام (ره)، سیل خروشان مردم همچنان اطراف اقامتگاه ایشان حضور داشتند. خیابان‌های اطراف، مملو از مشتاقانی بود که برای تجدید بیعت با رهبر انقلاب، سر از پا نمی‌شناختند.
خبرگزاری یونایتدپرس، جمعیت حاضر در خیابان‌های تهران را بالغ بر ۴.۵ میلیون نفر برآورد کرد.
نگرانی‌های جهانی از انقلاب ایران
تحولات ایران، با دلهره و اضطراب از سوی رسانه‌های بین‌المللی دنبال می‌شد. خبرگزاری فرانسه در مصاحبه‌ای با شاپور بختیار، نظر او را درباره تشکیل دولت موقت جویا شد. بختیار که سقوط خود را نزدیک می‌دید، همچنان به لفاظی‌های خود ادامه داد و گفت: «گاهی صبر، بهترین تاکتیک است. اگر آیت‌الله خمینی بخواهد در قم دولت پیشنهادی خود را تشکیل دهد، به او اجازه خواهم داد تا دولتی شبیه واتیکان تأسیس کند.»
در همین حال، مقامات ایرانی تصمیم خود را برای لغو قراردادهای نظامی با انگلیس اعلام کردند. خبرگزاری فرانسه گزارش داد: «مقامات ایران به دولت انگلیس اطلاع داده‌اند که قصد دارند قرارداد ۵۰۰ میلیون لیره‌ای خرید تسلیحات، به‌ویژه تانک چیفتن را لغو کنند.»
از سوی دیگر، انور سادات، رئیس‌جمهور مصر، که بیم آن داشت انقلاب ایران به سایر کشورهای منطقه سرایت کند، اعلام کرد: «اجازه نخواهیم داد حکومتی بر مبنای امتزاج مذهب و سیاست، مانند آنچه در ایران رخ داد، در مصر شکل بگیرد.»
در مقابل، مطبوعات سعودی درباره تحولات ایران سکوت اختیار کردند و رژیم بعث عراق نیز هنوز موضع روشنی اتخاذ نکرده بود.
بختیار در مه غلیظ سقوط
در حالی که انقلاب اسلامی، آخرین سنگرهای رژیم شاهنشاهی را در هم می‌شکست، موج اعتراضات مردمی سراسر کشور را در بر گرفته بود. تظاهرات گسترده مردم، اعتصابات سراسری و استعفای نمایندگان مجلس، حلقه محاصره بختیار را تنگ‌تر می‌کرد.
۴۰ نماینده مجلس شورای ملی، در حمایت از امام خمینی (ره) و انقلاب مردم، استعفای خود را اعلام کردند. کارکنان ادارات و وزارتخانه‌ها نیز وزیران و مدیران دولتی را به دفاترشان راه ندادند.
بختیار که دیگر امیدی به حفظ قدرت نداشت، در اقدامی نمایشی اعلام کرد که حاضر است با طرفداران امام خمینی (ره) همکاری کند و حتی وزرای پیشنهادی ایشان را در یک دولت ملی بپذیرد، اما مردم، تنها از نام او برای ساختن شعارهای طنزآلود در تظاهراتشان استفاده می‌کردند.
شعله‌های انقلاب در تاریکی شب
در میان خاموشی‌های طولانی شهر، کارکنان و مهندسان اداره برق، مانع خاموش شدن محل اقامت امام خمینی (ره) شدند. هم‌زمان کارکنان اعتصابی تلویزیون، در حال راه‌اندازی یک فرستنده موقت بودند که توانست بخش وسیعی از تهران را پوشش دهد. این فرستنده که بعدها به «کانال انقلاب» شهرت یافت، صدای قیام ملت ایران را در سراسر شهر طنین‌انداز کرد.
واشنگتن شاه را رها کرد
در بحبوحه تحولات ایران، رسانه‌ها اعلام کردند که آمریکا ارتباط خود را با شاه قطع کرده است. حتی اردشیر زاهدی، سفیر شاه در آمریکا، که از نزدیک‌ترین چهره‌ها به کاخ سفید بود، از سوی دولت ایالات متحده پذیرفته نشد.
۱۴ بهمن؛ شتاب انقلاب در مسیر پیروزی نهایی
دو روز پس از ورود امام خمینی (ره)، انقلاب اسلامی به لحظه سرنوشت‌ساز خود نزدیک‌تر می‌شد. پایه‌های حکومت شاهنشاهی دیگر تاب مقاومت نداشت و امواج خروشان ملت، دیوارهای آخرین امیدهای استبداد را فرو می‌ریخت. تاریخ در آستانه نگاشتن یکی از پرافتخارترین فصل‌های خود بود و سپیده‌دم آزادی، بیش از همیشه به ایران نزدیک شده بود.
نظر شما