به گزارش خبرگزاری ایمنا، در آستانه طلوع فجر، زمانی که آسمان مدینه آرام‌آرام از تاریکی شب رها می‌شد و نسیم صبحگاهی، عطر بهشت را در کوچه‌های شهر می‌پراکند، خانه‌ای کوچک و ساده، شاهد رویدادی بزرگ بود.
خانه‌ای که نه دیوارهای بلند داشت و نه تزئینات فاخر، اما در ساده‌ترین شکل خود، میزبان بزرگ‌ترین نعمت الهی بود؛ در دهم رجب سال ۱۹۵ هجری قمری، آسمان مدینه به نور ولادت نهمین امام شیعیان، حضرت امام محمد تقی، معروف به امام جواد (ع)، روشن شد؛ کودکی که از همان نخستین لحظات تولد، بوی علم و تقوا از وجودش به مشام می‌رسید.
شهر مدینه، شهر پیامبر (ص)، در آن روزگار، شاهد رویدادهای بزرگی بود. پس از شهادت امام رضا (ع)، شیعیان در انتظار مولودی بودند که ادامه‌دهنده راه پدران پاکش باشد و اینگونه شد که در خانه امام رضا (ع)، فرزندی متولد شد که نامش محمد بود، اما تاریخ او را به نام جواد و تقی می‌شناسد. جواد به معنای بخشنده‌ای بی‌منت، و تقی، به معنای پرهیزگاری بی‌همتا. نام‌هایی که هر یک، گویای بخشی از شخصیت بی‌نظیر این امام همام بودند.
مادرش، سبیکه خاتون، بانویی از تبار پاکان بود؛ زنی که در سایه‌سار تقوا و ایمان، فرزندی را پرورش داد که بعدها به عنوان جوان‌ترین امام شیعیان، تاریخ اسلام را با علم و حکمت خود متحول کرد. امام جواد (ع) از همان کودکی، نشانه‌های امامت را در خود داشت. چشمانی پر از نور حکمت و لبانی که همواره به ذکر خدا گشوده بود.
کودکی که جهان را به حیرت وا داشت
امام جواد (ع) در هفت سالگی به امامت رسیدند؛ سنی که برای بسیاری، دوران بازی و شادی است، اما برای ایشان، آغاز مسئولیتی بزرگ بود. خلفای عباسی، به ویژه مأمون و معتصم، از نفوذ و محبوبیت اهل بیت (ع) هراس داشتند. آن‌ها تصور می‌کردند که با به امامت رسیدن کودکی هفت‌ساله، می‌توانند جایگاه اهل بیت (ع) را تضعیف کنند اما امام جواد (ع) با علم بی‌کران و حکمت بی‌نظیر خود، همه را به حیرت واداشت.
در یکی از مشهورترین مناظرات علمی، مأمون عباسی، یحیی بن اکثم، قاضی القضات خود را به مناظره با امام جواد (ع) فراخواند. یحیی، با غرور و تکبر، سوالات پیچیده‌ای را مطرح کرد، اما امام جواد (ع) با آرامش و وقار، پاسخ‌هایی داد که نه‌تنها یحیی، بلکه تمام حاضران را به شگفتی واداشت. این مناظره، نه‌تنها برتری علمی امام جواد (ع) را ثابت کرد، بلکه نشان داد که علم و حکمت، به سن و سال وابسته نیست.
امام جواد (ع)، نماد جود و بخشش
لقب جواد به‌درستی برازنده ایشان بود. امام جواد (ع) در دوران زندگی کوتاه اما پربار خود، همواره به نیازمندان کمک می‌کردند و بخشش‌های بی‌شمارشان، زبانزد خاص و عام بود. ایشان نه‌تنها با مال، بلکه با علم و دانش خود نیز به مردم بخشش می‌کردند. هر کس که به محضر ایشان می‌رسید، با دریایی از علم و حکمت روبه‌رو می‌شد و هیچ‌گاه دست خالی بازنمی‌گشت.
امام جواد (ع) در عین بخشندگی، الگویی کامل از تقوا و پرهیزکاری بودند. ایشان در زندگی شخصی خود، ساده‌زیستی را پیشه کرده بودند و همواره به دور از تجملات و زرق و برق دنیا زندگی می‌کردند. این ساده‌زیستی، نه از روی ناتوانی، بلکه از سر آگاهی و انتخاب بود.
غروب زودهنگام خورشید امامت
اما دوران امامت امام جواد (ع) چندان به درازا نکشید. ایشان در ۲۵ سالگی، به دستور معتصم عباسی مسموم شدند و به شهادت رسیدند. شهادت ایشان، ضربه‌ای بزرگ به جامعه شیعیان بود، اما میراث ایشان، همچون خورشیدی که غروب می‌کند، نورش را در آسمان تاریخ باقی گذاشت.
نظر شما