به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، در دنیایی که هر روز پیچیده‌تر و نیازهای جوامع شهری متنوع‌تر می‌شود، نحوه طراحی و توسعه شهرهای آینده از خانه‌های مقرون‌به‌صرفه و فضاهای سبز تا مکان‌های چندمنظوره و زیرساخت‌های هوشمند اهمیت حیاتی پیدا می‌کند. شهرهای امروزی اولویت را به اتومبیل‌ها و تجارت در مقابل جامعه و اقلیم می‌دهند که نتیجه آن مجموعه ارزش‌های ناسازگار با تاب‌آوری آینده‌نگر است، اما شهرها برای تضمین بقا، نیاز به متمرکز کردن منافع اجتماعی و اکولوژیکی دارند. در سال ۱۹۰۰، کمتر از یک نفر از هر شش نفر در مناطق شهری زندگی می‌کرد، اما تا سال ۲۰۵۰، بیش از چهار نفر از شش نفر ساکن مناطق شهری خواهند بود.
برای امیدوار بودن به تحقق آینده‌ای پایدار و عادلانه، باید تصاویر روشنی از آنچه شهرها می‌توانند یا باید باشند، ایجاد کرد. دستیابی به شهرهای آینده پایدار نیاز به حضور فعال شهروندان و ذی‌نفعان در فعالیت‌های برنامه‌ریزی و تصمیم‌گیری دارد تا نگرانی‌های اجتماعی و محیطی را در کنار اهداف اقتصادی قرار دهند و آینده روشن‌تری را رقم بزنند.
پیشرفت در حمل‌ونقل
برنامه‌ریزی و سیاست‌های انسان‌محور که فضاهای شهری را به نفع عابران پیاده از خودروها پس می‌گیرند، تا سال ۲۰۵۰ منجر به خیابان‌های عاری از خودرو یا خیابان‌هایی با خودروهای به‌طور کامل برقی خواهد شد،. بسیاری از جاده‌ها به‌منظور آزادسازی فضای ارزشمند سطح زمین برای تأسیسات عمومی، به شبکه‌های زیرزمینی و بدون آلودگی منتقل خواهند شد. تونل مدیریت آب‌گرفتگی و جاده‌ای شهر کوالالامپور نمونه‌ای از این انتقال است که حمل‌ونقل را با سیستم کنترل سیلاب ترکیب می‌کند. بزرگراه‌ها و خودروهای برقی سفارشی، حمل‌ونقل عمومی کربن‌خنثی با ظرفیت بالا و قابل اعتماد منجر به کاهش هزینه‌های حفاری تونل خواهند شد.
شرکت هایپرلوپ در حال توسعه شاتل‌های برقی با سرعتی نزدیک به ۶۷۰ مایل بر ساعت است یعنی سه برابر سریع‌تر از قطارهای پرسرعت که سفر لندن به پاریس را در کمتر از ۳۰ دقیقه ممکن می‌سازد. شاتل‌های زیرزمینی می‌توانند تحول عظیمی در بخش توزیع کالا و بسته‌های پستی ایجاد کنند. شرکت مگ‌وی در حال توسعه یک شبکه پستی کربن‌خنثی در لندن است که قادر به جابه‌جایی ده‌ها هزار بسته در ساعت است.
پل‌های هوایی فراتر از گذرگاه عابران پیاده خواهند شد و خانه‌ها، دفاتر، رستوران‌ها و کاربری‌های دیگری را نیز در بر خواهند گرفت. ساخت پل‌ها با فناوری‌های مهندسی جدیدی موسوم به مالتی (Multi) تسهیل خواهد شد که یک سیستم جدید بالابر بدون کابل است که امکان حرکت عمودی و افقی را به پل‌ها می‌دهد.
شهرهای ۱۵ دقیقه‌ای
تحولی در برنامه‌ریزی شهری در جریان است که از منشور آتن دهه ۱۹۳۰ که به تفکیک مناطق مسکونی و تجاری معتقد بود، به سمت منشور لایپزیگ گذار می‌کند که اصل راهنمای آن شهری قابل پیاده‌روی با محله‌های متنوع، چندمنظوره و کارآمد است. این تحول شامل ایده «شهر ۱۵ دقیقه‌ای» است که در آن نیازهای اساسی ساکنان از جمله اشتغال، غذا، آموزش، ارتباطات اجتماعی، طبیعت و امکانات تفریحی در فاصله یک پیاده‌روی یا دوچرخه‌سواری کوتاه از مناطق مسکونی قرار دارند.
قرار دادن عملکردهای متنوع در کنار هم، زنجیره تأمین را کوتاه‌تر می‌کند و فرصت‌هایی را برای راهکارهای انرژی تجدیدپذیر محلی فراهم می‌آورد. برای مثال، یک طرح نوآورانه جهانی در سال ۲۰۲۰، از گرمای تلف‌شده در متروی لندن، ۱۳۵۰ خانه، دو مرکز تفریحی و یک مدرسه در ایزلینگتون را گرم می‌کرد. خرید در این شهرها متمرکز بر کسب‌وکارهای محلی و مستقل است و موجب ارتقای اقتصاد محلی می‌شود. از سوی دیگر، گسترش باغ‌ها و مزارع شهری نیز در این شهرها ساده‌تر انجام می‌شود و امنیت غذایی در شهرها را تضمین می‌کند.
طراحی و برنامه‌ریزی پیچیده برای نیازهای متنوع و گاهی رقابتی در فضاهای محدود شهری، با استفاده از ابزارهای پیشرفته امکان‌پذیر خواهد شد. برای مثال، سازمان نوآوری شهری گوگل یک نرم‌افزار جدید ایجاد کرده است که قادر است راه‌حل‌های بهینه طراحی را با در نظر گرفتن متغیرهایی همچون فضای مسکونی، مصرف انرژی، نور طبیعی، دسترسی به حمل‌ونقل و قابلیت پیاده‌روی برای محله‌ها ارائه دهد تا نیازهای متنوع شهروندان را به بهترین شکل ممکن برآورده سازد.
شهرهای سبز
شهرهای سال ۲۰۵۰ به‌طور کامل سرسبز و مملو از زیرساخت‌ها و معماری بیوفیلیک خواهند بود. دیوارهای سبز، باغچه‌های روی بام، پارک‌های کوچک، خیابان‌های پردرخت و حوضچه‌ها در شهرها به وفور مشاهده خواهند شد. شرکت‌ها برای ادغام و نگهداری سازه‌های سبز و زیستگاه‌هایی برای گونه‌های گیاهی و جانوری شهری، یارانه دریافت خواهند کرد و مسئولان برای موجودات و اکوسیستم‌های ارگانیک، حفاظت قانونی و حقوق در نظر خواهند گرفت.
ادغام طبیعت در شهرها اثر جزیره گرمایی را کاهش می‌دهد، سیلاب‌ها را تعدیل می‌کند و هوا را پاک نگه می‌دارد. «شهر جنگلی» پیشنهادی در لیوژوی چین، یک الگوی اولیه را ارائه می‌دهد که در آن هر خانه، دفتر، بیمارستان، مدرسه و مغازه با گیاهان پوشیده شده است. اگرچه این شهر ۳۰ هزار نفر جمعیت دارد، خانه ۴۰ هزار درخت و بیش از یک میلیون گیاه نیز خواهد بود.
مکان‌های چندمنظوره
ساختمان‌های ۲۰۵۰ فضاهای چندمنظوره‌ای خواهند بود که برای زندگی، کار، آموزش، استراحت و برقراری ارتباط مورد استفاده قرار می‌گیرند و در ساعات مختلف روز و شب کاربری‌های متنوعی ارائه خواهند داد. برای مثال، پروژه صخره‌نوردی شهر آستین در ایالت تگزاس مکانی است که در طول روز برای صخره‌نوردی استفاده می‌شود و در شب به یک سالن موسیقی و یک فضای کاری اشتراکی تبدیل می‌شود. این فضاها برای گروه‌های مختلف از جمله هنرمندان، کارآفرینان، مدیران جامعه و دانشگاهیان جذاب هستند و فرصت‌هایی را برای تبادل ایده‌ها در رشته‌های مختلف ایجاد می‌کنند.
روند رشد جمعیت بالای ۸۵ سال در شهرها با افزایش روبه‌رو است و این موضوع نیاز به زیرساخت‌هایی را مطرح می‌کند که اتصال بین‌نسلی را در خود داشته باشد؛ خدمات نزدیک، فضاهایی طراحی‌شده با در نظر گرفتن نیازهای همه سنین و مسکن‌های مناسب برای چند نسل از جمله این فضاها است.
فضاهای چندمنظوره انعطاف‌پذیر و کارآمد هستند و در بیشتر موارد توسط جوامع محلی مدیریت خواهند شد و با در نظر گرفتن مجموعه‌ای از قوانین و مسئولیت‌های توافق‌شده، به بحران مسکن نیز پاسخ می‌دهند. ساکنان شهرها تا سال ۲۰۵۰ به‌طور فعال در طراحی و برنامه‌ریزی شهرهای خود مشارکت خواهند داشت؛ باغبانان محلی از فضاهای طبیعی عمومی نگهداری خواهند کرد و برای افرادی که مالک زمین نیستند، اتصال به طبیعت را فراهم خواهند کرد. زمین‌های پیرامون زیرساخت‌های دولتی همچون حمل‌ونقل و بیمارستان‌ها، به‌عنوان فضای مشترک شهری مورد استفاده قرار خواهند گرفت که کاربری‌های همچون کارگاه، سالن نمایش و موسیقی و روزهای ورزشی را ارائه می‌دهند.
محله‌های هوشمند
ابرداده‌ها و اینترنت اشیا شهرهای آینده را برای همه دسترس‌پذیرتر، فراگیرتر و ایمن‌تر خواهد کرد که شامل امکانات شنیداری و بصری برای افراد دچار اختلال شنوایی و بینایی نیز می‌شود، به‌عنوان نمونه اجراشده از محله‌های هوشمند می‌توان به ایستگاه متروی شینجوکو در توکیو اشاره کرد که آواز پرندگان از بلندگوهای مترو پخش می‌شود و راهنماهای صوتی به افراد نابینا در جهت‌یابی کمک می‌کند.
نظر شما