به گزارش خبرگزاری ایمنا، در گوشه‌ای از سرزمین کهن ایران، در شهرستان خاتم استان یزد، نوجوانی با استعدادی خارق‌العاده در حال درخشش است؛ پارسا پور ابراهیمیان، دانش‌آموز کلاس ششم، نمونه‌ای درخشان از نسل آینده‌ساز ایران است که با ذهنی خلاق و دستانی توانمند، مسیر اختراع و نوآوری را با گام‌های استوار می‌پیماید.
در پشت این استعداد درخشان، خانواده‌ای فرهیخته و حامی قرار دارد؛ پدری مهندس برق و الکترونیک که در اداره مخابرات مشغول به کار است و مادری مهندس کامپیوتر که با درک عمیق از توانایی‌های فرزندشان، محیطی سرشار از حمایت و تشویق برای او فراهم کرده‌اند؛ لازم به ذکر است که پارسا و پدرش، با برگزاری کارگاه‌های هفتگی الکترونیک برای دانش‌آموزان پایه پنجم و ششم، به گسترش این دانش در میان نسل جدید نیز همت گماشته‌اند.
از همان سال‌های نخست کودکی، جرقه‌های نبوغ در وجود پارسا نمایان بود. در پنج سالگی، زمانی که همسالانش مشغول بازی‌های معمول کودکانه بودند، او با استفاده از نور موبایل و یک باتری خورشیدی، وسیله‌ای ابتکاری برای روشن کردن پروانه‌ای با LEDهای رنگی ساخت. این آغاز مسیری بود که امروز به ساخت اختراعات پیچیده‌تر و کاربردی‌تر منتهی شده است.
اطرافیان و آشنایان، پارسا را فراتر از سن تقویمی‌اش می‌بینند و معتقدند او آینده‌ای درخشان پیش رو دارد. پدرش با نگاهی واقع‌بینانه بر این باور است که در صورت انتخاب مسیر درست و کسب تجربه در شرکت‌های الکترونیکی و کامپیوتری، خلاقیت پارسا می‌تواند بیشتر شکوفا شود. مادرش نیز با تأکید بر اهمیت تحصیل در کنار فعالیت‌های نوآورانه، از ویژگی‌های برجسته او همچون ذهن پرسشگر، پشتکار و انعطاف‌پذیری سخن می‌گوید.
امروز پارسا با نگاهی عمیق به مشکلات جامعه، در پی راه‌حل‌های نوآورانه است. طراحی سطل زباله هوشمند او، نشان‌دهنده بلوغ فکری و دغدغه مندی این نوجوان خلاق نسبت به محیط زیست و بهداشت شهری است. او ثابت کرده که اختراع تنها ساخت یک وسیله نیست، بلکه پاسخی به نیازهای واقعی جامعه است.
پارسا، این مخترع نوجوان، با پشتوانه خانواده‌ای حامی و استعدادی ذاتی، نشان داده که محدودیت‌های جغرافیایی و کمبود امکانات نمی‌تواند سدی در برابر پیشرفت و شکوفایی استعدادها باشد. او الگویی است برای تمام نوجوانانی که رؤیای نوآوری و اختراع را در سر می‌پرورانند.
داستان پارسا، روایت امید است؛ امید به آینده‌ای روشن که در دستان نسل جوان و خلاق ایران رقم خواهد خورد. او الگویی است برای تمام دانش‌آموزانی که رؤیای نوآوری و اختراع را در سر می‌پرورانند و پیامش روشن است: «راه موفقیت همیشه تلاش است، نه تسلیم.»
برای همه ما، پارسا یادآور این حقیقت است که استعدادهای درخشان در هر نقطه از این سرزمین می‌توانند بدرخشند، به شرط آنکه مسیر درست را بیابند و از حمایت‌های لازم برخوردار شوند. باشد که داستان موفقیت او، الهام‌بخش نسلی از مخترعان و نوآوران جوان ایران زمین باشد. در این راستا با پارسا پور ابراهیمیان، دانش‌آموز نخبه و مخترع، گفت‌وگویی داشته‌ایم که شرح آن را در ادامه می‌خوانید:
ایمنا: چه عاملی شما را به سمت علم و اختراع سوق داد؟
پارسا: علاقه من به فعالیت‌های فنی و پژوهشی از دوران کودکی و به صورت ذاتی شکل گرفت. در آن زمان، ایده‌های متنوعی در ذهنم جریان داشت، به گونه‌ای که به طراحی و ساخت مدارهای ساده الکترونیکی علاقه وافری نشان می‌دادم. هر چیزی که در محیط اطرافم مشاهده می‌کردم را با استفاده از بلوک‌های خانه‌سازی به شکلی دقیق شبیه‌سازی می‌کردم، به طوری که مخاطب به راحتی می‌توانست تشخیص دهد چه چیزی ساخته‌ام. در زمینه رباتیک نیز بدون دریافت هیچ آموزش رسمی، موفق به ساخت ربات‌های متنوعی از جمله ربات دنبال‌کننده سوژه، ربات آتش‌نشان و ربات نقاش به عنوان اسباب‌بازی شدم.
ایمنا: نخستین بار در چه زمانی متوجه استعداد ویژه خود در زمینه اختراع شدید؟
پارسا: در سن پنج سالگی، با استفاده از نور تلفن همراه و یک باتری خورشیدی، دستگاهی طراحی کردم که قادر به روشن کردن یک پروانه با چندین LED رنگی بود. در دوران شیوع کرونا و برگزاری کلاس‌های آنلاین، ایده ساخت پایه نگهدارنده متحرک تلفن همراه به ذهنم رسید که به دلیل کاربردی بودن، مورد استقبال و تشویق دیگران قرار گرفت. پس از آن، زمانی که ویدئو پروژکتور مدرسه دچار مشکل شد، تصمیم گرفتم نمونه‌ای مشابه را شبیه‌سازی کنم. این دستگاه که تنها با استفاده از چند آینه، تلفن همراه و یک عدسی ساخته شد، قابلیت بزرگنمایی تصویر و ایجاد سینمای خانگی را داشت، به گونه‌ای که دانش‌آموزان با اشتیاق به تماشای فیلم‌های آموزشی می‌پرداختند. از آن زمان بود که به وجود این استعداد در خود پی بردم. در ادامه، برای اتاقم دزدگیر زماندار و رمزدار با استفاده از چند «رله» طراحی کردم، مداری برای کنترل دور موتور ساختم و سپس مدار محافظتی برای کارخانه‌ها را طراحی کردم. با استفاده از آرمیچر نیز موفق به ساخت وسایلی مانند چرخ گوشت و همزن برقی شدم. به اعتقاد من، هر وسیله‌ای در محیط پیرامون دارای کاستی‌هایی است که می‌توان با توجه دقیق به جزئیات، آن‌ها را برطرف کرد و به نتایج مطلوب‌تری دست یافت.
ایمنا: در مسیر رشد و پیشرفت شما به عنوان مخترع، آیا در خانواده یا اطرافیانتان الگو و سرمشقی داشته‌اید؟
پارسا: پدرم با خلاقیت و نوآوری‌های متعدد در ساخت وسایل مختلف، نخستین و تأثیرگذارترین الگوی من در این مسیر بود. ایشان علی‌رغم داشتن ایده‌های متعدد، موفق به ثبت آن‌ها نشد. در جریان ساخت وسایل، هنگامی که با چالش‌هایی مواجه می‌شد، نظرات من را نیز جویا می‌شد. این مشارکت تدریجی، علاقه‌مندی مرا به این حوزه افزایش داد و پدرم را به الگوی اصلی خود در مسیر مخترع شدن تبدیل کردم.
ایمنا: مدرسه، معلمان و خانواده چه نقشی در موفقیت‌های شما به‌عنوان یک مخترع ایفا کرده‌اند؟
پارسا: کادر مدرسه، به‌ویژه مربی پرورشی‌ام خانم فتحی، نقش بسزایی در پیشرفت من داشتند. ایشان با معرفی استعدادها و توانمندی‌هایم به مسئولان مختلف از جمله شهردار و اعضای شورا، زمینه‌ساز فرصت‌های ارزشمندی شدند. خانواده‌ام نیز علاوه بر تشویق‌های مداوم، در تهیه لوازم و قطعات مورد نیاز برای ساخت اختراعاتم حمایت‌های بی‌دریغی داشتند، به گونه‌ای که حتی در مواردی که قطعه‌ای در بازار موجود نبود، با خرید دستگاه کامل، قطعه مورد نیاز را در اختیارم قرار می‌دادند. آن‌ها با معرفی من به یک شرکت تخصصی، امکان کسب تجربه و دانش از مهندسان را نیز برایم فراهم کردند.
ایمنا: چه توصیه‌ای برای دانش‌آموزان علاقه‌مند به حوزه اختراع و نوآوری دارید؟
پارسا: بسیاری از دانش‌آموزان از هوش و استعداد قابل توجهی در زمینه ایده‌پردازی و اختراع برخوردارند، اما فرصت کشف و شکوفایی این توانایی‌ها را نیافته‌اند. مدارس و خانواده‌ها وظیفه دارند با ایجاد بستر مناسب، جرقه خلاقیت را در ذهن آن‌ها روشن کنند تا این استعدادها به خاموشی نگراید و در آینده حسرتی به جا نماند. مسیر اختراع و نوآوری با چالش‌های متعددی همراه است و گاه ممکن است فرد را تا مرز ناامیدی پیش ببرد، اما استقامت و پایداری، کلید موفقیت در این راه است. تسلیم شدن در برابر مشکلات، به معنای پذیرش شکست است، در حالی که پیروزی از آن کسانی است که در مسیر هدف خود ثابت قدم می‌مانند.
ایمنا: ایده ساخت اولین اختراع شما چگونه شکل گرفت؟
پارسا: در یک روز گرم تابستانی به همراه پدرم در خیابان قدم می‌زدم که توجهم به سطل‌های زباله جلب شد. بوی نامطبوع این سطل‌ها، تجمع حشرات و سگ‌های ولگرد اطراف آن‌ها، و تأثیر منفی‌شان بر زیبایی و بهداشت شهر، مرا به فکر طراحی سطل‌های زباله هوشمند انداخت. در طرح پیشنهادی من، این سطل‌ها دارای ویژگی‌های پیشرفته‌ای هستند، از جمله: درب شوتینگ هوشمند با قابلیت تشخیص زباله و باز شدن خودکار، سیستم هشدار پر شدن مخزن، طراحی ویژه برای جلوگیری از دسترسی زباله‌گردها به محتویات سطل، شوتینگ‌های مجزا برای تفکیک انواع زباله، و امکان کسب درآمد از طریق بازیافت مواد قابل استفاده مجدد.
ایمنا: در مسیر ساخت این اختراع با چه چالش‌هایی مواجه شدید و چطور آن‌ها را مدیریت کردید؟
پارسا: مهم‌ترین مانع، محدودیت منابع مالی بود. ساخت نمونه اولیه به سرمایه‌ای حدود ۲۰۰ میلیون تومان نیاز دارد. علاوه بر این، با مشکلاتی مانند نبود دسترسی به امکانات آموزشی در زمینه برنامه‌نویسی آردوینو و الکترونیک، کمبود فروشگاه‌های تخصصی قطعات الکترونیکی و رباتیک، محدودیت دانش فنی در برخی حوزه‌ها، و دشواری ارتباط با متخصصان روبرو بودم. این محدودیت‌ها مانع اجرای بسیاری از ایده‌هایم شد، و از همه دشوارتر، تحمل تمسخر همکلاسی‌هایم بود. با این حال، با پشتکار و تمرکز بر هدف، به مسیر خود ادامه دادم.
ایمنا: وجه تمایز اختراع شما نسبت به نمونه‌های مشابه چیست؟
پارسا: اعتقاد دارم یک اختراع موفق باید پاسخگوی نیاز واقعی جامعه باشد. این طرح فراتر از یک اختراع صرف، راهکاری جامع برای معضلات مدیریت پسماند شهری ارائه می‌دهد. قابلیت اجرایی طرح، امکان تولید انبوه، و ظرفیت کارآفرینی از جنبه‌های مهم آن محسوب می‌شود. علاوه بر این، این سیستم با ایجاد درآمد از طریق بازیافت زباله‌ها، مدلی اقتصادی و پایدار برای مدیریت پسماند ارائه می‌دهد.
ایمنا: آیا برای طراحی و ساخت اختراع خود از مشاوره و همکاری افراد یا منابع خاصی بهره گرفته‌اید؟
پارسا: در مراحل مختلف طراحی و ساخت این اختراع، پدرم اصلی‌ترین مشاور و راهنمای من بوده است. برای توسعه و تکمیل پروژه‌های آتی، تصمیم دارم از تجربیات متخصصان فنی نیز استفاده کنم، همچنین اینترنت را به عنوان منبعی غنی از اطلاعات و دانش فنی مد نظر دارم.
ایمنا: برنامه‌های شما برای اختراعات آینده چیست و در چه زمینه‌هایی قصد فعالیت دارید؟
پارسا: هدف اصلی من ایجاد تحول در دنیای الکترونیک با اختراعات نوآورانه است و حتی بدون حمایت‌های بیرونی، این مسیر را برای کشف توانمندی‌های درونی خود ادامه خواهم داد. تمرکز من بر طراحی سیستم‌های تولید انرژی الکتریکی رایگان، سامانه‌های بازیافت انرژی تلف شده و ساخت جاروبرقی با موتور پیشرفته کم‌صدا و کم‌مصرف است. با توجه به موقعیت جغرافیایی محل زندگی‌ام و وجود باغات گسترده پسته که هر ساله با مشکل سرمازدگی مواجه هستند، طراحی دستگاه پیشگیری از سرمازدگی محصولات و سامانه الکترونیکی دفع آفات به جای سم‌پاشی‌های مکرر را در دستور کار دارم، همچنین امیدوارم با پشتکار و انگیزه مضاعف به موفقیت‌های چشمگیری دست پیدا کنم.
ایمنا: اوقات فراغت خود را چگونه می‌گذرانید و به چه فعالیت‌هایی مشغول هستید؟
پارسا: من با هدف افزایش تجربه و دانش عملی در شرکت‌های کامپیوتری و الکترونیکی فعالیت می‌کنم و در تعمیرگاه لوازم خانگی به یادگیری جزئیات فنی قطعات می‌پردازم. در کنار این فعالیت‌ها، به بازی‌های فکری و دوچرخه‌سواری علاقه‌مند هستم و در کلاس‌های زبان انگلیسی شرکت می‌کنم، همچنین با استفاده از قطعات الکترونیکی به طراحی و ساخت مدارهای مختلف می‌پردازم و با تغییر المان‌های الکتریکی به دنبال دستیابی به نتایج بهتر هستم.
ایمنا: در حوزه علایق فرهنگی و هنری، چه آثاری اعم از کتاب، فیلم یا موسیقی مورد توجه شما قرار دارد؟
پارسا: علاقه‌مندی من به مطالعه کتاب‌های تخصصی در حوزه الکترونیک و رباتیک، به‌ویژه منابع علمی به‌روز در این زمینه‌ها بسیار زیاد است. محتوای صفحات تخصصی هوافضا در شبکه‌های اجتماعی را به طور مرتب دنبال می‌کنم، فیلم‌های مستند و آموزشی در زمینه‌های فنی و مهندسی را مشاهده می‌کنم و به موسیقی‌های آرامش‌بخش علاقه دارم.
ایمنا: چه عواملی در زندگی شما ایجاد خوشحالی یا ناراحتی می‌کند؟
پارسا: موفقیت در پروژه‌های تحقیقاتی و آزمایشگاهی، آشنایی با قطعات جدید الکترونیکی و درک سازوکار آن‌ها، و مشاهده کاربردی شدن اختراعات و نوآوری‌ها در جهت خدمت به جامعه، احساس رضایت و شادمانی را در من ایجاد می‌کند. در مقابل، کمبود مشاوران متخصص و خبره برای راهنمایی در مسیر پژوهش، محدودیت‌های مالی برای پیشبرد پروژه‌ها، و بی‌توجهی مسئولان به ایده‌های نوآورانه و نبود حمایت از ثبت اختراعات، موجب دلسردی و ناامیدی من می‌شود.
نظر شما