فریبا حسین‌بالام در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا با بیان اینکه پل‌های موجود بر روی رودخانه زاینده‌رود از شاخصه‌های اصلی شهر اصفهان محسوب می‌شود، اظهار کرد: بعضی از این پل‌ها به‌واسطه تاریخی بودن و کارکرد برای عبور به شگفتی معماری، نماد فرهنگی یا جاذبه گردشگری تبدیل شده است.
وی افزود: این پل‌ها در عین حال که اتصال‌دهنده فیزیکی هستند و حرکت بین شمال و جنوب رودخانه را ممکن می‌کنند، به مکان یا مقصدی برای گذران زمان و نه‌صرفاً محل عبور بدل شده، نقش هویتی به خود گرفته و عامل دلبستگی و تعلق مکانی شده است.
رئیس اداره طرح‌های منطقه‌ای و حریم معاونت معماری و شهرسازی شهرداری اصفهان تاکید کرد: درواقع این پل‌ها که گسترش فضای عمومی شهر بر روی رودخانه است، کارکرد مثبتی بر ادراک و رفتار شهروندان و گردشگران دارد.
حسین‌بالام گفت: در دهه‌های اخیر توجه بیش از حد به حرکت خودرو موجب افت کیفیت فضایی پل‌های معاصر شهری شده و مفهوم پل را به‌عنوان عامل ارتباطی صرف بین دو نقطه تقلیل داده است.
وی ادامه داد: در محدوده خیابان حمزه اصفهانی تا پل شهرستان با توجه به سوابق تاریخی و فضای شهری پیرامون در رودخانه زاینده‌رود به‌عنوان اصلی‌ترین عنصر طبیعی شهر، احداث پل گردشگری و تفریحی روی رودخانه زاینده‌رود به‌عنوان یک زیرساخت ارتباطی ارزشمند کیفیت فضای ساخته شده است و به‌عنوان یک فضای مقصد و نه مفصل صرف و تقویت مؤلفه‌های زیست‌محیطی و گردشگری در دستور کار قرار گرفت و شش طرح پیشنهادی از طریق فراخوان توسط شش گروه مشاور ارائه شد.
رئیس اداره طرح‌های منطقه‌ای و حریم معاونت معماری و شهرسازی شهرداری اصفهان خاطرنشان کرد: یکی از سه طرح منتخب از بین ایده‌های پل روی رودخانه با عنوان پل چارخان در جشنواره جهانی معماری ( WAF ) ۲۰۲۴ در بخش پروژه‌های آینده برنده اعلام شد.
حسین‌بالام گفت: طراحی پل چارخان با هدف ایجاد پیوند میان معماری تاریخی ایران، شهرسازی اصفهان و نیازهای معاصر زندگی شهری امروز شکل گرفته است.
وی افزود: این پل نمادی از ساختار اصیل معماری ایرانی است و ظرفیت‌های معاصر آن را برای پیوند عناصر تاریخی و معاصر جست‌وجو می‌کند، همچنین طی یک دوره پژوهشی پنج‌ساله دریافتیم که معماری ایرانی بر وجود دو محور عمود بر هم در شکل‌گیری بنا تمرکز دارد.
رئیس اداره طرح‌های منطقه‌ای و حریم معاونت معماری و شهرسازی شهرداری اصفهان تاکید کرد: این الگو که ریشه در دوران ساسانی دارد، بر پایه یک ژن اولیه به نام «چهارطاقی» شکل گرفته که از تلاقی دو دالان و ایجاد یک هسته فضایی در محل تقاطع آن‌ها تشکیل می‌شود؛ این ژن بنیادین می‌تواند در هر چهار وجه بنا گسترش پیدا کرده و در قالب شبکه نه‌خانه نمود پیدا کند.
حسین‌بالام گفت: با گسترش ایوان‌ها از هر جهت، این ساختار به ترکیب فضایی متفاوتی می‌رسد که بسته به کارکرد مورد نظر بنا، می‌تواند باز، نیمه‌باز یا بسته باشد و مطالعات ما نشان داد که تمام ساختارها و عملکردهای معماری ایرانی بر پایه این ژن اولیه استوار است.
وی ادامه داد: در این پروژه، هر یک از وجوه شش ضلعی کوشک‌ها به یکی از اشکال گسترش الگوی چهارطاقی (شبکه نُه‌خانه) در تاریخ معماری ایران اشاره دارد.
رئیس اداره طرح‌های منطقه‌ای و حریم معاونت معماری و شهرسازی شهرداری اصفهان خاطرنشان کرد: هر یک از کوشک‌ها از طریق یکی از وجوه خود بر زمین یا روی آب قرار گرفته است و بازدیدکنندگان در گذر از این پل، کیفیت‌های فضایی متنوعی را تجربه می‌کنند، در حالی که شباهت ساختاری یکسانی در مسیر عبور حفظ می‌شود.
حسین‌بالام گفت: این توالی از بازترین تا بسته‌ترین فضا، تجربه‌ای منحصر به‌فرد از عبور از پل را شکل می‌دهد که پیش از این تجربه نشده است و عبور از پل همچون گذر از کیفیت‌های فضایی تاریخ معماری ایران در تجربه‌ای استثنایی است.
وی اضافه کرد: مکتب شهرسازی اصفهان به جای ایجاد نقطه گریز در چشم‌اندازها، با هر استقرار نقاط دید، چشم‌اندازی وسیع را می‌گشاید و این سلسله مراتب استقرار، گذرهایی را ایجاد می‌کند.
رئیس اداره طرح‌های منطقه‌ای و حریم معاونت معماری و شهرسازی شهرداری اصفهان تصریح می‌کند: در این ساختار، هر یک از کوشک‌ها ظرفیت میزبانی مراسم، نمایشگاه‌ها و رویدادهای ویژه شهری را دارد و در عین ایجاد یک نماد منسجم شهری، به‌صورت انفرادی با یک باغ ارتباط برقرار کرده و نماد کوشکی برای باغ پیرامون خود هستند.
نظر شما