زینب احمدی در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا اظهار کرد: من دانش‌آموخته رشته پرستاری اتاق عمل از دانشگاه اصفهان هستم، با این حال حدود ۱۰ سال است که در فضای شعر نفس می‌کشم و محیط اجتماعی و خانوادگی من متأثر از اعتقادات مذهبی بوده است، بنابراین تلاش کردم مفاهیمی که از نظر فلسفی و آئینی به آن اعتقاد دارم را در قالب شعر آئینی و عاشقانه بیان کنم.
وی افزود: مجموعه غزل من با عنوان تداعی که امسال منتشر شد، دربردارنده اشعار آئینی و عاشقانه است؛ نخستین اثرم نیز کتاب شعری درباره حضرت عباس (ع) و با مضمون:
《روی تخته نوشتیم آب بابا را
عطش گرفت تمام تن الفبا را
و باز اسم تو را بخش بخش می‌کردیم
و باز قصه ارباب و ارباً اربا را》
بود که در فضای مدرسه سرودم بود.
شاعر آئینی خاطرنشان کرد: بعد از جنایت اسرائیل در بمباران بیمارستان المعمدانی، غزلی برای همدردی با مردم غزه نوشتم و احساس سوگواری‌ام برای زنان و کودکان قربانی جنگ‌افروزی صهیونیست‌ها را مطرح کرد؛ این شعر پیامی هم برای هنرمندانی داشت که در برابر این جنایات، ساکت بودند و در آن اشاره کردم که شما هستید که تاریخ را روایت می‌کنید و اگر اشتباه کنید، ممکن است تصویر این جنایتکاران در ذهن آیندگان، آن‌طور که باید شکل نگیرد.
احمدی گفت: مهم‌ترین چالش ما، این است که به مخاطب بگوییم شعر آئینی فقط شعر هیئت و ولایی نیست بلکه یک مجموعه عاشقانه عفیف و شعر اجتماعی موضع دار نیز می‌تواند یک شعر آئینی باشد؛ برخی فکر می‌کنند که در شعر آئینی، مجاز به استفاده از سادگی زبان هستیم و فضاهای محتوایی و فرمی را بدون سخت‌گیری در آن لحاظ کنیم، در حالی که باید همان‌قدر که برای نوشتن یک غزل عاشقانه وقت می‌گذاریم، برای نوشتن شعر آئینی نیز چنین کنیم؛ در کنار این‌ها، خانم‌ها معذوریت بیشتری در نوشتن دارند.
وی بیان کرد: اصول آئینی باید به‌گونه‌ای بازتاب یابد که هم مخاطب عام، آن را بپسندد و هم مخاطب خاص آن را تأیید کند، یعنی با مبانی و ساختارها منافاتی نداشته باشد و فرم، فدای محتوا نشود؛ همچنین خلاقیت هنری باید به کار گرفته شود، البته که باید خود را موظف بدانیم که از افراط و تفریط جلوگیری کنیم زیرا شعر مذهبی، از این نظر آسیب‌پذیر است.
شاعر آئینی عنوان کرد: نسل جدید، فضاها و چالش‌های جهانی متفاوت را تجربه می‌کند و بستری را فراهم می‌کند که آیندگان بتوانند با کمک آثار ما، راحت‌تر به این موضوعات بپردازند و ایرادات ما را تصحیح کنند.
احمدی تصریح کرد: به‌طور کلی، از سرودن شعر آئینی و دغدغه‌مند و موضع‌دار گفتن نترسیم، زیرا باید مشخص کنیم که کجای تاریخ ایستاده‌ایم؛ در واقع هنرمند، فضایی را برای کسانی که هنوز تاریخ برایشان مات و تیره است روشن می‌کند اما اگر خودش هم در هاله‌ای از ابهام باشد، نمی‌تواند به خواننده آثارش کمکی کند؛ در کنار این موضوع باید از نقد درست، استقبال کنیم تا آثار فاخرتری تولید کنیم.
وی ادامه داد: از خوانندگان شعر آئینی درخواست می‌کنم بین آثار خوب و بعد تمایز قائل شوند زیرا به‌طور معمول مخاطب عام، اشعاری که از فضای مجازی به دستشان می‌رسد را برای سایرین نیز بفرستند، در حالی که به خطای وزن و قافیه توجه ندارند و فقط به علت مناسبتی بودن از آن استفاده می‌کنند.
نظر شما