سیدموید علویان در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا با اشاره به تفاوت هپاتیت حاد و مزمن اظهار کرد: در هپاتیت حاد، پس از ورود ویروس هپاتیت B به بدن و طی شدن دوران نقاهت که همان مدت لازم برای تکثیر ویروس و ظهور علائم است، پس از چهار تا ۴۲ هفته علائم اولیه به صورت بی‌اشتهایی، تهوع، استفراغ، بی‌حالی، سردرد، کوفتگی عضلانی، درد مفاصل و تب ظاهر می‌شود.
وی با بیان اینکه با بروز زردی، پررنگ شدن ادرار و کمرنگ شدن مدفوع در بیمار دیده می‌شود، افزود: درد شکمی نیز جزو علائم بیماری است و در بیشتر موارد در مدت زمان کمتر از سه ماه زردی بیمار کاهش پیدا می‌کند و علائم اولیه بیماری به صورت کامل رفع می‌شود.
رئیس انجمن مطالعات کبدی ایران با اشاره به علائم هپاتیت مزمن تصریح کرد: به دنبال ابتلاء به هپاتیت B ممکن است برای سال‌ها ویروس به صورت نهفته در بدن فرد باقی بماند و در تعدادی از افراد ممکن است ویروس فعال و سبب التهاب کبد شود.
علویان ادامه داد: در این جریان آنزیم‌های کبدی خون افزایش پیدا می‌کند و علائم و شواهد بالینی و آزمایشگاهی دال بر وجود التهاب در کبد ظهور می‌کند، در بیشتر موارد بیماران مبتلا به هپاتیت مزمن علامتی ندارند، اما در موارد علامت‌دار، ضعف، بی‌حالی، خستگی و بی‌اشتهایی از جمله شایع‌ترین علائمی است که گزارش می‌شود.
وی با بیان اینکه در صورت پیشرفت بیماری علائم سیروز کبدی ظاهر می‌شود، گفت: باید توجه داشت که بالا بودن سطح ویروس هپاتیت B می‌تواند خطر آسیب کبدی و ایجاد سرطان کبد را بیشتر کند و مهار ویروس و کنترل کبد چرب و پرهیز از مصرف الکل برای بیماران مفید خواهد بود.
رئیس انجمن مطالعات کبدی ایران اضافه کرد: تعیین مرحله و شدت بیماری هپاتیت B به عواملی مانند جنسیت، سن، زمان ابتلاء، سوابق خانوادگی بیماری پیشرفته کبدی و چاقی بستگی دارد و موارد ذکر شده در تصمیم‌گیری برای درمان و تعیین نوع درمان بیماران نیز تأثیر بسزایی خواهد داشت، در بعضی موارد توصیه‌های غذایی و رعایت نکات بهداشتی می‌تواند مفیدتر از آغاز درمان ضدویروسی برای افراد باشد.
