به گزارش خبرگزاری ایمنا، حسین باصرینژاد در نشست هماندیشی فعالان رسانهای با رئیس و اعضای شورای اسلامی شهرستان اصفهان اظهار کرد: اصفهان به پلی تبدیل شده است تا مسئولان از آن عبور کنند و به دیگر شهرستانها بروند؛ آنها اصفهان را بهعنوان اصفهان برخوردار میبینند، در حالی که سایر شهرها را مناطق محروم تلقی میکنند.
وی با اشاره به مسئله کمیسیون ماده ۹۹ افزود: این کمیسیون شبیه ماده ۱۰۰ شهرداری است و جریمههایی برای ساختوسازها در شهر و در روستا در نظر میگیرد، اما قوانین و محدودیتهای موجود، موجب میشود روستاییان مجبور به تخلفاتی در ساختوساز شوند.
نایبرئیس شورای اسلامی شهرستان اصفهان تاکید کرد: کمیسیون ماده ۹۹ جریمههای سنگینی اعمال میکند که این مبالغ به خزانه واریز میشود، اما درصد کمی از آن به بخش مرکزی بازمیگردد؛ بهطوری که شاید سالانه یک میلیارد تومان یا کمتر به این بخش اختصاص پیدا کند.
باصرینژاد با اشاره به جریمههای سنگین کمیسیون ماده ۹۹ گفت: بهعنوان مثال دامداری یکی از روستاییان به مبلغ ۲ میلیارد و ۷۰۰ میلیون تومان جریمه شد، اما عملاً هیچ مقداری از این مبلغ به روستا بازنگشته است.
وی ادامه داد: درآمدهای شورای روستایی بر اساس ارزش افزوده تأمین میشود، اما با توجه به خشکسالی و کاهش منابع آب، درآمدها کاهش پیدا کرده است و علاوه بر این، روستاها با مشکلاتی همچون فرونشست زمین نیز روبهرو هستند.
نایبرئیس شورای اسلامی شهرستان اصفهان خاطرنشان کرد: فرونشست زمین، آداب و رسوم و فرهنگ روستایی را نیز تحت تأثیر قرار داده است، بهطوریکه با کاهش منابع آب، بسیاری از ارزشهای فرهنگی کمرنگ شده است و نگاهها به روستا تغییر کرده است.
باصرینژاد گفت: روستاها دیگر مولد نیستند و خودکفایی و تولید در آنها کمرنگ شده است؛ هماکنون روستاها بیشتر به فضایی برای سکونت تبدیل شدهاند و تنها آجر و آسفالت به چشم میخورد.
وی درباره توانمندی بانوان روستایی گفت: در نمایشگاههای اخیر، شاهد توانمندی بانوان روستایی بودیم، اما از این زنان حمایتی صورت نمیگیرد و قوانین شهری در روستاها کارایی ندارد؛ زن روستایی که محصولات خود را میفروشد، برای دریافت مجوز و وام با مشکلات زیادی روبهرو است، زیرا باید فرایندهای پیچیدهای را طی کند که این کار در روستاها بهسادگی ممکن نیست.
نایبرئیس شورای اسلامی شهرستان اصفهان با تاکید بر محدودیتهای موجود برای توسعه روستاها ادامه داد: از یکسو انتظار داریم که روستاها خودکفا باشند و غذای سالم تولید کنند، اما از سوی دیگر روستاها با محدودیتهای فراوانی روبهرو هستند که تحقق این امر را دشوار میکند.
نظر شما