به گزارش خبرگزاری ایمنا، کشف دی‌اکسید کربن در قمر پلوتو، یکی از دستاوردهای مهم در زمینه علم سیاره‌شناسی و نجوم به شمار می‌رود. قمر پلوتو، که به نام «شارون» شناخته می‌شود، در سال‌های اخیر توجه زیادی را به خود جلب کرده است، به ویژه پس از مأموریت نیو هورایزنز (New Horizons) که در سال ۲۰۱۵ به پلوتو و قمرهای آن نزدیک شد. این مأموریت موجب شد تا دانشمندان اطلاعات جدید و جالبی درباره این جهان‌های دوردست به دست آورند.
کشف دی‌اکسید کربن در جو شارون، به بررسی ترکیب شیمیایی و شرایط محیطی این قمر کمک می‌کند. دی‌اکسید کربن، که به‌عنوان یک گاز گلخانه‌ای شناخته می‌شود، می‌تواند نشان‌دهنده وجود فرایندهای جوی و سطحی در این قمر باشد. این یافته نشان می‌دهد که شارون ممکن است دارای ویژگی‌های زمین‌شناسی و آب‌وهوایی پیچیده‌تری نسبت به آنچه قبلاً تصور می‌شد، باشد.
تجزیه و تحلیل دی‌اکسید کربن در جو شارون، به دانشمندان کمک می‌کند تا درک بهتری از تاریخچه و تکامل این قمر و پلوتو به‌دست آورند. این یافته‌ها می‌توانند به بررسی سازوکارهای جوی و تغییرات آب و هوایی در جهان‌های دوردست کمک کنند و به سوالات مربوط به چگونگی شکل‌گیری و توسعه اجرام آسمانی در نواحی دور از خورشید پاسخ دهند.
به طور کلی، کشف دی‌اکسید کربن در قمر پلوتو، نه تنها نشان‌دهنده پیچیدگی و تنوع سیارات و قمرها در منظومه شمسی است، بلکه بر اهمیت مأموریت‌های فضایی در گسترش دانش ما از جهان‌های دوردست تأکید می‌کند. این نوع تحقیقات می‌تواند به روشن‌تر شدن تصویر کلی از تاریخ و دینامیک کیهانی کمک کند.
علاوه بر این، وجود دی‌اکسید کربن در شارون می‌تواند به درک بهتری از فرآیندهای یخ‌زایی و ذوب در سطح این قمر کمک کند. تغییرات دما و شرایط جوی می‌تواند تأثیر زیادی بر پایداری این گاز داشته باشد. همچنین، بررسی این گاز می‌تواند به شناسایی نواحی با فعالیت‌های جغرافیایی فعالی که ممکن است شامل گازهای دیگر نیز باشند، کمک کند. این اطلاعات می‌تواند به تبیین روندهای جغرافیایی و زمین‌شناسی در شارون و دیگر اجرام کیهانی مشابه یاری رساند. در نهایت، این کشف‌ها می‌توانند دیدگاه‌های جدیدی درباره قابلیت‌های زندگی و شرایط موجود در دیگر قمرها و سیارات فراهم کنند.
علیرضا بیات، کارشناس نجوم به خبرنگار ایمنا می‌گوید: پلوتو که در گذشته به‌عنوان نهمین سیاره منظومه شمسی شناخته می‌شد، اکنون به‌عنوان یک سیاره کوتوله معرفی شده است. این تغییر وضعیت ناشی از تعریف جدیدی است که برای سیارات مطرح شده و بر اساس آن، پلوتو ویژگی‌های لازم برای سیاره بودن را ندارد. یکی از دلایل اصلی این امر، اندازه پلوتو است که از حد مشخصی کوچک‌تر است، همچنین هر سیاره باید مدار مختص خود را داشته باشد و نباید با مدار دیگر سیارات تداخل کند. اما مدار پلوتو به گونه‌ای است که با نپتون، آخرین سیاره قبل از خود، تداخل دارد.
وی می‌افزاید: تحقیقات جدیدی از طریق تلسکوپ فضایی جیمز وب انجام شده است که بر روی بزرگترین قمر پلوتو، یعنی شارون، تمرکز کرده است. این تحقیقات نشان می‌دهند که سطح شارون می‌تواند دارای دی‌اکسید کربن و هیدروژن پرواکسید جامد باشد. این یافته‌ها با توجه به وجود یخ و ترکیبات حاوی آمونیاک که پیش‌تر شناسایی شده بودند، مهم هستند. گفته می‌شود که دی‌اکسید کربن کشف شده ممکن است به‌عنوان نتیجه برخوردها و فعل و انفعالات سطحی بر روی شارون شکل گرفته باشد، همچنین نظریه‌ای وجود دارد که دی‌اکسید کربن می‌تواند بخشی از مواد اولیه تشکیل‌دهنده شارون و خود پلوتو باشد.
کارشناس نجوم ادامه می‌دهد: با این حال، وجود دی‌اکسید کربن در شارون به تنهایی نمی‌تواند نشانه‌ای از وجود آب یا حیات باشد، چرا که برای وجود حیات، حداقل وجود جو مورد نیاز است و تاکنون جو خاصی برای شارون شناسایی نشده است. سطح شارون عمدتاً خاکستری رنگ دیده می‌شود، با برخی نواحی نزدیک به قطب که رنگ قهوه‌ای متمایل به قرمز دارند و از مواد آلی تشکیل شده‌اند.
بیات اظهار می‌کند: تحقیقات نشان داده‌اند که هیدروژن پرواکسید نیز احتمالاً بر اثر فرآیندهای تابشی طولانی‌مدت به وجود آمده است. این تغییرات شیمیایی در اثر تابش دائمی فرابنفش خورشید بر یخ آب سطح شارون صورت می‌گیرد و با توجه به اینکه شارون جو ندارد، این تابش‌ها بر سطح آن تأثیرگذار هستند.
وی می‌گوید: پلوتو عمدتاً از متان منجمد تشکیل شده است و سطح آن بازتاب کمی دارد. به دلیل وجود مواد تیره‌تر از گرد و غبار دنباله‌دارها، این بازتاب کاهش پیدا می‌کند. از دهه ۱۹۹۰، پلوتو و شارون به‌عنوان اعضای غول‌پیکر کمربند کویپر در نظر گرفته می‌شوند و این دو جرم در حال چرخش به دور یک نقطه مشترک هستند.
کارشناس نجوم ادامه می‌دهد: کشف دی‌اکسید کربن در شارون با استفاده از تکنیک‌های پیشرفته طیف‌سنجی توسط تلسکوپ فضایی جیمز وب صورت گرفته است. هر عنصر یا مولکول دارای یک طیف منحصر به فرد است که به‌عنوان اثر انگشت شناخته می‌شود. این مشاهدات نشان‌دهنده نشانه‌هایی از دی‌اکسید کربن و پرواکسید هیدروژن به همراه سایر یخ‌های آب شناخته شده گذشته هستند.
بیات اضافه می‌کند: با وجود اینکه جو پلوتو از نیتروژن و دی‌اکسید کربن تشکیل شده، کشف دی‌اکسید کربن در شارون اطلاعات خاصی در مورد جو پلوتو به ما نخواهد داد. این مطالعات می‌توانند به درک بهتر ما از انتهای منظومه شمسی و سیارات و اجرام دیگر در کمربند کویپر کمک کنند و ممکن است اطلاعات جدیدی درباره اقماری که این اجرام می‌توانند داشته باشند، به دست آورند.
نظر شما