به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، افزایش نگرانی‌ها در مورد تغییرات اقلیمی، آلودگی هوا و ترافیک در شهرهای بزرگ، نیاز به راه‌حل‌های پایدارتر در حوزه حمل‌ونقل را در اولویت برنامه‌های شهری قرار داده است. افزایش فشار بر شهرها برای کاهش آلایندگی‌ها و هدف‌گذاری برای کاهش ۵۵ درصدی گازهای گلخانه‌ای طی یک دهه، آنها را به استفاده از گزینه‌های سبز و پایدار واداشته است تا ردپای کربن حوزه حمل‌ونقل را کاهش دهند.
تراموا به‌عنوان یکی از قدیمی‌ترین و مؤثرترین روش‌های حمل‌ونقل عمومی در حال بازگشت به صحنه است تا شهرها را در رسیدن به این اهداف پایداری یاری رساند. این سیستم ریلی بدون نیاز به زیرساخت جدید، از خیابان‌های موجود استفاده می‌کند و بدون ایجاد آلودگی صوتی، به صورت روان و کارامد به بهبود کیفیت زندگی ساکنان شهری و کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای کمک می‌کند.
تاریخچه تراموا
تاریخچه تراموا به بیش از دو قرن پیش باز می‌گردد و تکامل نخستین تراموا نمادی از تغییر چشمگیر حمل‌ونقل عمومی در اروپا و آمریکای شمالی است. تراموای مسافربری نخستین بار در سال ۱۸۰۴ و در پی تصویب «قانون راه‌آهن مامبلز» پارلمان بریتانیا، در ولز انگلستان راه‌اندازی شد. این تراموا ابتدا به صورت کشیده‌شده با اسب عمل می‌کرد و از سال ۱۸۷۷ از قدرت بخار برای حرکت استفاده کرد. نیروی محرک این تراموا در سال ۱۹۲۹ به انرژی الکتریکی تبدیل شد و تا زمان تعطیل شدنش در سال ۱۹۶۱ به کار خود ادامه داد.
با وجود اینکه این تراموا نخستین نمونه از نوع خود بود، تاریخ آن منعکس‌کننده تغییرات بزرگ‌تری در حمل‌ونقل عمومی در اروپا و آمریکای شمالی است. تراموای اولیه با وجود اینکه از نظر فنی در سطح ابتدایی بود، سرعت بالایی در مقایسه با پیاده‌روی داشت و مسیر را برای حمل‌ونقل عمومی به شکل امروزی هموار کرد.
آلمان در سال ۱۸۸۱ نخستین تراموای برقی جهان را در برلین به بهره‌برداری رساند و در اوایل دهه ۱۹۰۰ انگلستان و فرانسه نیز به‌عنوان پیشگامان تراموا به آن پیوستند. الکتریکی شدن سیستم‌های تراموا کارایی، سرعت و ظرفیت ترافیکی بیشتری را نسبت به قبل فراهم کرد و در نتیجه بسیاری از شهرها در اروپا و آمریکای شمالی به سمت ترامواهای الکتریکی حرکت کردند.
تراموا در اوایل قرن بیستم، بخش عمده حمل‌ونقل عمومی را در بسیاری از شهرهای بزرگ در بر می‌گرفت؛ پاریس با داشتن شبکه تراموای گسترده‌ای به طول ۸۱۴ کیلومتر و ۱۰۸ خط، نمونه قابل‌توجهی از محبوبیت ترامواها در آن زمان بود.
برنامه‌ریزی شهری مبتنی‌بر خودرو
محبوبیت خودروها در میانه قرن بیستم منجر به تغییر قابل‌توجهی در شهرها شد و برنامه‌ریزی شهری به سمت توسعه خودرو محور تغییر کرد. اروپا پس از جنگ جهانی دوم ترامواها را یادگار دورانی قدیمی پیش از جنگ می‌دانست و برای سازگاری با فرهنگ رو به رشد خودرو، شروع به برچیدن خطوط تراموا به نفع شبکه‌های جاده‌ای گسترده‌تر کرد.
شهرهایی همچون پاریس و منچستر که پیش از آن به زیرساخت‌های گسترده تراموا شناخته می‌شدند، ترامواهای خود را به نفع اتوبوس‌ها و اتومبیل‌های شخصی کنار گذاشتند و تا میانه قرن بیستم تراموا از بسیاری از گزینه‌های حمل‌ونقل شهرها حذف شد.
تجدید حیات و مدرن‌سازی
تغییر در نگرش‌ها و دانش در پایان قرن بیستم، شناخت بهتری از تأثیرات منفی اجتماعی و زیست‌محیطی توسعه شهری مبتنی‌بر خودرو ازجمله آلودگی هوا، آلودگی صوتی، ازدحام در خیابان‌ها و کاهش کیفیت فضاهای عمومی ایجاد کرد. این تغییر منجر شد تا مزایای ترامواها به‌عنوان یک راه‌حل حمل‌ونقل عمومی دوباره مورد توجه قرار گیرد و چندین شهر به سرمایه‌گذاری در خطوط جدید تراموا یا مدرن‌سازی سیستم‌های موجود پرداختند.
آلمان در دهه ۱۹۷۰ به‌عنوان پیشگام در این تغییر، سیستم‌های تراموای مدرن را به کار گرفت و آمریکای شمالی در سال ۱۹۷۸ با معرفی سیستم زیمنس-دوواگ U۲ در ادمونتون، دوره جدیدی از احیای ترامواها را آغاز کرد. دهه‌های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ شاهد موج جدیدی از سیستم‌های تراموا در اروپا و انگلستان بود؛ منچستر، شفیلد و بیرمنگام تراموای سبک را دوباره معرفی کردند، در حالی که فرانسه با نانت و گرنوبل پیشتاز بود. استراسبورگ با هدف تغییر دیدگاه عمومی از ترامواها به‌عنوان یک فناوری قدیمی، سیستم‌های مدرن را در سال ۱۹۹۴ راه‌اندازی کرد.
قرن بیست‌ویکم: عصر جدیدی برای ترامواها
احیای سیستم‌های تراموا در قرن بیست‌ویکم، در سراسر جهان ادامه یافت؛ آتن برای بازی‌های المپیک تابستانی ۲۰۰۴ ترامواها را دوباره معرفی کرد و آنها را با شبکه‌های مترو و اتوبوس ترکیب کرد. در المپیک پاریس ۲۰۲۴ که حمل‌ونقل عمومی در کانون توجه قرار گرفت، سیستم‌های تراموای مدرن محبوبیت ویژه‌ای پیدا کرد.
سیستم‌های تراموای مدرن همچون تراموا- قطار (tram-train) در بسیاری از شهرها با محبوبیت روبه‌رو شده است، برای مثال مدل کارلسروهه، حمل‌ونقل ریلی بدون شکاف را در مناطقی ارائه می‌دهد که پیش از این در دسترس نبود و به میزان قابل‌توجهی تعداد مسافران را افزایش می‌دهد. پیشرفت‌های فنی، از ترامواهای بدون راننده گرفته تا طراحی‌های بدون پله و ترمز احیاکننده، به جایگزینی تراموا به‌عنوان گزینه‌ای پایدار و کارآمد برای حمل‌ونقل شهری کمک کرده است.
تراموا به‌طور میانگین ۲۰.۲ گرم انتشار دی‌اکسیدکربن به ازای هر نفر در هر کیلومتر دارد که در مقایسه با میانگین ۲۴۳.۸ گرم برای یک خودروی شخصی رقم شگفت‌انگیزی به‌حساب می‌آید. نتایج یک مطالعه جدید نشان می‌دهد یک سیستم تراموا طی یک دوره ۳۰ ساله به‌طور تقریبی نصف یک سیستم ترانزیت سریع اتوبوس دی‌اکسید کربن منتشر می‌کند و با توجه به این موضوع، آینده برای ترامواها روشن به نظر می‌رسد.
علاوه بر این، فضای شهری در اطراف خطوط تراموا بهبود می‌یابد و فضاهای سبز، مسیرهای پیاده‌روی و امکانات دوچرخه‌سواری افزایش پیدا می‌کند که به نوبه خود مشوقی برای استفاده از حمل‌ونقل عمومی و جایگزینی آن با خودروهای شخصی است. بازگشت تراموا به‌عنوان یک راه‌حل پایدار در حمل‌ونقل شهری، نویدبخش آینده‌ای است که در آن شهرها به دنبال کاهش آلایندگی‌ها و ایجاد فضاهای عمومی بهتر و قابل دسترس‌تر برای همه هستند.
نظر شما