به گزارش خبرگزاری ایمنا، لیلة المَبیت شبی است که حضرت علی (ع) به جای پیامبر اکرم (ص) در بستر آن حضرت خوابیدند تا رسول خدا (ص) از توطئه قتلی که مشرکان مکه برای او ریخته بودند، جان سالم به در ببرند و از مکه به مدینه هجرت کنند؛ در شرح این اتفاق آمده که اشراف قریش در دار الندوه دور هم جمع شدند و حاضران از خاندان‌های بنی عبد شمس، نوفل، عبد الدار، جمح، سهم، اسد، مخزوم و دیگر خانواده‌های مکه بودند آن‌ها اجازه ندادند حتی یک نفر از تهامه وارد شود، زیرا تهامی‌ها هوادار محمّد (ص) بودند.
آن‌ها همچنین مواظب بودند تا کسی از خاندان هاشم یا کسانی که به گونه‌ای با آن‌ها ارتباط دارند، از این جریان باخبر نشود؛ پیشنهادهایی مطرح شد، از جمله کسی گفت: او را به زنجیر آهنی بسته حبس کنند، امّا احتمال دادند که با یارانش ارتباط برقرار کند و آنان، او را آزاد کنند؛ پیشنهاد شد او را به سرزمین‌های دیگر تبعید کنند اما دیدند که این کار به محمّد (ص) امکان می‌دهد تا به نشر و ترویج دین خود همّت گمارد.
در نهایت رأی آنان بر پیشنهاد ابوجهل قرار گرفت که از هر قبیله یک جوان دلیر و نسب‌دار انتخاب کنند و آنگاه به هر کدام از جوانان یک شمشیر برنده بدهند و آنان با شمشیرهای خود بر پیامبر (ص) وارد شوند و دسته جمعی او را بکشند؛ سپس خون او در میان همه قبایل پراکنده شود و بنی عبد مناف نتوانند با همه طوایف قریش بجنگند و ناچار به گرفتن دیه تن در دهند و آنان هم دیه می‌دهند؛ بدین ترتیب، کار پایان می‌شود.
دنبال توطئه دار الندوه، فرشته وحی، پیامبر را از نقشه شوم مشرکان آگاه ساخت و دستور الهی را به او ابلاغ کرد که باید هر چه زودتر مکه را به عزم یثرب ترک کند؛ رسول اکرم (ص) حضرت علی (ع) را از توطئه قریش خبر دادند و به ایشان فرمودند که در بسترشان بخوابند؛ علی (ع) گفت: ای پیامبر خدا، آیا با خوابیدن من در آنجا تو سالم می‌مانی؟
پیامبر (ص) فرمود: بلی، علی (ع) خنده‌ای تبسّم‌آمیز کرد و به شکرانه این افتخار، سر به سجده گذاشت؛ سپس در بستر پیامبر (ص) خوابید؛ پیامبر (ص) در حالی از خانه خارج شدند که قریش خانه را در محاصره داشتند و انتظار می‌کشیدند تا بخوابد؛ آن‌ها در نزدیکی صبح به خانه پیامبر رحمت یورش بردند اما با کمال تعجب دیدند که به جای حضرت محمد (ص)، حضرت امیرالمومنین (ع) در بستر خوابیده است؛ این اتفاق آن‌ها را بسیار خشمگین و اندوهگین کرد و بار دیگر ثابت کرد هیچکس مثل علی (ع) یار و یاور پیامبر خوبی‌ها نیست و اگر خداوند بخواهد حادثه‌ای را از کسی دور کند، بر آن قادر است حتی اگر ده‌ها آدم‌کش با شمشیر برنده، خانه او را احاطه کرده باشند.
مأموران قریش، نخست تصمیم گرفته بودند که نیمه شب به خانه پیامبر هجوم آورند، ولی به عللی از این تصمیم منصرف شدند و سرانجام قرار گذاشتند در فروغ صبح وارد خانه شوند و مأموریت خود را انجام دهند؛ قریش صبحگاهان به علی (ع) یورش بردند و تا او چشم خود را به آنان باز کند، با شمشیرهای کشیده به او حمله آوردند.
مرحوم سید بن طاووس درباره فداکاری حضرت علی (ع) تحلیل جالبی دارد و آن را به فداکاری اسماعیل و تسلیم او در برابر پدر قیاس کرده، برتری ایثار حضرت علی (ع) را اثبات کرده است؛ آیه لَیْلَةُ الْمَبیت یا آیه شِراء (بقره: ۲۰۷) دربارهٔ ایثار و فداکاری حضرت علی (ع) در لیلة المَبیت نازل شد که برای حفظ جان پیامبر اسلام (ص) در بستر او خوابید؛ این آیه کسانی را ستوده است که حاضرند جان خود را در ازای به‌دست‌آوردن رضایت خداوند فدا کنند.
نظر شما