به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، گرم‌ترین کشورهای جهان در مناطق بیابانی و گرمسیری قرار دارند و شدیدترین موج‌های گرما را تجربه می‌کنند. گاهی دمای هوا در این مناطق تا اندازه‌ای بالا است که زندگی روزمره ساکنان را تحت تأثیر قرار می‌دهد و مردم را با خطرات جدی روبه‌رو می‌کند. در واقع گرمای هوا در این مناطق، یک پدیده دائمی است و تحمل آن برای افرادی که آب‌وهوای گرم را دوست ندارند، بسیار سخت و آزاردهنده است. در ادامه به معرفی گرم‌ترین کشورهای جهان که در قاره آفریقا واقع شده‌اند، می‌پردازیم:
مالی
مالی عنوان گرم‌ترین کشور جهان را به خود اختصاص داده است. این کشور آفریقای غربی، آب و هوای بیابانی گرم را به‌ویژه در مناطق شمالی، تجربه می‌کند، در حالی که قسمت‌های جنوبی، دارای آب‌وهوای نیمه‌خشک است و بارندگی بسیار کمی دارد. میانگین دمای سالانه در مالی حدود ۸۴.۶ درجه فارنهایت (۲۹.۲۱ درجه سانتی‌گراد) است.
در فصل گرما که از ماه آوریل تا ژوئن طول می‌کشد، دمای هوا در مالی می‌تواند افزایش یابد و گاهی اوقات به ۱۱۳ درجه فارنهایت (۴۵ درجه سانتی‌گراد) برسد یا از آن فراتر رود. چنین گرمای شدید، چالش‌های قابل توجهی برای زندگی روزمره و کشاورزی، به‌ویژه در سرزمین‌های وسیع شمالی ایجاد می‌کند.
این کشور به دلیل تغییرات آب‌وهوایی، با چالش‌های مهمی روبه‌رو است. افزایش دما، خشکسالی، بیابان‌زایی و کمبود آب را تشدید می‌کند و بر بهره‌وری کشاورزی و امنیت غذایی این سرزمین تأثیر می‌گذارد. آسیب‌پذیری مالی در برابر خطرات مرتبط با آب‌وهوا، بر اهمیت اجرای اقداماتی نظیر شیوه‌های مدیریت پایدار زمین، حفاظت از آب و طرح‌های مقاوم‌سازی تاکید می‌کند.
بورکینافاسو
این کشور غرب آفریقا، محصور در خشکی است و با آب‌وهوای متنوع شناخته می‌شود که از یک منطقه نیمه‌خشک ساحلی در شمال به یک سرزمین گرمسیری مرطوب‌تر در جنوب تبدیل می‌شود. میانگین دمای سالانه بورکینافاسو ۸۴.۷ درجه فارنهایت (۲۹.۲۶ درجه سانتی‌گراد) است.
دما در سراسر کشور می‌تواند به طور قابل‌توجهی متفاوت باشد و قسمت‌های شمالی، گرمای شدیدتری را تجربه می‌کند. در طول فصل گرما، که از مارس تا می طول می‌کشد، دما در برخی از نقاط بورکینافاسو می‌تواند به بیش از ۱۰۴ درجه فارنهایت (۴۰ درجه سانتی‌گراد) برسد.
الگوهای بارندگی نامنظم و رویدادهای شدید آب‌وهوایی مکرر، مانند خشکسالی و سیل، خطرات قابل‌توجهی برای امنیت غذایی، منابع آبی و رفاه مردم این کشور به همراه دارد. در بورکینافاسو، پروژه‌های جنگل‌سازی در مقیاس بزرگ، ترویج شیوه‌های کشاورزی پایدار و سرمایه‌گذاری در انرژی‌های تجدیدپذیر برای کاهش اتکا به زیست‌توده و بهبود امنیت انرژی آغاز شده است.
سنگال
سنگال، در غربی‌ترین نقطه آفریقا قرار دارد و آب‌وهوای ساحلی استوایی را تجربه می‌کند. این کشور در حاشیه صحرای شمال و سواحل مرطوب‌تر غرب آفریقا در جنوب، با فصول خشک و مرطوب، مشخص شده است.
دمای سالانه سنگال، ۸۴.۰۲ درجه فارنهایت (۲۸.۹ درجه سانتی‌گراد) است و آب‌وهوای این سرزمین تحت تأثیر جغرافیای متنوع آنکه شامل بیابان‌های خشک، دشت‌های حاصلخیز و منطقه سرسبز جنوبی می‌شود، بارندگی و نوسان دما را تجربه می‌کند.
فصل بارانی این کشور از ماه ژوئن تا اکتبر ادامه دارد و بیشتر بارندگی سالانه در این دوره اتفاق می‌افتد. فصل خشک آن نیز از ماه نوامبر تا مه، با بادهای گرم و خشک که از شمال شرقی می‌وزد، مشخص می‌شود. این بادها می‌توانند ریزگردها را از صحرا انتقال دهند و موجب کاهش کیفیت هوا و دید افراد شوند.
در واقع تغییرات آب‌وهوا به طور قابل توجهی، سنگال را تحت تأثیر قرار می‌دهد و منجر به افزایش دما، بارندگی‌های غیرقابل پیش‌بینی و افزایش سطح دریاها می‌شود و مناطق ساحلی را به خطر می‌اندازد. این تغییرات، تخریب زمین و از دست دادن تنوع زیستی را تشدید می‌کند و بر کشاورزی و ثبات مواد غذایی تأثیر می‌گذارد.
در این کشور، استراتژی‌های مختلف برای مبارزه با تغییرات آب‌وهوایی، از جمله ترویج شیوه‌های کشاورزی پایدار و اجرای اقدامات حفاظتی سواحل، اجرا شده است. طرح دیوار سبز بزرگ، با هدف مقابله با بیابان‌زایی در سراسر منطقه ساحلی انجام شده است که شامل تلاش‌های سنگال برای کاشت کمربند وسیعی از درختان از غرب سنگال تا جیبوتی در شرق آفریقا می‌شود.
موریتانی
موریتانی در شمال غربی آفریقا، با بیابان‌های وسیع شناخته می‌شود و میانگین دمای سالانه آن به ۸۳.۹ درجه فارنهایت (۲۸.۸۲ درجه سانتی‌گراد) می‌رسد. بادهای فصلی هارمتان، سرمای زودگذری را در موریتانی ایجاد می‌کند که با غباری از گرد و شن همراه است و موجب کاهش کیفیت هوا می‌شود. اقیانوس اطلس، هوای خنکی در امتداد ساحل ایجاد می‌کند، اما تلاش آن در برابر گرمای غالب، کافی نیست.
روند افزایش دما در موریتانی، طی دهه‌های اخیر، نشان‌دهنده تأثیر تغییرات آب‌وهوایی است. رایج‌شدن ماه‌های گرم‌تر در سال‌های اخیر، حاکی از الگوی جهانی افزایش دما است که به عوامل انسانی همچون آلودگی و جنگل‌زدایی نسبت داده می‌شود.
تووالو
تووالو، یک کشور جزیره‌ای کوچک در اقیانوس آرام است که آب‌وهوای گرمسیری با دمای نسبتاً ثابت در طول سال و سطوح رطوبت بالا را تجربه می‌کند. این مجمع الجزایر، درست در جنوب خط استوا قرار دارد که به آب‌وهوای گرم و پایدار آن کمک می‌کند. میانگین دمای سالانه این کشور ۸۳.۵ درجه فارنهایت (۲۸.۶ درجه سانتی‌گراد) است و آب و هوای آن با دو فصل اصلی مشخص می‌شود.
یک فصل مرطوب در این کشور از ماه نوامبر تا آوریل طول می‌کشد و با بارش‌های شدیدتر و طوفان‌های استوایی مشخص می‌شود. فصل خشک نیز از ماه می تا اکتبر ادامه دارد و در آن بارش‌ها کمتر و هوا معتدل‌تر است. میزان بارندگی سالانه در جزایر تووالو متفاوت است، اما معمولاً بین ۷۹ تا ۱۱۸ اینچ (حدود دو تا سه هزار میلی‌متر) تغییر می‌کند.
جیبوتی
این کشور کوچک در شاخ آفریقا قرار دارد و با میانگین دمای سالانه ۸۳.۳ درجه فارنهایت (۲۸.۴۹ درجه سانتی‌گراد) و آب‌وهوای خشک و نیمه‌خشک، مشخص می‌شود. جیبوتی که در محل تلاقی دریای سرخ و خلیج عدن واقع شده است، دمای بسیار بالایی را تجربه می‌کند.
آب و هوای این کشور را می‌توان به‌طور کلی به گرم بیابانی (در بیشتر نقاط کشور از جمله مناطق ساحلی) و نیمه‌خشک (در شمال غربی و بخش‌هایی از ارتفاعات) طبقه‌بندی کرد. دما در نواحی داخلی بیابانی در طول روز می‌تواند به بیش از ۱۰۴ درجه فارنهایت (۴۰ درجه سانتی‌گراد) برسد و بالاترین دمای ثبت‌شده در ماه‌های تابستان از ۱۲۲ درجه فارنهایت (۵۰ درجه سانتی‌گراد) فراتر می‌رود.
دمای بالا و کمبود بارندگی در جیبوتی، چالش‌های مهمی را برای منابع آبی، کشاورزی و پایداری کلی ایجاد می‌کند. زمین‌های قابل کشت محدود و منابع آب شیرین این کشور، بهره‌وری کشاورزی را محدود می‌کند و این امر موجب می‌شود جمعیت آن به شدت به غذا و آب وارداتی وابسته باشد.
ترجمه از لیلا شهبازی
نظر شما