به گزارش خبرگزاری ایمنا، پانزدهم ذی‌الحجه سالروز ولادت امام علی‌النقی (ع)، دهمین امام شیعیان است؛ فضای خفقان و فشاری که حکومت وقت عباسی در ایام امامت آن پیشوای بزرگ تشیع بر آن حضرت و کلیت جامعه شیعی تحمیل کرده بود، تا حدود زیادی مانع تشعشع نور امامت و تلألؤ پرتوهای هدایت ایشان شد اما با این حال تلاش‌های علمی و مجاهدت‌های فرهنگی حضرت هادی (ع) حتی در آن شرایط خاص و غیرعادی نیز ادامه داشت و منشأ برکات فراوانی شد.
در تاریخ افراد و پژوهشگران فراوانی در وصف امام هادی (ع)، این نور عظیم هدایت گفته و نوشته‌اند و باید گفت یکی از دقیق‌ترین توصیفات از ایشان و شرایط حاکم بر آن دوران را حضرت آیت‌الله خامنه‌ای، رهبر انقلاب دارند که در ادامه مروری بر این بیانات خواهیم داشت:
«بالاخره در نبرد بین امام هادی (ع) و خلفایی که در زمان ایشان بودند، آن کس که ظاهراً و باطناً پیروز شد، حضرت هادی (ع) بود؛ این باید در همه بیانات و اظهارات ما مورد نظر باشد؛ در زمان امامت آن بزرگوار ۶ خلیفه، یکی پس از دیگری، آمدند و به درک واصل شدند.
آخرین نفر آن‌ها، «معتز» بود که حضرت را شهید کرد و خودش هم به فاصله کوتاهی مُرد، این خلفا غالباً با ذلت مردند؛ یکی به‌دست پسرش کشته شد، دیگری به دست برادرزاده‌اش و به همین ترتیب بنی‌عباس تارومار شدند؛ به عکسِ شیعه. شیعه در دوران حضرت هادی و حضرت عسکری (ع) و در آن شدت عمل روزبه‌روز وسعت پیدا کرد؛ قوی‌تر شد.
حضرت هادی (ع )۴۲ سال عمر کردند که ۲۰ سالش را در سامرا بودند؛ آنجا مزرعه داشتند و در آن شهر کار و زندگی می‌کردند. سامرا در واقع مثل یک پادگان بود و آن را معتصم ساخت تا غلامان ترکِ نزدیک به خود را - با ترک‌های خودمان؛ ترک‌های آذربایجان و سایر نقاط اشتباه نشود - که از ترکستان و سمرقند و از همین منطقه‌ی مغولستان و آسیای شرقی آورده بود، در سامرا نگه دارد.
این عده چون تازه اسلام آورده بودند، ائمه و مؤمنان را نمی‌شناختند و از اسلام سر در نمی‌آوردند، به همین دلیل، مزاحم مردم می‌شدند و با عرب‌ها - مردم بغداد - اختلاف پیدا کردند؛ در همین شهر سامرا عده قابل توجهی از بزرگان شیعه در زمان امام هادی (ع) جمع شدند و حضرت توانست آن‌ها را اداره کند و به وسیله آن‌ها پیام امامت را به سرتاسر دنیای اسلام - با نامه‌نگاری و… - برساند.
این شبکه‌های شیعه در قم، خراسان، ری، مدینه، یمن و در مناطق دوردست و در همه اقطار دنیا را همین عده توانستند رواج بدهند و روزبه‌روز تعداد افرادی را که مؤمن به این مکتب هستند، زیادتر کنند؛ امام هادی (ع) همه این کارها را در زیر برق شمشیر تیز و خونریز همان ۶ خلیفه و علی‌رغم آن‌ها انجام داده است؛ حدیث معروفی درباره وفات حضرت هادی (ع) هست که از عبارت آن معلوم می‌شود که عده قابل توجهی از شیعیان در سامرا جمع شده بودند؛ به‌گونه‌ای که دستگاه خلافت هم آن‌ها را نمی‌شناخت؛ چون اگر می‌شناخت، همه‌شان را تارومار می‌کرد؛ اما این عده چون شبکه قوی‌ای به‌وجود آورده بودند، دستگاه خلافت نمی‌توانست به آن‌ها دسترسی پیدا کند.
یک روزِ مجاهدت این بزرگوارها -ائمه علیهم‌السّلام- به قدر سال‌ها اثر می‌گذاشت؛ یک روز از زندگی مبارک این‌ها مثل جماعتی که سال‌ها کار کنند، در جامعه اثر می‌گذاشت؛ این بزرگواران دین را همین‌طور حفظ کردند، والّا دینی که در رأسش متوکل و معتز و معتصم و مأمون باشد و علمایش اشخاصی باشند مثل یحیی بن اکثم که با آنکه عالم دستگاه بودند، خودشان از فساق و فجار درجه یکِ علنی بودند، اصلاً نباید بماند؛ باید همان روزها بکل کلکِ آن کنده می‌شد؛ تمام می‌شد.
این مجاهدت و تلاش ائمه (ع) نه فقط تشیع بلکه قرآن، اسلام و معارف دینی را حفظ کرد؛ این است خاصیت بندگان خالص و مخلص و اولیای خدا؛ اگر اسلام انسان‌های کمربسته نداشت، نمی‌توانست بعد از هزار و دویست، سیصد سال تازه زنده شود و بیداری اسلامی به‌وجود بیاید؛ باید یواش یواش از بین می‌رفت. اگر اسلام کسانی را نداشت که بعد از پیغمبر این معارف عظیم را در ذهن تاریخ بشری و در تاریخ اسلامی نهادینه کنند، باید از بین می‌رفت؛ تمام می‌شد و اصلاً هیچ چیزش نمی‌ماند؛ اگر هم می‌ماند، از معارف چیزی باقی نمی‌ماند؛ مثل مسیحیت و یهودیتی که حالا از معارف اصلی‌شان تقریباً هیچ‌چیز باقی نمانده است.
اینکه قرآن سالم بماند، حدیث نبوی بماند، این همه احکام و معارف بماند و معارف اسلامی بعد از هزار سال بتواند در رأس معارف بشری خودش را نشان دهد، کار طبیعی نبود؛ کار غیرطبیعی بود که با مجاهدت انجام گرفت. البته در راه این کار بزرگ، کتک‌خوردن، زندان‌رفتن و کشته‌شدن هم هست، که این‌ها برای این بزرگوارها چیزی نبود؛ ائمه ما در طول این ۲۵۰ سال امامت - از روز رحلت نبی مکرم اسلام صلّی اللَه علیه و آله تا روز وفات حضرت عسکری، ۲۵۰ سال است - خیلی زجر کشیدند، کشته شدند، مظلوم واقع شدند و جا هم دارد برایشان گریه کنیم؛ مظلومیت‌شان دل‌ها و عواطف را به خود متوجه کرده است؛ اما این مظلوم‌ها غلبه کردند؛ هم مقطعی غلبه کردند، هم در مجموع و در طول زمان.»
نظر شما