به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، متروی لندن قدیمی‌ترین متروی جهان است که در سال ۱۸۶۳ راه‌اندازی شد و در آن زمان با قطارهای بخار کار می‌کرد و تونل‌های آن با لامپ‌های گازی روشن می‌شد. مردم محلی اغلب از آن به عنوان راه‌آهن زیرزمینی یا تونل یاد می‌کنند. هدف اصلی این خط زیرزمینی ایجاد شبکه‌ای از معابر بین مرکز لندن و حومه آن بود تا مشکل ازدحام در خیابان‌های شهر را که به‌شدت پر از گاری‌ها، حیوانات، فروشندگان خیابانی و کارگران بود، تا حد امکان کاهش دهد. در حال حاضر شبکه زیرزمینی لندن شامل ۱۲ خط است که نقاط مختلف شهر و حومه را به هم متصل می‌کند. طولانی‌ترین خط این شبکه ۷۴ کیلومتر است. بیش از ۵۴۳ قطار در این خطوط در حال تردد هستند و امکان جابه‌جایی روزانه بیش از پنج میلیون مسافر را فراهم می‌کنند.
مراحل ساخت‌وساز زیرزمینی لندن
لزوم اتصال مرکز شهر به حومه اطراف آن، به دلیل هجوم قابل توجه جمعیت روستایی در آغاز انقلاب صنعتی اروپا منجر به راه‌اندازی متروی لندن شد. پروژه اولیه بیش از ۱۰۰ میلیون دلار به ارزش امروزی هزینه داشت و انجام آن سه سال به طول انجامید. در ژانویه ۱۸۶۳، حدود ۳۰ هزار نفر برای افتتاحیه وارد متروی لندن شدند و سفری را در یک خط اولیه به طول شش کیلومتر تجربه کردند. ساخت این شبکه حمل‌ونقل زیرزمینی با مخالفت شدیدی مواجه بود، اما پس از بهره‌برداری مقبولیت گسترده‌ای در بین مردم به دست آورد که منجر به افزایش حمایت از توسعه خطوط جدید در سال‌های بعد شد. محله‌های جدیدی اطراف ایستگاه‌های زیرزمینی ایجاد شد که با کسب‌وکارها، مغازه‌ها و حتی جاذبه‌های گردشگری شروع به رشد کردند.
پس از سال‌ها، در طول دهه ۱۹۳۰، ۸۰ کیلومتر خطوط زیرزمینی ساخته شد که شامل قطارهایی بود که از داخل شهر و به واسطه تونل‌های زیرزمینی و در مناطق حومه شهر از سطح زمین عبور می‌کردند. ساخت متروی لندن ابتدا توسط شرکت‌های مختلفی انجام می‌شد اما در سال ۱۹۰۸، آن‌ها همکاری خود را با نام واحد مترو آغاز کردند. به دنبال آن، در سال ۱۹۳۳، کل سیستم حمل‌ونقل لندن، از جمله شبکه مترو، تحت مالکیت عمومی حمل‌ونقل لندن قرار گرفت و از سال ۲۰۰۳، این شبکه با سازمان گسترده‌تری به نام حمل‌ونقل برای لندن (TfL) ادغام شد.
تونل‌های متروی لندن
ساخت متروی لندن ارتباط پیچیده‌ای با پیشرفت‌های تکنولوژیکی دوران خود داشت و با دو نوع تونل مجزا ساخته شد که متناسب با انواع قطارهای در حال کار و موقعیت شهر طراحی شده بود. ساخت تونل‌های «برش و پوشش» شامل حفاری حفره‌های بزرگ در طول مسیر و پوشاندن آن با طاق‌های آجری بود تا یک تونل را تشکیل دهد. اولین تونل‌ها به این شکل حفر شدند و عمیق نبودند. نکته قابل توجه این است که برای جلوگیری از تخریب ساختمان‌ها، تونل‌ها زیر خیابان‌های موجود ساخته شد.
به دلیل استفاده از قطارهای بخار، این تونل‌ها در اندازه بزرگ حفاری می‌شد تا علاوه بر امکان جابه‌جایی قطار، فضایی نیز برای تخلیه دود داشته باشد. با شروع استفاده از قطارهای برقی روش ساخت تونل‌ها تغییر کرد، همچنین گسترش ساختمان‌های شهر، ساخت تونل‌های برش و پوشش را با چالش مواجه کرد. به همین دلیل از ماشینی مخصوص به نام سپر حفاری تونل برای ایجاد تونل در عمق پایین‌تر استفاده کردند که امکان حفاری تونل در اعماق مختلف و زیر ساختمان‌ها و سیستم فاضلاب لندن را فراهم کرد. اولین خطی که با استفاده از این تونل‌ها ساخته شد، مسیر اصلی شهر و جنوب لندن بود که در سال ۱۸۹۰ افتتاح شد و در طول دهه ۱۹۲۰، شش خط جدید به آن اضافه شد.
ایستگاه‌های متروکه
عملیات توسعه شبکه زیرزمینی لندن با شروع جنگ جهانی دوم متوقف شد و در طول جنگ جهانی، از آن به عنوان پناهگاهی هنگام حملات هوایی و بمباران‌ها استفاده می‌شد. بعضی ایستگاه‌ها نیز برای مأموریت‌های مخفی تغییر داده شد و به پناهگاه مخفی نخست‌وزیر و مقر فرماندهی ضدهوایی تبدیل شد.
تکمیل شبکه متروی لندن حدود ۱۶۰ سال به طول انجامید و این مدت زمان طولانی منجر به شکل‌گیری ایستگاه‌های متروکه شد که اکنون بخشی از آن‌ها به عنوان «لندن پنهان» شناخته می‌شود و قابل بازدید است. ایستگاه آلدویچ که در سال ۱۹۹۴ فعالیت خود را متوقف کرد، به عنوان محل فیلم‌برداری فیلم‌های مختلف مورد استفاده قرار می‌گیرد، زیرا دفتر فروش بلیت، آسانسورها و سکوهای اصلی خود را حفظ کرده است. ایستگاه خیابان بی‌کر نیز بخشی از بافت سکوی سابق را حفظ کرده است و امکان بازدید از فضا و مشاهده آسانسورهای اصلی آن وجود دارد. ایستگاه کالپام جنوبی با گذرگاه‌های زیرزمینی یک مایلی که به عنوان یکی از عمیق‌ترین پناهگاه‌های حمله هوایی در لندن در طول جنگ جهانی دوم عمل می‌کرد نیز در حال حاضر متروکه است. خیابان مورگیت نیز دارای تونل‌هایی است که دیگر مورد استفاده قرار نمی‌گیرد و ماشین‌آلات مربوط به سال ۱۹۰۴ و راهروهایی با کاشی‌های شیشه‌ای در این مسیرهای متروکه وجود دارد.
نظر شما