به گزارش خبرگزاری ایمنا، اولین فانوس‌های روشن کننده مسیر انقلاب، همان شهدایی بودند که ندای یاری رهبرشان را شنیدند و برای رسیدن به جامعه حسینی، دعوت امامشان را لبیک گفتند؛ فانوس‌های روشنی که حتی طوفان شکنجه‌ها، خاموششان نکرد و نام یادشان تا ابد جاودان شد.
شهید سیدیونس حسینی رودباری، یازدهم مهرماه ۱۳۱۱ در روستای «آغوزبن» قزوین دیده به جهان گشود؛ سیدیونس نوجوانی ۱۲ ساله بود که در مکتب‌خانه زادگاه خویش زیر نظر میرزا بلال طالقانی به فراگرفتن قرآن کریم پرداخت؛ او دو سال را در یکی از حوزه‌های علمیه قزوین به تحصیل علوم پرداخت و سپس عازم حوزه علمیه مشهد شد و در آنجا به تحصیل خود ادامه داد.
نزدیک به دو سال در مشهد به تحصیل پرداخت و در همان زمان فعالیت‌های سیاسی‌اش علیه رژیم شاهنشاهی آغاز شد، به‌گونه‌ای که توسط ساواک دستگیر و مورد شکنجه قرار گرفت؛ شدت شکنجه به اندازه‌ای بود که برای مدتی از نوشتن محروم ماند؛ سیدیونس مدتی بعد به چابهار تبعید شد و سپس برای ادامه تحصیل به قم عزیمت کرد؛ حدود هفت سال در مدرسه فیضیه قم زیر نظر استادان بزرگی چون امام خمینی (ره) به کسب مراتب معنوی و تحصیل علوم دینی پرداخت تا اینکه سرانجام بر اثر جراحت‌هایی که ۱۵ خرداد ۱۳۴۲ بر پیکرش وارد شد هفدهم خرداد همان سال به شهادت رسید.
پس از شهادت سیدیونس، خانواده او به دیدار امام خمینی (ره) می‌روند. امام پس از عرض تسلیت، تفقد و اظهار همدردی چون پدر شهید سید یونس را در حال گریه مشاهده می‌کنند به ایشان می‌فرمایند: «این گریه، مال شما نیست! این گریه برای من است که بهترین عزیزم را از دست دادم! من سیدیونس رودباری را از فرزندم بیشتر دوست داشتم.!»
نظر شما