از مهندسی تا بلاگری / مروری بر لحظاتی که «واگعی» بود، نه «کیک»!

به گزارش خبرگزاری ایمنا، شب یلدا تلویزیون را روشن کردم و آنچه دیدم برای عجیب بود؛ امیرمحمد، آن پسری که تازگی‌ها با تکیه کلام «واگعیه یا کیکه» در اینستاگرام به شهرت رسیده، مهمان شبکه ۳ بود؛ ابتدا فکر کردم این صحنه، به قول خودش «کیک» و غیرواقعی است اما دیدم که «واگعیِ واگعی» است.

در بخشی از برنامه، مجری از امیرمحمد پرسید که دوست داری در آینده چه‌کاره شوی؟ و او پاسخ داد دوست دارم در فضای مجازی کار کنم، مجری که انگار فعالیت در فضای مجازی را مانند بسیاری از ما شغل نمی‌دانست، دوباره پرسید: «اگر در آینده پیشنهاد بازیگری داشته باشی، قبول می‌کنی؟ چون فضای مجازی که شغل نیست.» و پسرک با همان لهجه زیبایش گفت: «بازیگری را قبول می‌کنم، اما درآمد زیادی در آن (فضای مجازی) وجود دارد.»

اگر قبل‌تر، بچه‌هایی با سن امیرمحمد می‌دیدی و می‌پرسیدی که می‌خواهی چه‌کاره شود، احتمالاً یا می‌خواستند مهندس شوند یا پزشک، اما جواب این پسر، نشان از اثر تکنولوژی بر تمام جنبه‌های زندگی ما دارد؛ امیرمحمد که با آن تکه کلام، خواسته یا ناخواسته ره صدساله را یک‌شبه رفت و میلیون‌ها بازدید گرفت، اکنون مهمان صداوسیمایی شده که امروز تلاش‌هایش برای جذب مخاطب آن‌چنان موفق نبوده است.

اما در حال حاضر بحث ما اینکه چرا افراد معروف در بسترهایی که خود دولت آن‌ها را فیلتر کرده است، مهمان تلویزیون و حتی مشغول برنامه‌سازی در سینمای خانگی هستند، نیست، اما سوال اینجاست که فارغ از سن و تحصیلات و محل زندگی (آنچه پیش‌تر برای ورود به یک شغل و کسب در آمد مهم‌تر بود)، دیده شدن و پول زیادی هم به جیب زدن، امر خوشایندی است یا خیر؟

وقتی می‌خواهیم بگوییم تعداد زیادی از جوانان و نوجوانان ما مشغول به فعالیت در فضای مجازی و تولید محتوا در آن هستند، باید واژه خوشبختانه را به کار برد یا بدبختانه؟ که به‌طور قطع این موضوع را باید ریشه‌ای‌تر بررسی کرد؛ دنیای امروز دنیای تکنولوژی است و اگر بگوییم باید در فضای مجازی را تخته کنیم، به یقین گزاف‌گویی کرده‌ایم، از طرفی برخی اشخاص، بدون مهارت خاص و تنها با یک سری وسایل ساده، طی چند ماه به درآمدی می‌رسند که شاید من و شما اگر پنج سال هم کار کنیم به آن نرسیم؛ فارغ از این، بدون اینکه پا در سینما یا تلویزیون بگذارند به چنان معروفیت و محبوبیتی می‌رسند که تمام نیاز به دیده‌شدن را هم دریافت می‌کنند.

شاید شما هم به این فکر افتادید که به جای درس خواندن یا مثلاً ۷ صبح سر کار رفتن، یک بلاگر شوید و در این راستا حقیقت این است که متأسفانه همه جای دنیا و بیشتر مواقع، محتواهای زرد، طنزهای بی‌محتوا و بی‌بندوباری مخاطب بیشتری می‌گیرد، در حالی که محتواهای آگاهی‌بخش، طنزهای خلاقانه و حتی هنرهای واقعی، صرفاً مخاطب خاص خودشان را دارند و بازدید آن‌چنانی نمی‌خورند؛ اما سوال اینجاست که چرا نیروی جوان و نوجوانی که می‌تواند همین فضای مجازی و تکنولوژی را بستری برای پیشرفت دانش خود، رفع مشکلات و حتی به اشتراک گذاشتن یک هنر اصیل و بی‌مانند کند، این کار را نمی‌کند و از روش‌های دیگری برای دیده شدن استفاده می‌کند؟

آیا محتوای رسانه و فضای مجازی صرفاً سرگرمی است؟ شاید اکنون بگویید مخاطب خودش انتخاب می‌کند که چه ببیند؛ درست می‌گوئید، اما چرا این مخاطب مختار، در فضای مجازی کسانی را دنبال می‌کند که خودش هم می‌داند چیزی به او اضافه نمی‌کند، بلکه زمان با ارزشش را هم می‌گیرد؟