به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، آگهی‌های شخصی‌سازی‌شده در فضای آنلاین به بخشی از زندگی روزمره تبدیل شده‌اند و انرژی بسیاری برای تولیدشان صرف می‌شود. تبلیغات آنلاین پیش‌تر بسیار ساده بود؛ به عنوان مثال، یک شرکت تولید چادر فضایی را در یک وبگاه می‌خرید و مطالبی درباره کمپینگ و چادرزدن انتشار می‌داد؛ هرکسی آن سایت را مرور می‌کرد، آگهی موجود را می‌دید.
اما در دهه اخیر، نوع جدیدی از تبلیغات موسوم به «تبلیغات مبتنی بر رفتار» به بازار آمده است؛ به این ترتیب که شرکت‌ها داده‌های مخاطب را از منابع مختلف جمع‌آوری می‌کنند تا پیشنهاد هدفمندتری به او ارائه دهند. درست است که بسیاری از ما با این تبلیغات شخصی‌شده آشنا هستیم، اما از بسیاری =مکانیسم‌های دقیق پشت آن با خبر نیستیم. برای اولین بار، محققان ردپای کربن در این مدل از تبلیغات را در مورد تأثیر فناوری بر آب‌وهوا بررسی کردند.
ردپای کربن در تبلیغات شخصی‌سازی شده
تخمین زده می‌شود که یک درصد از کل مصرف انرژی روی زمین فقط برای ارائه تبلیغات آنلاین استفاده می‌شود. سیستم پیچیده‌ای در پشت صحنه این نوع تبلیغات وجود دارد که بیشتر انرژی در عمل در این بخش هدر می‌رود. فرآیند به این صورت است که هر بار روی یک صفحه وب کلیک می‌کنیم، در لحظه زنجیره‌ای از مزایده‌های آنی ( RTB) را راه‌اندازی می‌کنیم؛ چرا که تبلیغ‌کنندگان برای نشان دادن تبلیغات خود با هم رقابت می‌کنند.
مزایده آنلاین قیمت‌گذاری ( RTB)، در واقع فرایندی است که بر سر جایگاه نمایش تبلیغات انجام می‌شود و بر اساس آن هرکسی که بیشترین هزینه را اعلام کند، می‌تواند جایگاه مناسب تبلیغ را از آن خود کند. تمام این فعالیت‌ها از طریق مراکز داده و ربات‌های هوشمند پردازش می‌شود و کامپیوترهای سرور بسیار زیادی برای انجام این پردازش‌ها به کار گرفته می‌شود.
به علاوه برای خنک نگه‌داشتن این سرورها که باید با سرعت بسیار بالا به صورت شبانه‌روزی کار کنند، سیستم‌های خنک‌کننده قوی لازم است. واضح است که همه این تجهیزات انرژی مصرف می‌کنند. هر سال نزدیک به ۱۷۸ تریلیون از این نوع مناقصات در اروپا و ایالات متحده انجام می‌شود.
این میزان تراکنش حدود ۲۰۰ تراوات ساعت انرژی مصرف می‌کند که بیشتر از کل مصرف انرژی یک کشور با اندازه متوسط است. با این حال، ۹۹.۹۹ درصد از پهنای باند مصرفی و توان محاسباتی به کار رفته در این مناقصات منجر به ایمپرشن (تعداد دفعات دیده شدن) این تبلیغ نمی‌شود. برای فعالیت ربات‌هایی که این فرآیندها را انجام می‌دهند، همچنین بر کلاهبرداری‌های اینترنتی باید نظارت وجود داشته باشد و همین امر انتشار دی‌اکسیدکربن را بیشتر می‌کند. توجه به این نکته ضروری است که اینگونه تبلیغات، مصرف‌گرایی غیرضروری را ترویج می‌دهند و ما را به سمت محصولاتی که به آن‌ها نیاز نداریم، سوق می‌دهند.
Purpose Disruptors ، سازمانی است که توسط رهبران سابق صنعت تبلیغات تأسیس شده است و اخیراً محاسباتی در زمینه تبلیغات انجام داده است. طبق گزارش این سازمان، در سال ۲۰۲۲ تبلیغات آنلاین و آفلاین بریتانیا ۳۲ درصد به کربن منتشر شده سالانه هر اضافه کرده است. این میزان کربن بخاطر انتشار بیشتر گازهای گلخانه‌ای ناشی از افزایش فروشی تولید می‌شود که تبلیغات در بر داشته‌اند. اساساً روش کسب‌وکارهای بزرگ که بر پایه فناوری هستند با تلاش برای جلوگیری از تشدید بحران آب‌وهوایی مغایرت دارد. زیرا این پلتفرم‌ها و سود چشمگیر آن‌ها به پردازش مقادیر انبوه داده متکی است که به‌طور مستقیم موجب هزینه‌های هنگفت کربن می‌شود.
لابی‌گری غول‌های فناوری در ارائه اطلاعات نادرست
InfluenceMap یک اندیشکده جهانی غیرانتفاعی است که بر مسائل آب‌وهوا و پایداری کار می‌کند. این سازمان فاش کرد که از ۵۱ آگهی اطلاعات نادرست آب‌وهوایی که در ایالات متحده در پلتفرم‌های فیس‌بوک در شش‌ماهه اول سال ۲۰۲۰ اجرا می‌شد، تنها یک مورد توسط فیس‌بوک حذف شد. باقی‌مانده دوره شش‌ماهه خود را به پایان رساندند و ۸ میلیون بازدید داشتند. در همین حال، رصدخانه سازمانی اروپا که یک گروه تحقیقاتی و کمپین غیرانتفاعی با هدف افشای هرگونه تأثیر لابی شرکتی بر سیاست‌گذاری اتحادیه اروپا است، دریافت که بخش فناوری سالانه بیش از ۹۷ میلیون یورو برای لابی کردن مؤسسات اتحادیه اروپا هزینه می‌کند.
لابی‌گری در این رابطه به معنای تلاش برای گسترش نفوذ این اتحادیه در افکار عمومی است. میلیاردرهای بزرگ فناوری، اکنون افراد بانفوذ و سیاست‌گذاران قرن بیست‌ویکم هستند و تأثیر آن‌ها بر تغییرات آب‌وهوایی بسیار مخرب است.
نظر شما