به گزارش خبرنگار ایمنا، حق وتو به عنوان ابزار انحصاری پنج کشور عضو دائم شورای امنیت و به عنوان امتیازدهی ویژه، از تجربه ناکامی‌های جامعه ملل ریشه می‌گیرد. به این معنی که برای اجتناب از تضاد منافع قدرت‌های بزرگ و برای اینکه قدرت‌های بزرگ در چهارچوب سازمانی به نام سازمان ملل و شورای امنیت اقدام کنند و پاسخگو اقدامات خود نیز باشند، حق انحصاری وتو در اختیار آن‌ها قرار گرفته است.
شورای امنیت با ساختار فعلی، تنها با ظاهری منسجم، به محلی برای منازعه‌سازی و مدیریت مخاصمات بدل شده است. این مسئله نیز ریشه در اولویت منافع ملی کشورهای عضو نسبت به اهداف این شورا دارد
از سال ۱۹۷۰ میلادی، آمریکا بیش از مجموع سایر کشورهای دیگر، از حق وتوی خود در شورای امنیت سازمان ملل استفاده و بیش از نیمی از این تعداد وتوها را برای تبرئه رژیم صهیونیستی از محکومیت‌های این شورا استفاده کرده است، در مجموع و طی این بازه، بیش از ۲۷ درصد کل وتوهای انجام شده در شورای امنیت به نفع اسرائیل بوده است.
در هفته‌های اخیر ایالات متحده آمریکا بارها از تصویب قطعنامه‌های پیشنهادی کشورهایی همچون برزیل، روسیه و امارات در شورای امنیت که خواستار توقف درگیری‌ها برای ارسال کمک‌های بشردوستانه به غزه بودند، جلوگیری و آن‌ها را وتو کرد، مجمع عمومی سازمان ملل به پیشنهاد کشورهای عربی، بر اساس قطعنامه «اتحاد برای صلح»، تصمیم به تشکیل «جلسه ویژه اضطراری» در مورد جنگ غزه گرفت.
تصمیم برای تشکیل این جلسه فوق‌العاده مجمع عمومی با درخواست اردن، رئیس «گروه کشورهای عرب» و موریتانی رئیس «گروه همکاری اسلامی» در سازمان ملل متحد در نیویورک مطرح شد. این قطعنامه که خواستار آتش‌بس بشردوستانه فوری و توقف خصومت‌ها در غزه شده بود، شامگاه جمعه، پنجم آبان، با ۱۲۰ رأی موافق در مقابل ۱۴ رأی مخالف و ۴۵ رأی ممتنع به تصویب رسید.
نظر شما