به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، جمعیت دهلی در سال ۲۰۰۴ به دنبال مهاجرت بسیاری از مردم کشور و جهان به آن افزایش قابل‌توجهی را تجربه کرد و همین امر به ازدحام باورنکردنی در سیستم حمل‌ونقل شهری منجر شد. این رویداد همزمان با ارائه طرح راه‌اندازی سیستم بی‌آرتی در کشور توسط کارشناسان بود و قرار شد شبکه‌ای بسیار باکیفیت از اتوبوس‌های تندرو در هند، به‌ویژه دهلی، خریداری شود به این امید که این حجم از جمعیت بتوانند راحت‌تر، سریع‌تر و با قیمت مقرون‌به‌صرفه‌تر در شهر تردد کنند. اگرچه به‌سرعت اقدامات متعددی برای اجرای این طرح اعمال شد، با این حال ورود بی‌آرتی آن‌طور که تصور می‌شد در دهلی موفقیت‌آمیز نبود و محققان دلایل مختلفی را در این ناکامی سهیم دانسته‌اند که در ادامه به معرفی آن‌ها می‌پردازیم.
اعتراضات عمومی و رسانه‌ای
یکی از مهم‌ترین مشکلاتی که مردم دهلی در بهره‌گیری از بی‌آرتی با آن مواجه بوده و از آن شکایت کرده‌اند، تعداد سفرهای زیاد از طریق آن‌ها بود که البته ساعات تردد برای کاربران آن کاهش ۴۰ درصدی را تجربه کرد. این پروژه به‌طور ویژه‌ای موتورسواران را تحت تأثیر قرار داد و همه روزه به اعتراضات آن‌ها از تردد اتوبوس‌های تندروی جدید افزود تا جایی که حتی بسیاری از شکایات به دادگاه کشیده شد.
تردد رانندگان خودروهای خصوصی در مسیرهای مخصوص بی‌آرتی‌ها
اگرچه قبل از ورود اتوبوس‌های تندرو به دهلی، مسیرهایی اختصاصی برای عبور و مرور این خودروها توسعه داده شد، با این حال دارندگان خودروهای خصوصی حق تقدم این اتوبوس‌ها را رعایت نمی‌کردند و به عبور و مرور در مسیرهای آن‌ها می‌پرداختند. همین امر جان کاربران بی‌آرتی‌ها را با تهدید جدی مواجه می‌کرد و هرروزه از گرایش مردم به تردد از طریق آن‌ها می‌کاست. مدیران در واکنش به این رویداد سختگیرانه‌تر برخورد کردند اما با وجود کاهش عبور و مرور وسایل نقلیه خصوصی، سایر وسایل نقلیه عمومی همچنان به تردد در مسیرهای اختصاصی برای بی‌آرتی‌ها مشغول بودند. مدیران دهلی حتی برنامه جدیدی طراحی کردند که قرار شد در هر ساعت ۱۲ هزار مسافر با سرعت ۱۳ کیلومتر ساعت در هر مسیر مخصوص بی‌آرتی تردد کند که ازدحام عبور و مرور در این مسیرها تحقق هدف مورد نظر را با ناکامی مواجه کرد.
وجود نقص در زیرساخت‌های تردد
یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های سیستم‌های بی‌آرتی در شهرهای سراسر جهان، قابلیت دسترسی به آن‌ها برای تمام کاربران، به‌خصوص کودکان، افراد دارای ناتوانی جسمی و سالمندان است که در این زمینه، سامانه اتوبوس‌رانی تندروی دهلی نقص‌های بی‌شماری داشت. به عنوان مثال، ایستگاه‌های مربوطه دارای سکوی مخصوص سوار شدن به اتوبوس‌ها نبود و همین امر بالا و پایین رفتن از آن‌ها را برای بسیاری از افراد با مشکل مواجه کرده بود.
نبود فضای مشخص برای تردد آزاد اتوبوس‌های جدید
یکی از مهم‌ترین اولویت‌هایی که مدیران برای توسعه مسیرهای بی آرتی در شهرها باید در نظر بگیرند، به وجود آوردن قابلیت تردد آزاد آن‌ها در شهرها است که این مورد در توسعه سیستم اتوبوس‌های تندروی دهلی با ناکامی مواجه شد چراکه اتوبوس‌های شهر به واسطه ازدحام قادر به عبور و مرور آزادانه نبودند. در واقع مسیری شش کیلومتری برای این منظور توسعه داده شد، اما نبود مدیریت کافی ترافیکی مانع از عبور و مرور آزادانه اتوبوس‌های تندرو در مسیرها خود می‌شد. اتوبوس‌های معمولی شهری در مسیرهایی که برای بی‌آرتی‌ها احداث شده بود با ازدحام بالا تردد می‌کردند و همین امر به بی‌نظمی‌هایی آزاردهنده‌ای حین عبور و مرور با اتوبوس‌های تندروی شهر منجر شده بود.
نظر شما