به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، امروزه تعداد مسافران پروازهای هوایی رو به افزایش است که این رشد تقاضا بزرگ‌ترین چالش در صنعت هوانوردی به‌شمار می‌رود و بازنگری در طراحی فرودگاه‌ها را ضروری می‌کند، چراکه زیرساخت‌های موجود برای پاسخ‌گویی به این حجم روزافزون تقاضا قدیمی و ناکارآمد است.
پیش‌بینی می‌شود تداوم شرایط به شکل امروزی نیازمند افزایش زیرساخت‌های ناوبری هوایی به میزان دو برابر امروزی، ظرف ۲۵ سال آینده باشد که چنین اقدامی در عمل غیرممکن است. بر همین مبنا مفاهیمی برای نشان دادن تعدادی از مزایای احتمالی بهره‌گیری از فناوری‌های خودمختار برای فرودگاه‌ها ارائه شده است که انجام آن چندان دور از ذهن یا انتظار نیست، تا حدی که در حال حاضر می‌توان نمونه‌هایی از آن را در فرودگاه اینچئون کره‌جنوبی دید.
طی ماه جولای در این فرودگاه یک سیستم تشخیص چهره پیاده‌سازی شد که به مسافران اجازه می‌داد از روند اسکن کارت پرواز و پاسپورت به‌سادگی عبور کنند. هر چند نگرانی‌هایی در مورد امنیت داده‌ها در این شیوه وجود دارد، اما نظرسنجی‌های انجمن بین‌المللی حمل‌ونقل هوایی از مسافران سال ۲۰۲۲ نشان داد ۸۸ درصد از مسافران از روند کلی این تغییر راضی بوده و ۷۵ درصد از مشتاق تکرار آن هستند.
سفرهای هوایی با محفظه‌های خودران
به این ترتیب ایده‌هایی برای چگونگی انجام سفرهای هوایی در سال ۲۱۰۰ مطرح شده است که شامل برنامه‌ریزی برای چک-این و غربالگری امنیتی اولیه در حین حرکت به‌سوی فرودگاه با خودروهای بدون راننده می‌شود که توسط یک شرکت هواپیمایی یا فرودگاه ترتیب داده شده بود. چمدان‌های این افراد در عین حال به یک مرکز توزیع جداگانه تحویل داده می‌شود. پس از ورود به فرودگاه نیز مسافران یک فرایند غربالگری پویا را در یک پیاده‌رو متحرک مجهز به فناوری تشخیص چهره و اسکنرهای پیشرفته اشعه ایکس انجام خواهند داد.
در ایده‌ای دیگر مطرح شده است که مسافران سقف‌های هوایی در سال ۲۱۰۰ می‌توانند سوار بر محفظه‌های غلاف‌مانند خودران کاملاً مستقل از خانه به ترمینال و حتی فراتر از آن به هواپیماها بروند یا حتی با استفاده از این محفظه‌ها راهی مقاصد نهایی خود شوند. این محفظه‌ها حتی می‌توانند برای پیمودن سفرهای طولانی‌تر در یک هواپیمای ویژه بارگیری شوند و حتی کل وسایل خانه یا ابزارهای موردنیاز مسافران را در خود جای داده باشند. به این ترتیب فرودگاه‌های آینده به‌نوعی یک پل بین زمین و آسمان خواهند بود.
هواپیماهای هیدروژنی و الکتریکی آینده فرودگاه‌های سال ۲۱۰۰
پایداری نیز عنصری ضروری در فرودگاه‌های سال ۲۱۰۰ است و تمام ساختارهای آن‌ها باید سبز طراحی شود. این مورد نیز دور از ذهن یا غیرممکن نیست، همان‌طور که امروزه نیز بسیاری از فرودگاه‌های جهان به پایداری دست یافته‌اند. بیشتر این فرودگاه‌ها در مناطق دوستدار فناوری آسیا یا خاورمیانه هم‌چون اینچئون و دبی دیده می‌شود، با این حال اپراتور فرودگاه دولتی سوئد، پیشگام در سفرهای هوایی پایدار در اروپا است که اکنون قصد دارد تا سال ۲۰۳۰ تمام پروازهای داخلی و تا سال ۲۰۴۵ تمام پروازهای داخلی و خارجی کشور را بدون سوخت فسیلی کند.
این طرح شامل استفاده از هواپیماهای الکتریکی برای مسافت‌های کوتاه‌تر و هواپیماهای هیدروژنی برای مسافت‌های طولانی‌تر می‌شود. قابل‌توجه این‌که از ماشین‌های چمن‌زنی و حمل بار گرفته تا اتوبوس‌های درون فرودگاهی سوئد همه در حال حاضر خودروهای بدون سوخت فسیلی هستند، اما هنوز راه زیادی تا کاملاً کربن‌صفر شدن فرودگاه‌های سوئد باقی است.
نظر شما