به گزارش خبرنگار ایمنا، اولین جمعه شهریور سال قبل، ساعاتی مانده به ظهر بود که خبری، داغ سنگین بر دل‌مان نشاند؛ «آیت‌الله ناصری دعوت حق را لبیک گفت.»؛ انگار که در پس این جمعه‌ها حکمتی نهفته و آنانی که نام‌شان با انتظار و نام ولی‌عصر (عج) گره خورده، در روزی که متعلق به ایشان است می‌روند تا روزی با او بازگردند؛ از جمعه سیزدهم دی ۱۳۹۸ گرفته تا جمعه چهارم شهریور ۱۴۰۱.
بزرگان ما گفته‌اند «إِذَا مَاتَ الْعَالِمُ ثُلِمَ فِی الْإِسْلَامِ ثُلْمَةٌ لَا یَسُدُّهَا شَیْءٌ إِلَی یَوْمِ الْقِیَامَةِ؛ هرگاه عالمی بمیرد رخنه‌ای جبران ناپذیر در اسلام ایجاد می‌شود که تا روز قیامت هیچ چیز آن را فرو نمی‌پوشد.» و در این یک‌سال این رخنه را از نمازهای جماعت مسجد کمرزرین گرفته تا طنین آن نوای ملکوتی «یاصاحب‌الزمان (عج)» حس کردیم.
آیت‌الله ناصری مایه آبرو و فخر شهرمان بود و در وصف او چه توصیفی دقیق‌تر از آنکه رهبر معظم انقلاب بیان کردند: «این عالم بزرگوار و معلّم اخلاق، وظیفه بزرگ تزکیه و نشر معارف اخلاقی اسلام را تکلیف خویش دانسته و با بهره‌مندی از خشیت و خضوع دل نورانی خود، بیان اثرگذار و نافذی را در این جهت به کار می‌بردند.»
این عالم نورانی امام زمانی زندگی کرد و محبان حضرت ولی عصر (عج)، او را به‌گونه‌ای تا بهشت بدرقه کردند که می‌دانستند خود معشوق هم در جمع محبان بر پیکر عاشق او به نماز ایستاده است؛ آیت‌الله ناصری در این دیار پناه تمام دل‌های خسته‌ای بود که به‌دنبال راه اتصالی با معشوق او بودند و همیشه می‌گفت «امام زمان است! نه تنها من و شما را، هیچکدام از موجودات را فراموش نمی‌کند؛ از تمام اعمال و رفتار و کردار و گفتار ما مطلع است و می‌بیند، ما را دوست دارد و به ما دعا می‌کند؛ شب و نصف شب، مدینه مشرف می‌شود، مکه مشرف می‌شود، حرم جدش امیرالمؤمنین علیه السلام مشرف می‌شود و شروع به دعا می‌کند.» و این نوای ملکوتی او آرامشی بود بر دل‌های بی‌قرار.
یک‌سال از وداع دائم مردم با چشم و چراغ چشم شهرشان گذشته است؛ این مردم غیور در حماسه‌ای بی‌نظیر، در همان روزهایی که عده‌ای ادعا می‌کردند دیگر پیوندی میان مردم و روحانیت وجود ندارد، پیکر استاد اخلاق، سالک الی‌الله و برکت اصفهان را در جایگاه ابدی‌اش در میان شهدای گلگون کفن نصف جهان آرا دفن کردند تا مزارش میعادگاه همیشگی عاشقان و دلدادگان صاحب عصر و زمان حضرت بقیه‌الله باشد.
نظر شما