به گزارش خبرنگار ایمنا، اینجا با هر هیئتی دیگر عزاداری فرق دارد، بیش از اینکه گریه و زجه‌های عزاداران برای مصیبت واقعه کربلا نمایان باشد، واژه‌ها و اشعار هستند که عزاداری می‌کنند گویا تک تک واژه‌ها و هجاها به زبان آمده‌اند و برای مصیبت وارد شده به امام حسین (ع) و یارانش عزاداری می‌کنند، هر واژه‌ای که از لب شاعری بازگو می‌شود، گویی تیر سه شعبه‌ای که بر قلب عزادار حسینی وارد شده تا بر مصیبت مولایش امام حسین (ع) و یارانش بگرید، بی‌دلیل نیست که مقام معظم رهبری بارها بارها در منویات خود از شعر به عنوان مهمترین رسانه یاد می‌فرمایند.
هر چه هست مجلس عزاداری امام حسین (ع) در روز تاسوعای حسینی است، مجلسی متفاوت که در آن شاعران به نام کشور به دور هم جمع آمده‌اند تا برای عزاداران «هیئت انصارالحسین» به جای مداحی با اشعارشان ذکر مصیبت کنند، ذکر مصیبتی که گاهی بانی مجلس از شاعران می‌خواهد به دلیل مراعات حال عزاداران و تحمل ذکر مصیبت‌ها، لحظه‌ای مکث در بیان اشعار خود کنند.
اینجا هجا به همراه واژه آمده تا غوغا کند، اینجا شعر است که از غربت امام حسین (ع) می‌گوید، اینجا غزل است که داغ دل زینب (س) را از کربلا تا شام بیان می‌کند، اینجا رباعی‌های کوتاه است که درد رقیه سه ساله را با تأثیرگذارترین شکل ممکن بیان می‌کند.
اینجا زجه‌ها و ناله‌های زنان عزادار نوای متن اشعار شاعران شده است، بحبوحه‌ای برپاست انگار ظهر عاشوراست شعر گفته می‌شود، ناله‌ها بر می‌خیزد، غزل خوانده می‌شود اشک‌ها سرازیر می‌شود، اینجا ارادت با واژه گره خورده تا در قالب شعر ذکر مصیبت کند.
شعر اول را مهدی جهان‌دار می‌خواند، شعری که تک تک ابیات آن مقتلی از وقایع تاسوعا و عاشوراست.
سپس محمد خادم، غزلی می‌خواند و این غزل چه آشناست گویی زینب دیگری در زمانه اکنون برای بی‌تفاوتان، مصیبت کربلا را بازگو می‌کند.
محمد مهدی ابوطالبی شاعر بعدی است که با خواندن یک غزل و چند ربایی ذکر مصیبت می‌کند و این رباعی‌های ابوطالبی است که داغ دل عزاداران را تازه می‌کند.
شاعر بعدی نوید پور عمادی از شهر مقدس قم است، شعرش هر چند کوتاه است اما هر تک تک واژه آن داغ دل هر عزاداری را تازه می‌کند.
داوود دهقانی شاعر دیگر از شهر یزد است، و الحق اشعاری می‌گوید که مجلس عزاداری به اوج گریه و عزاداری خود می‌رسد.
شاعر دیگر داوود رحیمی است، شاعری که در قالبی جدید شعری برای مصیبت اباعبدالله حسین (ع) بیان می‌کند، که هر عزاداری علاوه بر ریختن اشک بر مظلومیت امام خود، حس ظلم ستیزی در او تقویت می‌شود.
تیر آخر را عباس صادقی می‌زند، شاعری که ۱۶ نفر از خانواده او شهید شده‌اند، صادقی در وهله اول با شعری آرام شروع می‌کند اما در اشعار پایانی خود آنچنان ذکر مصیبت حضرت علی اکبر (ع) و علی اصغر (ع) می‌کند که این بار صدای شیون زنان از صدای ناله‌های مردان عزادار پیشی می‌گیرد.
سید حسن رستگار شاعر دیگر از شهر اصفهان است او در ابتدا حادثه آتش زدن پرچم‌های عزاداری انصارالحسین را در چند شب گذشته یادآوری و سپس می‌گوید با این کارها نمی‌توانند جلوی ارادت ما به امام حسین (ع) بگیرند و سپس شعری حزن برانگیز از مصیبت کربلا بیان می‌کند.
سید ابولفضل عصمت پرست از شهر مقدس مشهد شاعری بعدی است، و چنان واقعه بریدن سر امام حسین (ع) را در گودال قتلگاه را با اشعار و ابیاتش بیان می‌کند که از داخل جمعیت عزادار درخواست می‌شود که لحظه‌ای مکث در بیان شعر کند.
محمد رضانادعلیان شاعر جوان از شهر مقدس قم است که وی ذکر مصیبت حضرت رقیه می‌کند و چه اندازه اشعارش قلب هر عزاداری را به فشار می‌آورد.
با سرودن اشعار توسط مجید موسوی، محسن ناصحی و محمد کاروان محفل شعر تاسوعایی «آغوش باز» هیئت انصار الحسین به اتمام می‌رسد اما گویی اشعار و ادبیات در فضای عزاداری جریان دارد و با اینکه مراسم به اتمام رسیده و عزاداران به سمت منزل‌های خود در حال حرکت هستند اما هر فردی شهر و یا بیتی از اشعار سروده شاعران محفل را با خود زمزمه می‌کند.
نظر شما