به گزارش خبرنگار ایمنا، این بار به سراغ «سری آ» ایتالیا رفته‌ایم و ماجراهای خواندنی فصل ۲۰۲۳-۲۰۲۲ این لیگ مهم اروپایی را مرور و واکاوی خواهیم کرد. در ادامه تابستان سردِ فوتبالی (سرد، اشاره به تعطیلی لیگ‌ها دارد) قرار است بر آنچه که در سری آ گذشت نگاهی بیندازیم که ممکن است حاوی نکات ریز و درشت جالبی باشد.
امسال در مجموع، سالِ خاصی برای لیگ کشور چکمه (اشاره به شکل ایتالیا روی نقشه جغرافیایی است) در فوتبال داخلی و اروپایی بود. قهرمانی «ناپولی» پس از ۳۳ سال مهم‌ترین اتفاق داخلی در فوتبال سری آ بود، اتفاقی آن قدر خاص که هواداران این تیم بعد از فتح سری آ توسط «جنوبی‌ها» (لقب ناپولی) تا هفته‌ها سر از پا نمی‌شناختند و غرق در خوشحالی بودند. مشکلات و سرد و گرمی‌های تنبیهات «یوونتوس» و حواشی آن هم از نکات عجیب و پررنگ فوتبال ایتالیا در این فصل بود که در ادامه به آن خواهیم پرداخت.
صعود سه نماینده ایتالیا به سه فینال اروپایی یعنی لیگ قهرمانان اروپا، لیگ اروپا و کنفرانس لیگ از سرخوشی‌های مردم این کشور بود که البته به تلخی انجامید که در ادامه به این مهم هم خواهیم پرداخت.
ابتدا به جدول نهایی سری آ و تیم‌های جای گرفته در رده‌های بالا، نقل و انتقالات و بهترین‌های هر تیم خواهیم پرداخت که همان طور که قبل‌تر گفتیم مهم‌ترین مسئله قهرمانی «ناپولی» است.
رده اول: ناپولی؛ پایان انتظار ۳۳ ساله
بعد از رفتن «دیگو آرماندو مارادونا» باشگاه ناپولی دچار افت شدیدی شد و در سال ۲۰۰۴ ورشکست و به «سری سی (دسته سوم ایتالیا)» سقوط کرد. در آن زمان «اورلیو دی لورنتیس» باشگاه را خریداری کرد تا به ثبات مالی برساند. بعد از اینکه ناپولی تحت مالکیت «دی لورنتیس» قرار گرفت، این باشگاه توانست در سه سال دو صعود را رقم بزند؛ صعود از «سری سی» به «سری بی» و صعود از «سری بی» به «سری آ» نشان دهنده برنامه‌ریزی درست مدیریت این باشگاه بود. قدم بعدی مالک ناپولی ستاره سازی بود که در این امر هم موفق بود.
«مارک همشیک»، «ازکیل لاوتزی»، «ادینسون کاوانی»، «دنیس مرتنز»، «کالیدو کولیبالی»، «لورنزو اینسینیه»، «الکس مِرِت»، «خِویچا کوارتسخِلیا» و چندین بازیکن دیگر را می‌توان در فهرست بازیکنان پرورش یافته در ناپولی ثبت کرد.
بعد از پرورش استعداد، نوبت به فتح کاپ شد اما نه از نوعِ بزرگ‌ترین! بلکه ناپولی‌ها طبق برنامه توانستند از کاپ‌های کوچک به کاپ‌های بزرگ دست یابند. اولین کاپی که موفق شدند بعد از دوران ورشکستگی و دوباره سرپا شدن، فتح کنند، کاپِ حذفی ایتالیا در فصل ۲۰۱۲-۲۰۱۱ بود که همین اتفاق شیرین را دو فصل بعد رقم زدند یعنی فصل ۲۰۱۴-۲۰۱۳ که در پایان همان فصل موفق به تصرف کاپی غیر از جام حذفی شدند که «سوپرکاپ ایتالیا» بود، یعنی «یوونتوس»، قهرمان فصلِ سری آ در مصاف با «ناپولی»، قهرمان کوپا ایتالیا در فینال مقابل ناپلی‌ها زانو زد. فصلی که هواداران سر از پا نمی‌شناختند و گرفتن دو جام غرق در شادی و رویایِ کاپ‌های بعدی بودند. اما آیا آن رؤیا دور از دسترس بود؟ آیا ناپولی توانست روند رو به رشد خود را حفظ کند؟
جواب را خیلی زود خواهید فهمید! آنها در فصل ۲۰۲۰-۲۰۱۹ برای سومین بار از زمان مالکیت «دی لورنتیس» توانستند جام حذفی ایتالیا را به دست آوردند و البته از نایب قهرمانی‌هایی که در کورس با «یوونتوس» از قهرمانی بازماندند غافل نشویم. خیلی‌ها بر این باورند که اگر «یوونتوس» سرحال آن روزها در کورس با «ناپولی» قرار نمی‌گرفت، ممکن بود اتفاق شیرین زودتر رخ دهد. اتفاق شیرین رخ داد؛ قهرمانی در سری آ و روح خوشحال «دیگو آرماندو مارادونا» که ۳۳ سال پیش با همین تیم به قهرمانی رسیده بود.
شاید هواداران ناپولی بعد از سال‌ها سختی از ثبات تیمشان راضی بودند و در این راهِ به ثبات رسیدن چندین قهرمانی را نیز شاهد بودند، اما فوتبالی‌ها به خوبی می‌دانند تهِ دلِ هر هوادار برای قهرمانی در لیگ همیشه جایی وجود دارد که با هیچ کاپِ داخلی دیگری پُر نمی‌شود. منظور این است که کاپِ حذفی یا سوپرکاپ آن عطش هوادار برای دیدن روی سکوی اول ایستادنِ تیمش در کورس لیگ را برطرف نمی‌کند. این اتفاق افتاد؛ با هدایت «لوچانو اسپالتی» و سنگربان مطمئنی مثل «الکس مرت»، «دفاعی سَدگونه مانند «کیم مین جائه»» و زوج مخوفی در گلزنی و گلسازی یعنی «کواراتسخلیا» و «ویکتور اوسیمن» و عطش هواداران برطرف شد آن هم چند هفته زودتر.
ناپولی در فصل ۲۰۲۳-۲۰۲۲ از ثبات بسیار خوبی برخوردار شد. آنها با ارکان اصلی تیمشان طوری پیش می‌رفتند که حتی نیم نگاهی به لغزش رقبا در پایان فصل برای کسب جام «سری آ» نداشته باشند. قهرمانی‌ای که به انتظار ۳۳ ساله پایان داد و ۱۰۰ درصد به نام خود ناپولی است. تیم دیگری نمی‌تواند ادعا کند که اگر فلان هفته لغزش نمی‌کردند الان می‌توانستند جای ناپولی در رده اول «سری آ» باشند.
شاید بتوان مثال «گر صبر کنی ز غوره حلوا سازی» را برای سایر سرمربیانی که مسن شده‌اند اما به قهرمانی دست پیدا نکرده‌اند بعد از قهرمان «لوچانو اسپالتی» استفاده کرد.
«اسپالتی» بعد از ۵۵۴ بازی که روی نیمکت تیم‌ها در «سری آ» نشسته بود به قهرمانی در این لیگ دست پیدا کرد، یعنی رده اول در این زمینه. رده‌های دوم و سوم در این زمینه «سون گوران اریکسون» بعد از ۴۲۴ بازی و «استفانو پیولی» بعد از ۴۱۷ بازی به اسم این دو نفر ثبت شده است. همچنین دیگر رکوردی که به نام سرمربی ناپولی ثبت شد، عنوانِ «مسن‌ترین سرمربی قهرمان سری آ» بود که با سنِ ۶۴ سال این رکورد به دست آمد.
ناپولی در زمینه برد، تساوی و باخت چه در خانه و چه در خارج از خانه عملکردی مشابه به هم داشت. به این شکل که آنها در زمین خودی و حریفان ۱۴ برد، ۳ تساوی و دو باخت به دست آوردند که در مجموع ۲۸ برد، شش تساوی و چهار شکست می‌شود. همچنین توانستند با ۷۷ گل زده (میانگین ۲.۰۳ گل در هر بازی) و ۲۸ گل خورده (میانگین ۰.۷۴ گل خورده در هر بازی) عنوان بهترین خط حمله و بهترین خط دفاع را از آنِ خود کنند که این بیش از پیش عملکرد فوق‌العاده این تیمِ جنوبِ ایتالیا را به ما یادآوری می‌کند.
یکی از نکات بامزه و در عین حال تأسف بار این بود که زمانی که زوج مخوف خط حمله ناپولی در میدان حضور می‌یافتند نگرانی‌ها در مورد آن بازی تا حدود زیادی کاهش می‌یافت اما در صورت مصدومیت یا محرومیت این بازیکنان حتی احتمال باخت ناپولی را نیز می‌شد پیش بینی کرد. طور دیگر بخواهیم اشاره کنیم به این صورت می‌شود که یکی از نقاط ناپولی حضور زوج «کوارتسخلیا» و» اوسیمن» بود و یکی از نقاط ضعف این تیم حضور نداشتن این دو بازیکن. «کوارتسخلیا» و «اوسیمن» بعد از «فودن - هالند» و «مسی - امباپه» سومین زوج خطرناک اروپا شدند.
«لوچانو اسپالتی» در مورد زوج زهرآگین خط حمله خود گفته بود: «کلید باز کردن پتانسیل آنها عدم پایبندی به سیستم‌های تاکتیکی استاندارد است. سیستم‌ها دیگر وجود ندارند و همه چیز مربوط به فضاهای حریف است. شما باید سریع آنها را تشخیص دهید و زمان مناسب ضربه زدن را بدانید.»
رده دوم: لاتزیو؛ حساب کتاب درست آقای بانکدار!
«مائوریتسیو ساری» کارمند سابق و بازنشسته بانک در ایتالیا که هم اکنون سرمربی «لاتزیو» است به منتقدان خود نشان داد که هنوز حرفهای زیادی برای گفتن وجود دارد و حساب کتاب آقای بانکدار درست است! او که پس از انتقال به «لاتزیو» مورد انتقاد قرار گرفت که قرار است میراث «سیمونه اینزاگی» را نابود کند پس کسب جایگاه دوم در «سری آ» پاسخ کوبنده‌ای به منتقدان داد.
«ساری» سابقه هدایت تیم‌های زیادی را دارد که از تیم‌های شناخته شده می‌توان به «امپولی»، «ناپولی»، «چلسی» و «یونتووس» اشاره کرد. هواداران ناپولی خاطرات خیلی خوبی با این سرمربی دارند. «ساری» توانست بازی مالکانه را در این تیم جا بیندازد و به قول خودش «ساری بال» (به معنای فوتبال مالکانهِ به سبک خودش) را در ناپولی راه‌اندازی کند و این تیم را هر ساله به «لیگ قهرمانان اروپا» برساند و چه بسا اگر «یونتووس» سرحالِ آن سال‌ها نمی‌شد، احتمالاً دو قهرمانی نیز به دست می‌آورد.
«ساری بال» تاکتیکی بود که او در چلسی هم پیاده کرد و توانست قهرمان «لیگ اروپا» شود. «ساری» در ناپولی به قهرمانی در «سری آ» دست پیدا نکرد اما در تنها سالی که هدایت «یوونتوس» را برعهده داشت توانست مهم‌ترین کاپ خود در «سری آ» را کسب کند.
اما آن پیوند بین «ساری» و «یونتووس» پایدار نماند و یک روز پس از حذف «یونتووس» در مقابل «لئون» در لیگ قهرمانان اروپا از سمت خود برکنار شد تا این‌گونه روزهای اول و روزهای آخر «ساری» در «یوونتوس» خوش یمن نباشد.
این سرمربی به علت ابتلا به «ذات‌الریه» که ناشی از مصرف بیش از حد و اعتیاد به دخانیات بود دو بازی اول خود در دو هفته ابتدایی «سری آ» را از دست داد تا شروع و پایان زیبایی در «گورخرها» (لقب یوونتوس) رقم نخورد. از احوال «ساری» در گذشته و حال بگذریم؛ موضوع «لاتزیو» است که با وجود بازیکنانی کم نام و نشان تر نسبت به «اینترمیلان»، «یوونتوس»، «آ اِس رم» و حتی «آث میلان» توانست جایگاه دوم جدول نهایی «سری آ» را از آنِ خود کند.
«عقاب ها» (یکی از القاب لاتزیو) توانستند در ۲۲ بازی از ۳۸ هفته «سری آ» برنده از میادین خارج شوند و در این میان ۸ تساوی و ۸ شکست از نتایج کسب شده این تیم است. نکته جالب هفته اول و هفته پایانی این تیم، دوکارته و اخراج شدن یکی از بازیکنان حریف آنها بود؛ هفته اول، مقابل «بولونیا» و هفته آخر، مقابل «امپولی».
حال زمان آن است که نگاهی دیگر از زاویه دیگر به عملکرد «لاتزیو» در فصلی که گذشت داشته باشیم:
۴ برد پشت سرهم، ۲ باخت پشت سر هم ، ۸ بازی پشت سر هم بدون باخت، ۳ بازی پشت سر هم بدون برد، ۲۱ کلین شیت (بیشترین کلین شیت در کل لیگ)، ۷ بازی پشت سر هم گل نخوردن، ۲ پنالتی از دست داده شده، ۶ پنالتی به گل ثمر رسیده، یک گل به خودی، یک بازی تساوی بدون گل در خانه، ۲ تساوی بدون گل در خارج از خانه، تنها یک کامبک (بازی باخته را بردن) در کل فصل، با میانگین گل زده ۱.۵۸ و میانگین گل خورده ۰.۷۹ در هر بازی.
همچنین «چیرو ایموبیله» مهاجم با تجربه و کهنه کار این تیم با ۱۲ گل زده بهترین گل زن و «سرگی میلینکوویچ ساویچ» با هشت پاس گل بهترین‌های تیم در امر گلزنی و گلسازی بودند.
انتقادی که به «لاتزیو» در این فصل می‌توان وارد کرد حذف آنها در مرحله گروهی لیگ اروپا است که برای تیمی که چنین عملکرد فوق العاده‌ای در «سری آ» ارائه داده است، نقطه ضعفی بزرگ محسوب می‌شود که چرا موفق به صعود از گروه خود نشده‌اند. همچنین این تیم در کنفرانس لیگ موفق نشد از مرحله یک شانزدهم به بالاتر صعود کند، لیگی که در دسته سوم معتبرترین تورنمنت یوفا قرار دارد.
همان‌طور که اشاره کردیم «میلینکوویچ ساویچ» یکی از ارکان اصلی موفقیت این تیم در فصلی که گذشت بود. بازیکنی که در این تابستان زمزمه‌های خروج او به گوش می‌رسد. از «آث میلان» و «منچستریونایتد» از مقاصد احتمالی این بازیکن یاد می‌شود.
این تیم در فصل آینده در لیگ قهرمانان اروپا قرار دارد و باید دید با تکیه بر ستارگانی همچون «پدرو رودریگز»، «لوییز آلبرتو»، «چیرو ایموبیله»، «ماتیا زاکانی» و دروازه‌بان خود یعنی «ایوان پرووِدِل» چه عملکردی تحت هدایت «مائوریتسیو ساری» از خود بر جا می‌گذارد. آیا قرار است مانند فصل ۲۰۲۳-۲۰۲۲ در رقابت‌های اروپایی عملکردی ضعیف از سوی آنها شاهد باشیم یا عملکرد ضعیف آنها درسی برای ارائه عملکردی بهتر نسبت به فصل پیش شده است؟
رده سوم: اینترمیلان؛ مدال برنز سری آ برای دارنده مدال نقره لیگ قهرمانان اروپا
همان‌طور که کمی قبل تر اشاره کردیم عملکرد فوق‌العاده «سیمونه اینزاگی» در «لاتزیو» مدیران «اینترمیلان» را به این فکر فرو برد که برای استخدام این سرمربی خوش‌فکر دست به کار شوند، تلاشی که نتیجه خوبی هم برای آنها به ارمغان آورد. قهرمانی در «کوپا ایتالیا» (کاپ حذفی»، «قهرمانی در سوپرکاپ ایتالیا» و مهم‌ترین اتفاق که البته به سرانجام نرسید، صعود به فینال لیگ قهرمانان اروپا بود. لیگی که از صعود در گروهی که «بارسلونا» و «بایرن مونیخ» حضور داشتند صورت گرفت.
«اینترمیلان» با ۱۰ امتیاز و با تفاضل مثبت ۳ از گروه مرگ به عنوان تیم دوم صعود کرد. «افعی ها» (یکی از القاب اینترمیلان) در مراحل حذفی پس از حذف دو نماینده از کشور پرتغال یعنی «پورتو» و «بنفیکا» و گذر از همشهری خود یعنی «آث میلان» به فینال لیگ قهرمانان اروپا رسیدند، کاری که «ژوزه مورینیو» در سال ۲۰۱۰ برای این تیم انجام داده بود با این تفاوت که آنها در آن سال در فینال پیروز و در انتهای فصل موفق به کسب سه‌گانه شدند اما در این فینال با نتیجه یک بر صفر از کسب جام شیرین لیگ قهرمانان اروپا بازماندند.
این تیم در «کوپا ایتالیا» هم با گذشتن از سد تیم‌هایی مانند «آتالانتا» و «یوونتوس» و برتری در مقابل «فیورنتینا» توانست به مقام قهرمانی دست پیدا کند. همچنین در «سوپرکاپ» ایتالیا که بین قهرمان فصل گذشته و قهرمان جام حذفی ایتالیا برگزار شد در یک بازی یک‌طرفه از سوی شاگردان «سیمونه اینزاگی» نتیجه ۳ بر صفر مقابل همشهری خود یعنی «آث میلان» حاصل شد که به قهرمانی «افعی‌ها» انجامید.
«آبی و مشکی‌ها» (یکی دیگر از القاب اینترمیلان) در سری آ هم عملکردی تقریباً خوب از خود ارائه دادند، بدین صورت که این تیم در ۳۸ هفته‌ای که در «سری آ» پشت سر گذاشت موفق به کسب ۲۳ پیروزی، ۳ تساوی و ۱۲ شکست شد. شاگردان «سیمونه اینزاگی» با ۷۱ گل زده توانستند دومین خط حمله برتر لیگ را از آنِ خود کنند، اما در فاز دفاعی با ۴۲ گل خورده نتوانستند عملکردی رضایتمندانه برای هواداران خود به ارمغان بیاورند.
در ادامه بررسی عملکرد اینترمیلان که مدال برنز «سری آ» به دارنده مدال نقره لیگ قهرمانان اروپا رسید بهتر است نگاهی به آمار ارقام این تیم در «سری آ» از ابعادی دیگر بیندازیم:
بیشترین پیروزی پشت سرهم برای اینترمیلان در عدد ۵ خاتمه یافت. آنها تعداد باخت‌های پشت سرهم خود را در عدد ۳ به اتمام رساندند. بیشترین بازی بدون باخت و بیشترین بازی بدون برد «افعی ها» در عدد ۵ خلاصه شد. ۱۳ کلین‌شیت و ۱.۱۱ گل خورده در هر بازی این تیم دلایلی دیگر بر عملکرد ضعیف این تیم در خط دفاع و دروازه بود. میانگین ۱.۸۷ گل زده در هر بازی، نشانه خوبی از آمار خط حمله این تیم است. ضاربان پنالتی این تیم در امر گلزنی به حریف فقط یک بار لغزیدند.
آنها همچنین توانستند ۴ پنالتی خود به حریف را به تور دروازه برسانند. ۳ گل به خودی اصلاً در شأن این تیم ریشه‌دار نبود. ۴ کامبک هم توسط تاکتیک‌ها و تعویض‌های «سیمونه اینزاگی» در طول فصل به دست آمد. یک تساوی بدون گل در کل فصل بیانگر رابطه شکراب این تیم با نتیجه صفر بر صفر بود. «لائوتارو مارتینز» با ۲۱ گل زده بهترین گلزن فصل «اینترمیلان» در «سری آ» لقب گرفت که فقط «ویکتور اوسیمن» را با ۲۶ گل زده از خود بالاتر دید. همچنین در امر پاس گل هم این مهاجم آرژانتینی با ۷ پاس گل و البته به همراه «فدریکو دی مارکو» و «دنزل دامفریس» بهترین‌های «اینترمیلان» در طول فصل بودند.
در این فصل ممکن است شاهد جدایی «فدریکو دی مارکوم» و انتقالش به «نیوکاسل» و «آندره اونانا» به منچستریونایتد باشیم. همچنین «ادین ژکو» هم به عنوان بازیکن آزاد از این تیم جدا شد و به «فنرباغچه ترکیه» و «بروزوویچ» به «النصر عربستان» پیوست، همچنین ممکن است «میلان اشکرینیار» مدافعِ این تیم در روزهای آتی به عنوان بازیکن آزاد به پاریس فرانسه و تیم اول این شهر نقل مکان کند.
رده چهارم: آث میلان؛ جایگاه اهدایی از سوی دادگاه فدراسیون ایتالیا
شاید خود هواداران «روسونری» هم در هفته‌های پایانی «سری آ» امید به حضور در فصل ۲۰۲۳-۲۰۲۴ لیگ قهرمانان نداشتند اما مگر ماجرای دادگاه فدراسیون ایتالیا و «یوونتوس» تمامی داشت؟ در هفته‌های پایانی این دادگاه تصمیم گرفت به علت تخلف مالی «یونتوس» از این تیم ۱۰ امتیاز کسر کند که در این بین چراغ خانه «آث میلان» در لیگ قهرمانان اروپا دوباره نورانی شد و جایگاه اهدایی از سوی دادگاه فدراسیون ایتالیا به این تیم رسید.
شاگردان «استفانو پیولی» در فصل ۲۰۲۳-۲۰۲۲ در لیگ قهرمانان از خود عملکردی قابل قبول نیز ارائه داده بودند که حاصل آن صعود به نیمه نهایی این رقابت مهم بود. اما سد بزرگ «اینترمیلان» در مقاطع مهمی از فصل گریبان گیر این تیم در دربی «دلا مادونیلا» شد.
باخت در نیمه نهایی لیگ قهرمانان اروپا و باخت در فینال سوپرکاپ ایتالیا زخمی بود که در فصل گذشته بر روی سینه «استفانو پیولی» از سوی همشهری خود بر جای ماند تا آنها «ناکام» شهر میلان لقب گیرند. اما ناکامی‌های این تیم به همین جا ختم نشد و «آث میلان» در همان مرحله اول حضورش در جام حذفی در خانه و در وقت اضافه با یک گل مغلوب «تورینو» شود تا نیامده چمدان خود را برای خروج از آن رقابت‌ها ببندد.
تنها خوش شانسی این تیم، صعود به لیگ قهرمانان به طور ناخواسته بود ولی همان طور که اشارتی داشتیم سیاه‌بختی‌های این تیم مانند یکی از راه‌های طرح لباس این تیم روی سینه این تیم نشسته بود. این سیاهی‌ها به آخر فصل نیز کشیده شد زیرا در پایان فصل، مهاجم محبوب این تیم یعنی «زلاتان ابراهیموویچ» برای همیشه از دنیای فوتبال خداحافظی کرد، «پائولو مالدینی» اسطوره این تیم از سمت خود اخراج شد که بعد از اخراج این مدیر محبوب چوب حراج به ستاره اول خود در خط میانی یعنی «ساندرو تونالی» زده شد و این بازیکن به باشگاه نیوکاسل واگذار شد.
در این روزها زمزمه‌های رفتن «تئو هرناندز» ستاره و کاپیتان این تیم به «منچستریونایتد» نیز شنیده می‌شود که باید دید این سریال اتفاقات تلخ همچنان ادامه دارد یا کات داده می‌شود؟! البته «روسونری، سیاه قرمزها» تا به این جای بازار نقل و انتقالات توانسته‌اند «لوفتوس چیک» هافبک انگلیسی چلسی را به عنوان جایگزین «تونالی» جذب کنند.
به سراغ اعداد شاگردان «استفانو پیولی» برویم و نگاهی کلی به آنها بیندازیم که می‌توان از این آمار به عملکرد و کیفیت این تیم در «سری آ» دست یافت.
«قرمز و سیاه» های شهر میلان در ۳۸ هفته‌ای که در «سری آ» پشت سر گذاشتند موفق به کسب ۲۰ برد و ۱۰ تساوی شدند و در این بین متحمل ۸ شکست نیز شدند. ۶۴ گل زده و ۴۳ گل خورده جایگاهی برای این تیم در بهترین‌های خط حمله و دفاع در بین بالانشینان کسب نکرد. البته تمام آمار این نبود. «آث میلان» ۴ پیروزی پیاپی، سه شکست پیاپی، ۷ بازی بدون باخت، ۵ بازی بدون برد و ۱۲ کلین شیت را حاصل کار خود در «سری آ» دید. ۱.۶۸ گل زده در هر بازی و ۱.۱۳ گل خورده در بازی حاصل کار خطوط حمله و دفاع بود.
این تیم در این فصل از ۵ پنالتی کسب کرده خود، ۵ گل زد و ضربه‌ای را در این زمینه هدر نداد. یک بازی بدون گل در خانه و دو بازی بدون گل در خارج از خانه حاصل تساوی‌های صفر بر صفر این تیم در طول فصل بود. سه گل به خودی آماری است مانند همشهری خود یعنی «اینترمیلان» که به‌طور قطع برای تیم‌های با اصالت شهر میلان عدد زیادی محسوب می‌شود. شاگردان «پیولی» در فصلی که گذشت دو بار توانستند باخت را با برد عوض کنند و در شش بازی هم موفق به امر گلزنی نشدند.
بهترین گلزن «آث میلان» در راه رسیدن به جایگاه چهارم کسی نبود جز ستاره اول این روزهای این تیم در خط حمله یعنی «رافائل لیائو» مهاجم آینده دار و خوش تکنیک پرتغالی که نه تنها با ۱۵ گل زده بهترین گلزن فصل باشگاه شد، بلکه با ۱۰ پاس گل عنوانِ بهترین پاسور گل فصلِ باشگاه را هم از آنِ خود کرد. بی‌دلیل نیست مهاجم بی‌بدیل این روزهای «روسونری» خواهان زیادی دارد.
در پایان به مهم‌ترین آمار و ارقام سری آ در پایان فصل نگاهی می‌اندازیم:
آقایان گل:
«ویکتور اوسیمن» با ۲۶ گل (هر ۹۹ دقیقه یک گل)، «لائوتارو مارتینز» با ۲۱ گل (هر ۱۲۲ دقیقه یک گل)، «بولای دیا» مهاجم سنگالی سالرنیتانا با ۱۶ گل (هر ۱۵۷ دقیقه یک گل) و «رافائل لیائو» با ۱۵ گل (هر ۱۶۱ دقیقه یک گل) در مقام‌های اول تا چهارم جای دارند.
اعداد در تصاحب‌کنندگان رده‌های بالا در ارسال پاس گل کمی پایین‌تر هستند که به این صورت است:
«کوارتسخلیا» با ۱۰ پاس گل در رده اول، «رافائل لیائو»، «سرگی میلینکوویچ ساویچ»، «موسی بارو» (مهاجم اهل گامبیا تیم بولونیا)، «فیلیپه کاستیچ» و «زیلینسکی» با ارسال ۸ پاس گل در رده دوم قرار دارند. در رده سوم هم نام پنج بازیکن دیگر که هفت پاس گل ارسال کرده‌اند به چشم می‌خورد که این اعداد برای لیگ با قدمت و پرافتخار سری آ بسیار ضعیف است.
ممکن است یکی از این دلایل فقر این لیگ در بازیکن سازی یا پایه‌های ضعیف این کشور در پرورش استعداد باشد. البته که مسائل اسپانسرینگ و قوانین این کشور همچون اسپانیا بسیار سختگیرانه است و به علت دولتی بودن تیم‌های بزرگ این کشورها (مانند اینترمیلان و آث میلان در ایتالیا و رئال مادرید و بارسلونا در اسپانیا) حضور سرمایه‌گذاران خارجی را منع می‌کند اما اینها دلیلی بر کم‌کاری در عرصه پایه نمی‌شود.
به عنوان مثال «دومینیکو برراردی» به عنوان بازیکن ایتالیایی با ۱۲ گل زده در رده نهم آقای گل این لیگ قرار گرفت و در ارسال پاس گل دوباره همین بازیکن با آمار ضعیف ۷ پاس گل توانسته پرچم ایتالیا را در جدول پاس گل این لیگ به اهتزاز درآورد. اولین ایتالیایی در جدول تاثیرگذاران در گل اما در جمع آخرین نفرات جدول!
بهترین‌های فصل هم به شرح ذیل است:
بهترین بازیکن فصل: «خویچا کوارتسخلیا» از ناپولی.
بهترین مدافع فصل: «کیم مین جائه» از ناپولی.
بهترین بهترین مهاجم فصل: «ویکتور اوسیمن» از ناپولی.
بهترین سرمربی فصل: «لوچانو اسپالتی» از ناپولی.
جالب است بدانید «کیم مین جائه» مدافع برتر سری آ، خود جایگزین «کالیدو کولیبالی» شده است که ید طولایی در بردن جایزه بهترین مدافع فصل را دارد.
«خویچا کوارتسخلیا» هم بعد از نقل مکان از «دینامو باتومی» در اولین فصل حضور خود بهترین بازیکن سری آ شد.
«لوچانو اسپالتی» هم بعد از دریافت این جایزه از سمت خود کنار کشید و «رودی گارسیا» سرمربی سابق آ اِس رم هدایت ناپلی‌ها را برعهده گرفت.
یادداشت از: محمود افشاری، خبرنگار ایمنا
نظر شما