به گزارش خبرنگار ایمنا، تقویم به بزرگ‌ترین جشن شیعیان یعنی غدیر می‌رسد و به همین مناسبت، ضیافت‌های بزرگی برپاست که در آن‌ها، از کوچه پس کوچه‌های شهر گرفته تا چهارباغ عباسی و پل مارنان تا شهرستان، میزبان و میهمان همه از یک جنس‌اند، «مردم»؛ برای حضور در این میهمانی متفاوت، به قصد حرکت به سمت چهارباغ عباسی سوار اتوبوس می‌شوم؛ در طول مسیر، همگی صحبت از رفتن به میهمانی می‌کنند و انگار برای این ضیافت تمیزترین لباس‌های خود را پوشیده‌اند.
به مقصد می‌رسیم، میهمانان از اتوبوس پیاده می‌شوند و بلافاصله کودکان همسفر، با ذوق و شوقی که دارند، اتوبوسی که به‌نام «کاروان شادی دهه نودی‌ها» است را نشان می‌دهند و مادرها هم، به عشق اینکه نام علی ولی‌الله را با قلب کودکان‌شان پیوند دهند، آن‌ها را به سمت اتوبوس می‌برند و با ذوق به فرزندان‌شان کمک می‌کنند تا بادکنک‌های رنگارنگ را بگیرند، شک ندارم اگر کوچک‌تر بودم، من هم بر یکی از صندلی‌های آخر اتوبوس نشسته بودم و با حرکت آن، از ذوق جیغ و هورا می‌کشیدم!
کمی جلوتر، جمعیت زیاد مردم و میزهای زیادی که زده‌اند مرا به یاد ظهر اربعینی که در سرزمین عرش خدا، روبروی موکب حضرت زینب (س) تماشاگر عشق مردم برای گرفتن غذای نذری اباعبدالله می‌اندازد؛ هرچه به میز نگاه می‌کنم چیزی جز چند دستگاه کیک و شیرینی‌پزی نمی‌بینم اما از سمتی شوق مردم باعث تعجبم می‌شود؛ با چند پسربچه به جلوی جمعیت رفتم، با ذوق می‌پرسند: «آقا ببخشید؛ کیک کی آماده میشه؟» و جواب می‌گیرد: «ساعت ۲۱» و حالا متوجه می‌شوم این صف و ذوق مردم برای کیک ۱۱٠ متری است که اتاق و بسیج اصناف قول آن را به مردم داده‌اند.
در ادامه مسیر، به غرفه بسیج هنرمندان می‌رسم، اینجا به عشق علی برای مردم رایگان خطاطی می‌کنند؛ همانطور که مشغول خواندن برگه‌های روی میز هستم دختری خردسال جلو می‌آید و می‌گوید: «خانم، میشه برای من بنویسید علی ولی‌الله» و غرفه‌دار با لبخندی که روی لب دارد، سفارش او را یادداشت می‌کند و این یعنی عشق به علی سن و سال نمی‌شناسد.
در غرفه‌ای دیگر نیز بانوان با ذوقی که در چشمان‌شان نمایان است، مشغول رنگ کردن سفره قلمکاری که منقش به نام علی‌بن‌ابی‌اطالب (ع) است، هستند و وقتی در جمع‌شان حضور پیدا می‌کنم و از حس و حال‌شان می‌پرسم، می‌گویند: «در چنین اعیاد بزرگی، جای خالی چنین مراسمی حس می‌شد، اینکه همه با هر سن و سال و پوششی زیر پرچم امیرالمؤمنین باشیم حسی ارزشمند است که باید به مناسبت‌های مختلف ادامه داشته باشد.
همانطور که نشسته و غرق در نوشتن گزارشم هستم، چشمم به نارنجی‌پوشانی می‌افتد که امروز هم به‌رسم دیگر روزهای تعطیل در میان جمعیت، در حال نشستن و بلندشدن هستند اما با این تفاوت که امروز به عشق علی (ع)، زیرلب یاعلی‌گویان در تلاش‌اند.
ساعت حوالی ۱۹:۳٠ را نشان داده و هوا کم کم تاریک می‌شود اما با نورافشانی که مجری برنامه وعده آن را داده بود، آسمان چهارباغ نصف‌جهان و امید دل مردم روشن می‌شود و پس از آن مردم غیرتمند این دیار، شانه به شانه یکدیگر نه در مساجد محل خود، بلکه در گوشه‌ای از چهارباغ دوست‌داشتنی نماز مغرب این روز بزرگ را اقامه می‌کنند.
در فرهنگ مسلمانان ایام محرم و صفر و به ویژه اربعین، به‌عنوان نماد ویژه از غم و اندوه شیعیان و مسلمانان جهانان در فراق سرور و سالار شهیدان معرفی شده و در مقابل، عید غدیر خم هم باید به‌عنوان نماد ویژه شادی و سرور شیعیان و مسلمانان جهان باشد و در این مسیر نیاز بوده و هست که به موازات اجتماع بزرگ اربعین، باز هم چنین ضیافت‌هایی همراه با شادی و سرور نیز به وجود آید.
نظر شما