به گزارش خبرنگار ایمنا، برای کامل کردن تصویر زن در دفاع هشت ساله ملت ایران در برابر یک تجاوز جهانی، اگر نگوییم راه درازی در پیش داریم، به یقین قدم‌های بزرگی هم برنداشته‌ایم. فهیمه بابائیان‌پور یکی از آن زنان ناشناخته بود که خورشید وجودش سال‌ها در پشت ابرهای نازای تبلیغات باقی ماند و مثل نقش جهادی بقیه زنان نادیده انگاشته شد.
کتاب‌های «نامه‌های فهیمه» به دنبال معرفی این همسر شهید است، همسر شهیدی که با نامه‌های حکیمانه، مردی زندگی‌اش را برای قدم گذاشتن در مسیر جهاد همراهی می‌کند و به او انگیزه می‌دهد.
در یکی از نامه‌های مرحوم بابائیان‌پور به همسر شهیدش غلامرضا صادق‌زاده آمده است: «به یاد آن یگانه محبوبی که در وجودش جز، ایمان، ایثار، اخلاص و عشق، نمی‌یابم. آن زمان که از جهادت می‌گویی، گویی از راهی سخن می‌گویی که به خوبی به آن آشنا شده‌ای و آنگاه که از جبهه سخن می‌گویی عشقی خدایی تو را به آن سوی می‌کشاند.
کمیلِ امشب برای من طور دیگری بود، هر بار که روی مسئله جبهه فکر می‌کردم، خود را جای همسران آنهایی می‌گذاشتم که به جبهه رفته‌اند تا احساس آنها را درک کنم ولی این بار دیگر نیازی به جایگزینی نبود، خودِ مسئله در وجودم تجلی داشت.
اگر دعایی برای سلامتی می‌کردم تنها از آن جهت بود که حزب‌الله تقویت شود و پایدار بماند و اصلاً دلم و زبانم را یاری آن نبود که بگویم اگر …، چرا که در نظرم شهادت سرآغاز زندگی است، اما میدانی که دلم می‌خواست این سخنان را به تو بگویم به امید آن روزی که رها از هر ظلمی در جهانی که مستضعفین حاکم هستند، با هم زندگی کنیم.
آن‌که همیشه تو را دوست داشته و دارد / فهیمه / آبان‌ماه ۶۰ / ۱:۱۵ نیمه‌شب»
نظر شما