به گزارش خبرنگار ایمنا، «اَلْحَمْدُ لله الَّذی لَیْسَ لِقَضآئِهِ دافِعٌ وَلا لِعَطائِهِ مانِعٌ وَلا کَصُنْعِهِ صُنْعُ صانِعٍ وَهُوَ الْجَوادُ الْواسِع؛ ستایش و سپاس مخصوص پروردگاری است که برای حکمتش، برگرداننده‌ای و برای بخشش او، بازدارنده‌ای وجود ندارد. کسی نمی‌تواند آنچه را او خلق کرده، بیافریند که او، سخاوت‌مندی وسعت‌بخش است.»
در غروب روز عرفه سال ۶۰ هجری قمری، هنگامی که زائران خانه خدا از گوشه گوشه بلاد اسلامی در خیمه‌هایشان مشغول استراحت بودند، امام حسین (ع)، به همراه تعدادی از اهل‌بیت و دوستدارانشان، از خیمه خارج شدند، در جانب چپ کوه ایستادند، دست‌ها را به آسمان بلند کردند و به مناجات با پروردگار مشغول شدند و همین عبارات نورانی را تا به انتها جانسوزانه و عارفانه خواندند و نجوا کردند.
امام در آن روز عازم قربانگاهی شد که هم او و فرزندان و یاران باوفایش قربانی شدند تا اسلام عزیز بماند و شیعه به جاهلان بفهماند که تا هست، پرچم اسلام ناب بالا ست و جریان جوشان خون حسین پابرجاست.
امام، ولی بود و عزیمت او از مکه به کربلا برای بقای امامت و ولایت با هدیه جان و مال و فرزندان و نزدیکان همراه شد. او در عاشورا قربانی شد چرا که در غدیر، آنچه که باید از دیانت و سیاست و ولایت فهم می‌شد، نشد و به انحراف رفت.
ولایت و امامت؛ عنوان یک دهه، ۱۰ روزه نورانی در ماه با ظمت ذی‌الحجه‌الحرام پس از ایام شریف و بافضیلت معلومات و دهه نخست همین ماه است که دو عید قربان تا غدیر در ابتدا و انتهایش واقع شده‌اند.
قربان، عید ابراهیم و قربانی عزیزتر از جانش اسماعیل است و غدیر، عید محمد (ص) و پاره تنش، علی (ع) است. عید قربان روز ثبوت عشق و تسلیم، روز رهایی از تعلقات غیرخدایی و دلبستگی های دنیوی برای دل سپردن به رضایت پروردگار سبحان است و عید غدیر، موعد کمال دین و زمان عهد و میثاق با رب جلیل و کریم و حکیم و ظهور ولایت علوی است.
تقارب این دو عید نورانی، شیرینی و حلاوتی دوچندان دارد؛ چرا که باری دیگر بر ما این حقیقت را یادآور می‌شود که راهِ پیمودن مسیر تقرب به سوی خداوند سبحان و رسیدن به کمال، جز با رهایی از تعلقات دنیایی و تمسک به ائمه اطهار، امکان پذیر نیست و هر آنچه هست در سمت خدا و محضر اهل بیت عصمت و طهارت است و بس.
قربان، میعادگاه طلوعی دیگر و گذران زندگی با رنگ و بوی خدائی و رسیدن به قرب الهی است، عیدی که پس از وقوف در سرزمین عرفات (مرحله شناخت) و مشعر (محل آگاهی و شعور) و منی (سرزمین آرزوها، رسیدن به عشق) فرا می‌رسد، و نغمه و نوای رهایی از دنیای فانی را فریاد می‌زند.
عید الاضحی از گرامی‌ترین و یکی از دو عید بزرگ مسلمانان است که به یاد ماجرای حضرت ابراهیم و فرزندش، در بسیاری از ممالک و سرزمین‌های اسلامی جشن گرفته می‌شود. گویا همه چیز با کندن از خودت، از زندگی ات و ازهمه علقه‌هایت آغاز شده است.
اسماعیل وجودت را قربانی کن
مسلمانان بویژه آنان که سعادت حضور در جوار حریم امن الهی و انجام مناسک عظیم حج و تشریف به عرفات و مشعر نصیبشان شده است که به یاد پیش بردن اسماعیل به قربانگاه توسط پدرش و با هدف اظهار عبودیت محض به ذبح قربانی می‌پردازند در این روز حج‌گزار، اسماعیل وجودش را یعنی هرآنچه بدان دلبستگی دنیوی پیدا کرده، قربانی می‌کند تا سبک بال شود.
قربان، فرصت پاکسازی است و برای حضور به درگاه حضرت حق، باید خود را از هر گونه ناخالصی پاک کرد و آینه وجود را از زنگار آلودگی و گناه صیقل داد، تا نور حقیقت را در آن مشاهده نمود.
در این روز باید به مبارزه و جهاد پرداخت تا شایستگی ورود و حضور به درگاه حق را به دست آورد. عید قربان، فرصتی ارزشمند برای این جهاد و مبارزه است؛ جهادی که در روایات اسلامی، از آن به جهاد اکبر تعبیر شده است و مولوی این‌چنین درباره اش می‌سراید:
آن دل که گم شده است هم از جان خویش جو / آرام جان خویش ز جانان خویش جو
از تخت تن برون شو و بر تخت جان نشین / از آسمان گذر کن و کیوان خویش جو
مقصود هر دو عالم و مطلوب روزگار / از این و آن مجوی و هم از جان خویش جو
در نسبت سرزمین قربانی کردن به سرزمین غدیر خم، همین بس که در حجة الوداع، حجاج در سرزمین منا قربانی انجام دادند و بعد در مسجدالحرام در کنار کعبه مناسک خود را تمام کردند؛ با اینکه مناسک خود را تمام کردند، اما آیه «اَلْیوْمَ أَکمَلْتُ لَکمْ دینَکمْ» هنوز نازل نشده بود، پس هنوز باید اتفاقی بیفتد، یعنی باید در یک سرزمین دیگری به نام غدیر خم و در یک زمانی دیگری که پس از مناسک حج است، این آیه نازل می‌شد، پس مناسک حج و قربانی کردن به عنوان عبادت است و مقدمه‌ای برای رسیدن به رشد که اتمام و اکمال آن در غدیر خم حاصل می‌شود.
در آیه سوم سوره «مائده» به صراحت بر موضوع ولایت به عنوان یک موضوع مهم و کلیدی تأکید شده است:
«اَلیَومَ یئِس اَلَّذینَ کَفَروا مِن دینِکُم فلاتَخشَوهُم واخشَونِ اَلیَومَ اَکمَلتَ لَکُم دینَکُم و اَتمَمتُ عَلَیکُم نِعمَتی و رَضیتُ لَکُم الاِسلامِ دینا…؛» امروز کافران از دین شما مأیوس شدند پس از آنان نترسید و از من بترسید، امروز دینتان را برای شما کامل کردم و نعمت خود را برای شما تمام نمودم و اسلام را به عنوان دین برایتان پسندیدم.»
دهه ولایت و امامت، بستری مملو از نور و معنویت و مناسب برای ارائه مباحث عقیدتی و ولایی و حتی سیاسی است، بدین ترتیب ساختارهای اصلی دین مبین اسلام بار دیگر یادآوری و نقش «اهل بیت (ع)» در جلوگیری از انحراف دین مبین اسلام بازگو می‌شود.
رهبر اندیشمند انقلاب درباره عظمت عیدالاضحی می‌فرمایند: در عید قربان یک قدردانی بزرگ الهی نهفته است از پیامبر برگزیده حضرت حق، حضرت ابراهیم (ع) که آن روز ایثار کرد. بالاتر از ایثار جان، در مواردی ایثار عزیزان است. او در راه پروردگار، به دست خود عزیزی را قربان می‌کرد؛ آن هم فرزند جوانی که خدای متعال بعد از عمری انتظار، در دوران پیری به او داده بود؛ که فرمود: «الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی وَهَبَ لِی عَلَی الْکبَرِ إِسْماعِیلَ وَ إِسْحاق» خدای متعال این دو پسر را در دوران پیری، لا بد بعد از یک عمر انتظار و اشتیاق، به این پدر داده بود؛ امید فرزند هم دیگر بعد از آن نداشت.
اما نور حق متجلی شد و خطاب آمد که ابراهیم تو از این آزمون سربلند شدی و اسماعیل هم.
این مهم بهترین و مهم‌ترین درس همین زمانه است. زمانه‌ای که مادی گرایی و دنیاطلبی و ظواهر فریبنده‌اش، هر کوی و برزن را در نوردیده و ذبح این خواسته‌های نفسانی، بسی سخت و دشوار است.
نفس می‌تازد و اگر خودش و خواسته‌های پرشمارش را قربانی نکنی، عنقریب است که خودت را به قربانگاه شیطان ببرد و ذبحت کند.
والاگهر آنی است که امام زمانه‌اش را بشناسد و از جهل جاهلال مجازی و ظاهری به دور باشد و درک کند، که اگر غدیر و خطبه نورانی‌اش خوب فهمیده شد و و به سخن نبی خدا عمل شده بود، عاشورا حادث نمی‌شد و فتنه‌ای رخ نمی‌داد.
امروز فتنه در لباس سلطه و استکبار و از آستین شیطان و هماوردانش، هر زمان و هر لحظه چشم به راه ذبح کردن یک قربانی از میان ماست. ذبحی که نه سربریدن و خون ریختنش هویداست و نه سر و صدا و شیون و به سوگ نشستن مابعدش.
دهه ولایت، مغتنم‌ترین فرصت برای بازداشت نفس و بازخواست خویشتن است و باز بهترین زمان برای رسیدن به عیدالله الاکبر و غدیر و شناخت امام والامقامی که فضائلش بی‌شمار و نفس و زراندوزی و دنیاطلبی در برابرش هیچ‌اند.
یادداشت از: محمود افشاری- خبرنگار سیاسی ایمنا
نظر شما