به گزارش خبرنگار ایمنا، انتخاب ایران به ریاست مجمع اجتماعی شورای حقوق بشر سازمان ملل را می‌توان یک دستاورد بزرگ دیپلماتیک به‌شمار آورد که ممکن است در ظاهر چندان به چشم نیاید اما نیم‌نگاهی به فرایند انتخاب رئیس دوره‌ای این مجمع از اثربخش بودن همه تلاش‌ها و اقدامات صورت گرفته برای شکست پروژه انزوای ایران در مجامع بین‌المللی حکایت دارد.
در فرایند انتخاب رئیس مجمع اجتماعی شورای حقوق بشر که چندان دوره‌ای نیست، باید دو اتفاق رخ دهد؛ نخست آن‌که گروه‌های منطقه‌ای از آسیا، اروپا و سایر نقاط نامزدهای خود را معرفی می‌کنند که به گفته مصطفی خوش‌چشم، تحلیلگر روابط بین‌الملل و امور راهبردی، اتفاق کم‌نظیر در این مرحله آن است که کشورهای عربی از جمله عربستان و دیگر کشورهای آسیایی که همواره برای عضویت در نهادهای بین‌المللی با ایران در رقابت بودند این بار رقابت‌ها را کنار گذاشتند و فقط نام جمهوری اسلامی ایران را مطرح کردند.
دستاورد گسترش روابط با کشورهای منطقه و جهان
وی این همکاری را یک توفیق بسیار بزرگ می‌داند که نشان‌دهنده توفیق دیپلماتیک جمهوری اسلامی ایران در صحنه روابط با کشورهای منطقه، همسایگان، چین، برقراری دوباره روابط با عربستان و بهبود روابط با دیگر کشورهای منطقه است.
به گفته این تحلیلگر روابط بین‌الملل و امور راهبردی، اگرچه ایران و عربستان سوابق بسیار طولانی در رقابت برای عضویت در نهادهای بین‌المللی از جمله اوپک و سازمان‌های متصل به سازمان ملل دارند، اما این بار کشورها جمهوری اسلامی ایران را به عنوان تنها نماینده خود انتخاب کردند و این شکستی برای اسرائیل و آمریکا به‌شمار می‌رود که تا اواخر دوران ریاست‌جمهوری ترامپ تلاش می‌کردند که با ایجاد یک محور عربی-اسرائیلی، کشور ما را منزوی کنند، در حالی که اکنون عربستان و سایر کشورهای منطقه، ایران را به‌عنوان نماینده خود اعلام کردند و این انتخاب خلاف خواسته آمریکا و اسرائیل است.
وی ازسرگیری روابط با عربستان را یکی از دلایل حمایت مقامات این کشور برای انتخاب ایران به عنوان رئیس مجمع اجتماعی شورای حقوق بشر می‌داند و می‌افزاید: این رویداد یک شکست برای آمریکا به‌شمار می‌آید زیرا با وجود اجرای سیاست مهار و به انزوا کشاندن ایران از سوی آمریکا اکنون عربستان، کشورهای عربی و گروه‌های منطقه‌ای-آسیایی در جهت خلاف خواست آمریکا گام برمی‌دارند، موضوعی که حکایت از افول آمریکا و غرب دارد.
خوش‌چشم با اشاره به ارسال فهرستی از نامزدهای گروه‌های منطقه‌ای برای ریاست این مجمع یادآور می‌شود: با اینکه رئیس کنونی مجمع می‌توانست نامزد یکی از گروه‌های منطقه‌ای دیگر را به عنوان رئیس بعدی انتخاب کند، اما باز هم نماینده گروه آسیایی را برگزید و بحرینی، سفیر و نماینده دائم ایران در ژنو برای سال ۲۰۲۳ به ریاست مجمع اجتماعی شورای حقوق بشر سازمان ملل انتخاب شد.
نشانه‌های شکست پروژه انزوا
وی این انتخاب را شکست مفتضحانه‌ای برای آمریکا در شرایطی می‌داند که طی دو سال گذشته با ایجاد کمپین تلاش می‌کرد که عضویت ایران را در کمیسیون مقام زن سازمان ملل تعلیق کند و تصریح می‌کند: این جریان سرانجام توانست در فصل پاییز و همزمان با ناآرامی‌ها، فعالیت‌های خود را به اوج برساند و این مهم را رقم زند؛ البته این گام اول بود و گام‌های دیگری نیز در برنامه وجود داشت.
به گفته این تحلیلگر روابط بین‌الملل، با فاصله چند ماه و در هفته‌های اخیر ایران به عضویت کمیسیون پیشگیری از جرم سازمان ملل و اکنون به ریاست مجمع اجتماعی در شورای حقوق بشر سازمان ملل انتخاب شد و همه این رخدادها حکایت از آن دارد که یک تلاش فشرده در ماه‌های گذشته برای شکست پروژه منزوی کردن ایران توسط آمریکا انجام شده و توانسته است این سیاست را به شکست منتهی کند.
از سوی دیگر ریاست دوره‌ای ایران در اجلاس مجمع اجتماعی حقوق بشر، همه نقشه‌های اپوزیسیون و خارج‌نشینان مخالف را نقش بر آب کرد و گروه‌ها و جریان‌هایی که پروژه انزوای ایران در مجامع بین‌المللی را دنبال می‌کردند، نتوانستند عصبانیت خود را از معرفی ایران در نقش رهبری در شورایی که هدف آن ترویج و محافظت از حقوق بشر است را پنهان کنند.
ثمانه اکوان، کارشناس مسائل بین‌الملل نیز درباره تأثیر این انتخاب بر شکست پروژه ایران‌هراسی اظهار کرد: تاکنون بسیار مطرح شده بود که ایران نباید رئیس دوره‌ای این شورا یا هر شورای دیگر مرتبط با حقوق بشر را بپذیرد زیرا گروه‌های اپوزوسیون ایران و گروه‌های ضد نظام جمهوری اسلامی تلاش می‌کردند که ایران را به نقض حقوق بشر متهم کنند، به ویژه پس از حوادثی که ماه‌های گذشته در کشور اتفاق افتاد.
سر و صدای رسانه‌ای و پایین‌تر از سطح دیپلماتیک
وی پروژه اصلی جریان ضد ایرانی را انزوای کشور در سطح بین‌المللی می‌داند و می‌گوید: با وجود همه این تلاش‌ها انتخاب ایران به عنوان رئیس دوره‌ای اجلاس مجمع اجتماعی حقوق بشر نشان داد که تهدیدها و تلاش‌های اپوزیسیون برای انزوای ایران در سطح مسائل دیپلماتیک قرار نمی‌گیرد.
اکوان خاطرنشان می‌کند: گروه‌ها و چهره‌های ضد ایرانی ممکن است از نظر رسانه‌ای سر و صدای زیادی ایجاد کنند و حتی با نمایندگان برخی مجالس و پارلمان‌های دنیا و سران کشورهای غربی ارتباط برقرار کنند اما این روابط تعیین‌کننده اقدامات دیپلماتیک کشورها نیست.
وی نوع رفتار دیپلماتیک و تبادلات سیاسی بین کشورها را تعیین‌کننده حقوق بین‌المللی یک کشور می‌داند و می‌گوید: این‌گونه سر و صداهای اپوزیسیون ممکن است باعث نمایش یک چهره بد از ایران در رسانه‌ها شود و افکار عمومی را تحت تأثیر قرار دهد اما در حوزه تصمیم‌گیری‌های سیاسی مؤثر نخواهد بود زیرا معادلات دیپلماتیک به شکل دیگری تعیین می‌شود.
از هیاهوی رسانه‌ای تا واقعیت دیپلماتیک
این کارشناس مسائل بین‌الملل با اشاره به تلاش‌های بی‌سرانجام این افراد برای انزوای ایران یادآور می‌شود: با اینکه گروه‌های معاند وانمود می‌کنند که در سطح سیاسی تعاملات مناسبی با دیگر کشورها دارند و با استفاده از آن می‌توانند کشور را در انزوا قرار دهند، اما اتفاقات اخیر نشان داد که همه این ادعاها سیاسی بوده است و آنها در عمل از توان تحت تأثیر قرار دادن ایران یا دیپلماسی آن ناتوان هستند.
وی ریاست ایران بر مجمع اجتماعی شورای حقوق بشر را خط بطلانی بر اظهارات اپوزیسیون درباره ادعای نقض حقوق بشر توصیف می‌کند و ادامه می‌دهد: از گذشته تاکنون این روند وجود داشته است که کشورهای غربی برای تحت فشار قرار دادن ایران، مسائل حقوق بشری را مطرح می‌کردند اما بازوی دیگری که این بار برای ایجاد فشار در اختیار داشتند، گروه‌های اپوزیسیون بودند که به زیان جمهوری اسلامی فعالیت می‌کردند اما با وجود همه این هیاهوها نتوانستند اقدامی علیه ایران انجام دهند.
نظر شما