به گزارش خبرنگار ایمنا، فرهاد فخریان در نشست دوشنبه‌های عکاسی با موضوع مقایسه آموزش عکاسی ایران در نسبت با عکاسی جهان اظهار کرد: از ابتدای تدریس بنده تا کنون حدود ۳۳ سال می‌گذرد، دانش عکاسی با زندگی من همیشه مرتبط بوده و این فرصت را داشتم که در محضر بعضی اساتید عکاسی شاگردی کردم و تجارب بسیار گران‌بهایی کسب کردم.
وی با اشاره به اینکه قبل از انقلاب عکاسی نداشتیم، تصریح کرد: عکاسی به واسطه جنگ تحمیلی وارد ایران شد، در حوزه آکادمیک اولین بودن همیشه پر از اشکال و ایراد است، پیش از سال ۵۷ چیزی به عنوان رشته عکاسی وجود نداشت و همه مربوط به دوران بعد از انقلاب است، پدید آمدن رشته عکاسی به سبب جنگ تحمیلی است، در آن زمان نیاز به عکاسی بیشتر احساس شد.
ویژگی‌های خاص عکاسی در گذشته
این استاد عکاسی دانشگاه گفت: قبل از جنگ سه سال هم به دلیل انقلاب فرهنگی دانشگاه‌ها تعطیل بود و اولین دوره بازگشایی دانشگاه هنر تهران در سال ۱۳۶۲ بود که من وارد این رشته شدم، در آن زمان دانشگاه‌ها برنامه و امکانات خوبی نداشتند، عکاسی در گذشته ویژگی‌های خاص خودش را داشت، هرکس با دوربین عکاسی کار می‌کرد فی‌نفسه جاسوس اجنبی به حساب می‌آمد، طی سفرهایی که به چند کشور داشتم، نه تنها به عکاس نگاه بد نمی‌شود بلکه با آن همکاری می‌شود.
وی افزود: پس از اتمام دوران کارشناسی قصد ادامه تحصیل داشتم اما هنوز کارشناسی ارشد عکاسی برنامه‌ریزی نشده بود، با ۴۰ دانشگاه دنیا مکاتبه کردم و برنامه آموزشی تمام این دانشگاه‌ها را دریافت کردم، این مجموعه قیمتی را ده‌ها بار به مجموعه‌های عکاسی ارائه دادم ولی استفاده‌ای نشد، آیا تجربه‌های سالیان سال رشته عکاسی در جاهای دنیا باید نادیده گرفته شود یا حداقل از مواردی که امکان استفاده آنها در دانشگاه‌های ایران وجود دارد بهره‌مند شویم.
لزوم تغییر روند تدریس عکاسی
فخریان خاطرنشان کرد: مانند تمام زمینه‌های آکادمیک دیگر عکاسی هم عیب و ایراداتی دارد ولی بعد از گذشت سالیان سال این روند باید تغییری پیدا کند، به هر حال کارشناسی ارشد هم برنامه‌ریزی شد اما اوضاع بدتر از کارشناسی شد، مثلاً در ارشد درسی با عنوان عکاسی ماهواره‌ای ارائه‌ای می‌شود اما آیا امکان تدریس چنین عنوانی وجود دارد؟ برای دکترا از یک دانشگاه متوسط در مالزی پذیرش گرفتم، سیستم آموزشی مالزی شبیه به سیستم انگلیس و نیوزلند و البته ایران است.
وی با اشاره به سیستم آموزش دانشگاه‌ها مطرح کرد: در این سیستم ارزش ارائه اثرات هنری به اندازه ارائه مقاله و تحقیق نیست، ارزش دانشجویی که مقاله‌های متعدد ارائه می‌دهد حفظ می‌شود اما در خصوص کار هنری این‌گونه نیست، دانشگاه باید زمینه را هم برای آموزش و هم ثبت اثرات هنری فراهم کند.
این استاد عکاسی ادامه داد: باید وضعیت عکاسی در کشور بهبود پیدا کند همچنین فضای آموزشی مناسب و امکانات حداقلی فراهم شود تا زمینه پرورش استعدادها نیز ایجاد شود، در دانشگاه‌ها دانشجویان مجبور هستند تعدادی واحد درسی سپری کنند گرچه علاقه به عکاسی از آن موضوع نداشته باشند، باید به دانشجو کمک شود تا علایق خود را دریابد و در همان زمینه پیشرفت کند.
اصفهان پتانسیل انجام پروژه‌های عکاسی را دارد
وی افزود: برای موضوع رساله دکتری اولین ایده را از دیوارهای یک شهر جزیره‌ای قدیمی دریافت کردم که به ثبت یونسکو رسیده بود و در اثر رطوبت شدید هوای مالزی تخریب شده بود و همان هم پذیرفته شد، سعی داشتم بر خلاف بقیه فقط بر مبنای کار پژوهشی پیش نروم و ثابت کنم که اثر هنری هم به اندازه کار پژوهشی ارزش دارد.
استاد عکاسی دانشگاه با اشاره به ظرفیت‌های شهر اصفهان گفت: چنین پروژه‌ای را در یکی از شهرهای جزیره‌ای مالزی انجام دادم که با حمایت شهرداری و مسئولان پروژه مربوطه همراه شد، شهری مانند اصفهان چندین برابر بیشتر ظرفیت انجام پروژه‌های عکاسی را دارد.
نظر شما