زینب حسینی در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا، اظهار کرد: فضاهای شهری در دوره‌های گذشته با ارائه زمینه و بستر پیاده‌مداری، محل‌های نشستن و تماشا برای مردمان، سکویی برای مجریان تعزیه و دیگر رویدادها، شاه‌نشین، مکان‌هایی برای نشستن بزرگان شهر و محیطی ایمن و امن میزبان رویدادهای آئینی بوده است.
وی افزود: این مهم در دوره معاصر دچار تزلزل شد و فضاهای شهری نه تنها میزبان مناسبی برای رویدادهای آئینی نیست، بلکه با اولویت دادن به سواره، ترکیب نامطلوب کالبد، فعالیت‌ها و کاربری‌ها، فضای نامطلوبی را برای انسان‌ها به وجود آورده است.
این کارشناس شهرسازی خاطرنشان کرد: کاهش ارزش فضاهای آئینی می‌تواند به دلایلی از جمله کم‌توجهی به جایگاه انسان و ساحت او، نگاه‌های تک‌بعدی به فضاهای شهری به ویژه نگاه صرف مهندسی و اولویت دادن به سواره و ملزومات آن باشد.
عباسی اضافه کرد: فضاهای شهری به عنوان محملی برای هنرهای آئینی هویت‌مند با رویکرد مطلوب نیازمند طراحی برمبنای شاخص‌های انسانی است.
وی تصریح کرد: طراحی فضاهای شهری در گذشته در راستای هویت‌مندی و به عنوان بستری برای تجلی رویدادهای آئینی به‌ویژه هنرهای آئینی در نظر گرفته می‌شده است؛ لذا بازنگری و احداث فضاهای شهری هویت‌مند برای پیوند با مفاهیم و مضامین فرهنگی و اجتماعی ضروری است.
این کارشناس شهرسازی تاکید کرد: فضاهای شهری به عنوان کانونی برای تقویت معنا، آرامش‌بخشی به شهر و تجلی هنرهای ایرانی-شیعی برای زیست هویت‌مند محلی و ملی در نظر گرفته می‌شود.
حسینی گفت: جشن‌ها و مراسمی که ریشه در اعتقادات مردم دارد و اجرای آن‌ها طی سال‌ها تثبیت شده باشد، مراسم آئینی خوانده می‌شود، این‌گونه مراسم یا در معابد و محوطه‌های محدود معماری یا در فضاهای شهری و عمومی برگزار می‌شود.
وی افزود: مراسمی که در حوزه شهری به صورت جمعی و عمومی اجرا می‌شود به منظور تزریق نشاط و شادابی مدنظر است.
این کارشناس شهرسازی اظهار کرد: بررسی معیارهای کیفیت فضایی به لحاظ کالبدی و فعالیتی شامل ارتباط حرکتی، ارتباط بصری، ارتباط شنیداری و برقراری نظم و بهداشت برای برگزاری مناسب مراسم در سطح شهر و ازدحام جمعیت باید مورد توجه باشد تا تأثیر آئین‌ها بر معنای شهر و شکل‌گیری هویت آن از نظر دور نماند و شهر پایدار و استوار بماند.
نظر شما