زینب حسینی در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا، اظهار کرد: فضاهای آئینی به عنوان یکی از عوامل تأثیرگذار بر ساختار شهر از دیرباز مطرح بوده و زبان شهرسازی بافت قدیم شهرهای سنتی گویای این موضوع است.
وی افزود: ساختار مراسم عامل ایجاد نوعی پیوند میان انسان، کالبد، تاریخ و فضا بوده و درک نادرست و توجه نداشتن کافی به ساخت‌وسازهای شهری امروز منجر به ازهم‌گسیختگی ساخت اجتماعی از ساخت کالبدی-فضایی، از دست رفتن سرمایه‌های هویتی-مذهبی و شکل‌گیری فضاهای نامطلوب شهری شده است.
این کارشناس شهرسازی خاطرنشان کرد: فضاهای آئینی پاسخگوی نیازهای معنوی انسان‌ها است و پس از اسلام نیز به کالبد و نوع فضاسازی مطابق با فعالیت‌ها توجه خاصی شده است، فضاهای آئینی با توجه به تأمین نیازهای معنوی انسان‌ها از اهمیت زیادی برخوردار است و طراحی این سیستم‌ها باید با دقت ویژه‌ای انجام شود.
حسینی تصریح کرد: مؤلفه‌های مؤثری از جمله باور به تعاملات اجتماعی، دلبستگی و تعهد به مکان را در پیوند اجتماعی افراد با فضاهای آئینی دخیل می‌داند، ابتدا باید به مؤلفه‌های طراحی معماری در فضاها توجه و به انواع فضاهای آئینی و کارکردهای آن اشاره کرد.
وی با بیان اینکه مؤلفه‌های مؤثر بر پیوند اجتماعی در دو بعد کالبدی و فعالیتی قابل بررسی است، تاکید کرد: رویدادها و آئین‌های ایرانی-اسلامی نقش مهمی در ارتقای هویت شهر و فضاهای شهری دارد؛ آیین‌هایی همچون نوروزنامه‌خوانی و بازی‌های ملی و محلی، آئین‌های ماه رمضان، جشن‌ها و اعیاد شیعی، سوگواری‌های محرم و صفر از آئین‌های هویت‌بخش به فضاهای شهری ایرانی-اسلامی است.
این کارشناس شهرسازی گفت: فضاهای عمومی شهر در گذشته به ویژه مکان‌هایی همچون میدان‌ها، میدانچه‌ها و مساجد با فراهم کردن امکان اجتماع و برگزاری رویدادهای آئینی، این هنرها را با خود عجین کرده‌اند.
حسینی افزود: نوع ارتباط میان شهروندان به عنوان مجریان و مخاطبان رویدادهای آئینی و فضاهای عمومی شهر به تقویت بن‌مایه‌های اجتماعی و هویتی جامعه کمک می‌کند و حس تعلق به مکان را افزایش می‌دهد.
نظر شما