به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، NGC 6872 که با نام «کهکشان کندور» نیز شناخته می‌شود، بزرگ‌ترین کهکشان مارپیچی شناخته‌شده جهان به‌شمار می‌رود که بین دو بازوی مارپیچی عظیم آن ۵۲۲ هزار سال نوری فاصله است. این کهکشان پنج برابر کهکشان راه شیری با تقریباً ۱۰۰ هزار سال نوری پهنا وسعت دارد و تخمین زده می‌شود بین ۵۰۰ میلیارد تا دو تریلیون ستاره داشته باشد.
NGC 6872 به‌عنوان بخشی از صورت فلکی «پاوو» یا طاووس در آسمان جنوبی قابل مشاهده است و ۲۱۲ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد. نوار NGC 6872 که بازوهای کهکشان و مناطق مرکزی آن را به هم متصل می‌کند نیز بسیار بزرگ و با شعاع ۲۶ هزار سال نوری، تقریباً دو برابر میله‌های مارپیچ‌های مجاور است.
کهکشان کندور شامل تعداد زیادی خوشه ستاره‌ای است. بیشتر خوشه‌های جوان آن کمتر از ۱۰۰ میلیون سال سن دارند و در ناحیه بیرونی قرص کهکشانی، در دم جزر و مد قرار گرفته‌اند. دم شمالی کهکشان ستارگان جدیدی را با سرعتی در حدود پنج برابر سرعت بدنه اصلی کهکشان و با سرعت دو برابر سرعت دم جنوبی تولید می‌کند.
سالیان سال تصور می‌شد که NGC 6872 یکی از بزرگ‌ترین منظومه‌های ستاره‌ای در جهان است، اما این کهکشان در سال ۲۰۱۳ به‌طور رسمی عنوان بزرگ‌ترین کهکشان شناخته‌شده در کیهان تاکنون را از آن خود کرد. NGC 6872 نه تنها بسیار پرجرم است که به‌عنوان یک کهکشان مارپیچی میله‌ای، به لحاظ ساختاری نیز تفاوت‌هایی با کهکشان مادر زمین دارد.
این کهکشان دارای دو میله صاف از ستاره‌هایی است که از دو طرف ناحیه مرکزی بیرون آمده است و بازوهای هموار و پیوسته‌ای در نوک آن قرار دارد. به این نوع کهکشان، SBb گفته می‌شود.
کهکشان SBb
کهکشان‌های SB کهکشان‌های مارپیچی میله‌ای هستند که در مرکز آن‌ها ساختاری میله‌مانند از ستاره‌ها وجود دارد. در مرکز این میله‌های باریک و بلند هسته کهکشان قرار گرفته است و بازوها به‌جای شروع از مرکز، از انتهای میله‌ها شروع می‌شود. این کهکشان‌ها به عنوان کهکشان‌های دیسکی شناخته می‌شوند، زیرا دارای یک صفحه مسطح آشکار هستند.
سیستم‌های SBb دارای یک نوار صاف و بازوهای نسبتاً صاف و پیوسته هستند. در بعضی از کهکشان‌های این نوع، بازوها از انتهای میله یا نزدیک آن با خطوط گردوغبار آشکار در امتداد داخل میله شروع می‌شوند که می‌توان آن‌ها را تا هسته ردیابی کرد. برخی دیگر بازوهایی دارند که مماس بر حلقه‌ای خارج از میله شروع می‌شوند.
تصور می‌شود NGC 6872 به دلیل نزدیکی به کهکشان مجاور خود IC 4970 از نوع S0 دارای ظاهر کشیده است. اندازه این کهکشان کوتوله تقریباً یک پنجم همسایه هیولایی خود است، اما اعتقاد بر این است که به اندازه کافی نیروی جزر و مد گرانشی به کهکشان کندور وارد می‌کند تا شکلی متمایز از دیگر کهکشان‌های همسان به آن بدهد.
کهکشان S0
سیستم‌های S0 دارای ترکیبی از بعضی از ویژگی‌های کهکشان‌های بیضوی و مارپیچی است و به‌نظر می‌رسد پلی بین این دو نوع کهکشان رایج‌تر باشد. این کهکشان‌ها دارای یک هسته درخشان هستند که توسط یک برآمدگی صاف و یک پوشش بیرونی ضعیف احاطه شده است. ساختار آن‌ها به‌طورکلی از قانون درخشندگی کهکشان‌های بیضوی پیروی نمی‌کند، اما شکلی شبیه به کهکشان‌های مارپیچی دارد. در پوشش بعضی از سیستم‌های S0 نشانه‌هایی از ساختار، ناپیوستگی‌های بازویی کم‌مشخص یا خطوط جذب باریکی دیده می‌شود که توسط غبار بین‌ستاره‌ای ایجاد شده است. S0 ها را می‌توان به‌عنوان کهکشان‌های نامنظم عجیب و غریب (یعنی کهکشان‌های Irr II ) یا به سادگی به‌عنوان برخی از یک یا دو درصد کهکشان‌هایی در نظر گرفت که به‌راحتی در طرح هابل قرار نمی‌گیرند.
کهکشان IC 4970 و تعامل با NGC 6872
IC 4970 یک کهکشان عدسی‌شکل بدون میله است که در چند ثانیه قوسی دورتر از کهکشان مارپیچی میله‌ای NGC 6872 قرار دارد و با آن در تعامل است. فعل و انفعالات میان کهکشان‌هایی مانند این دو به‌طورمعمول به ادغام می‌انجامد. با این حال داده‌ها نشان می‌دهد که NGC 6872 و IC 4970 برعکس عمل می‌کنند که این امر به‌معنای تولد یک کهکشان جدید است.
IC 4970 تقریباً در امتداد صفحه قرص مارپیچی خود به NGC 6872 نزدیک شده است و نزدیک‌ترین تعامل با آن را حدود ۱۳۰ میلیون سال پیش انجام داده که موجی از تشکیل ستاره را در منطقه امتداد بازوهای مارپیچی کهکشان بزرگ‌تر به راه انداخته و به شکل بسیار کشیده کنونی آن منجر شده است.
داده‌های گالکس، اسپیترز، چاندرا، تلسکوپ بسیار بزرگ سازمان فضایی اروپا (VLT) و دیگر منابع حاکی از آن است که برهم‌کنش این دو کهکشان باعث تشکیل ستاره‌های قابل توجهی در بازوی شمال شرقی NGC 6872 شده است که حدود ۱۳۰ هزار سال نوری (40 kpc) از هسته آن قرار گرفته‌اند.
به نظر می‌رسد که در بازوی جنوب غربی آن نیز همین اتفاق افتاده است. یک منبع فرابنفش درخشان در انتهای بازوی شمال شرقی، در فاصله حدود ۲۹۰ هزار سال نوری (90 kpc) از هسته نیز کشف شده که به احتمال زیاد یک کهکشان کوتوله جزر و مدی باشد که از برهم‌کنش IC 4970 و NGC 6872 تشکیل شده است.
فرابنفش درخشان ماهیت این خوشه نشان می‌دهد که دارای ستاره‌هایی با قدمت کمتر از ۲۰۰ میلیون سال است که با بازه زمانی برخورد مطابقت دارد. بازوی مارپیچی سمت چپ بالای NGC 6872 به‌طور قابل توجهی آشفته است و توسط انبوهی از اجرام مایل به آبی پر شده که بسیاری از آن‌ها مناطق ستاره‌ساز هستند.
ناسا خاطرنشان کرده است که بدون توانایی گالکس برای تشخیص نور فرابنفش جوان‌ترین و داغ‌ترین ستاره‌ها، هرگز قادر به تشخیص گستره کامل این سیستم جذاب و غول‌پیکر فضایی نبود.
فضاپیمای ۱۵۰ میلیون دلاری گالکس در آوریل ۲۰۰۳ برای مطالعه تاریخچه شکل‌گیری ستاره‌ها در جهان به فضا پرتاب شد. در فوریه ۲۰۱۱ ناسا کمک مالی به این مأموریت را متوقف کرد و در می ۲۰۱۲ کنترل آن را به مؤسسه فناوری کالیفرنیا سپرد تا این مأموریت را با بودجه خصوصی ادامه دهد.
نظر شما