فروغ کریمی در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا، اظهار کرد: تعریف مشخصی برای ساختمان‌های بلندمرتبه وجود ندارد، تعریف‌ها نسبی است و با توجه به جمعیت و شکل شهر تعاریف متفاوتی وجود دارد.
وی افزود: در شهرهای بزرگی همچون شهرهای آمریکا ساختمان‌های ۴۰ تا ۵۰ طبقه ساختمان‌های متوسط محسوب می‌شود، اما همین ساختمان‌ها در کشورهای اروپایی جزو ساختمان‌های بلندمرتبه است.
این کارشناس شهرسازی خاطرنشان کرد: تعاریف متفاوتی از ساختمان‌های بلندمرتبه در ایران وجود دارد، در یک مقطع زمانی بناهای هشت طبقه و پس از آن ۱۲ طبقه ساختمان بلندمرتبه محسوب می‌شد، اما امروزه این مفهوم تغییر کرده است؛ لذا این مهم بسته به شرایط، موقعیت ساختمان، شهر و جمعیت متفاوت است.
کریمی اضافه کرد: تحقق شهر فشرده مستلزم احداث ساختمان‌های بلندمرتبه و تغییر در الگوی ساخت‌وساز شهری و شهرسازی است.
وی تصریح کرد: ساختمان‌های بلندمرتبه در گذشته بیشتر در نواحی شهری و مراکز پرجمعیت احداث و برای آن کاربری‌های مختلف تجاری، اداری و مسکونی در نظر گرفته می‌شد؛ امروزه در جوامع پیشرفته ساختمان‌های بلندمرتبه در مراکز شهرها احداث می‌شود و به کاربری‌های مختلف اختصاص پیدا می‌کند.
این کارشناس شهرسازی با بیان اینکه در کشور ایران ساختمان‌های بلندمرتبه به جز مراکز شهری در نواحی دیگر نیز احداث می‌شود، گفت: با توجه به رشد شتابان شهرنشینی در ایران، تقاضا و قیمت بالای زمین در سراسر کشور، تصمیماتی اتخاذ و با توجه به کافی نبودن زمین و قیمت بالای آن، بلندمرتبه‌سازی در پاسخ به نیازهای جمعیت آغاز شد.
کریمی افزود: برای نخستین‌بار در سال ۶۹ به منظور افزایش تراکم و بلندمرتبه‌سازی ضوابطی تصویب و برای انجام بلندمرتبه‌سازی در شهرهای بزرگ خط‌مشی تعیین شد.
نظر شما