فروغ کریمی در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا، اظهار کرد: مسیرهای دوچرخه می‌تواند از مسیر عابرپیاده و سواره‌رو به طور کامل مجزا یا به صورت ترکیبی باشد.
وی افزود: مسیر مستقل ویژه دوچرخه که دارای عرض ۲.۴ تا ۳.۶ متر است بیشتر در مناطق تفریحی، پارک‌ها و مناطق خارج از شهر که محدودیت فضا ندارد، قابل احداث و استفاده است.
این کارشناس شهرسازی خاطرنشان کرد: خط ویژه انحصاری دوچرخه یا مسیرهای نیمه‌انحصاری می‌تواند به موازات مسیرهای سواره‌رو ایجاد و توسط موانع فیزیکی، اختلاف سطح یا جدول جدا شود؛ عرض این مسیرها بین ۱.۵ تا ۱.۸ متر است.
کریمی تصریح کرد: مسیرهای مختلط یا جانبی برای استفاده دوچرخه و وسایل نقلیه موتوری است که عرض آنها بین ۲.۴ تا ۲.۶ متر است، این مسیرها با استفاده از روش کف‌سازی، علائم و تابلوها مجزا می‌شود.
وی ادامه داد: مسیرهای مشترک پیاده‌رو و دوچرخه در معابری که تردد خودرو نسبت به عرض معبر زیاد است و این امکان وجود ندارد که برای تردد عابر پیاده و دوچرخه، عرض سواره‌رو کاهش یا عرض پیاده‌رو افزایش یابد، ایجاد می‌شود؛ لذا باید مسیر مشترکی برای پیاده‌رو و دوچرخه لحاظ شود؛ عرض این معابر بین ۱.۵ تا ۱.۸ متر است.
این مدرس دانشگاه تاکید کرد: تأمین ایمنی دوچرخه‌سواران، نبود شیب طولی تند در مسیر، تعادل و یکسان بودن شیب تمام مسیر و پیوستگی آن از مهم‌ترین معیارهای ایجاد مسیر دوچرخه است، البته باید به رعایت شیب طولی، پیوستگی مسیر، زیبایی و منظره مسیر نیز توجه داشت.
کریمی گفت: استان چهارمحال‌وبختیاری و به تبع آن شهرکرد آمار بیکاری بالا و اقتصاد ضعیفی دارد و جذب گردشگر در چرخه اقتصادی آن تأثیرگذار است و موجب اشتغال‌زایی می‌شود.
وی اظهار کرد: گردشگران با وضعیت اقتصادی متفاوت وارد یک شهر می‌شوند، اما بیشتر آنها با توجه به وضعیت اقتصادی فعلی کشور، امکان استفاده از هتل و مجتمع‌های تفریحی را ندارند؛ لذا راحت‌ترین راه برای افراد این است که در بوستان‌ها و کمپ‌ها استقرار یابند.
این کارشناس شهرسازی افزود: زمانی که یک گردشگر قصد دارد در پارک استقرار یابد، باید زمینه رفاه نسبی برای او ایجاد شود، حال می‌توان گفت در شهری مانند شهرکرد پارک لاله در ورودی شهر می‌تواند چنین قابلیتی را داشته باشد.
کریمی تاکید کرد: لازم است در این مکان‌ها به ایجاد زیرساخت‌های رفاهی و تفریحی از جمله مسیر دوچرخه‌سواری توجه شود.
نظر شما