مسی و مارادونا، ۲ روی سکه رستگاری!

به گزارش سرویس ترجمه ایمنا و به نقل از پایگاه خبری فوتبال ایتالیا، آرژانتین خوش‌شانس بوده که دو بازیکن مانند «دیگو مارادونا» و «لیونل مسی» را در تاریخ خود داشته است.

پس از سومین قهرمانی آرژانتین در جام جهانی که با همت مسی و یارانش به دست آمد، پرسش اصلی در ذهن هواداران فوتبال این است که واقعاً کدام یک از این دو ابرستاره دوران فوتبالی بهتری داشته‌اند؛ مسی یا مارادونا؟

بزرگ‌ترین بحث میان هواداران فوتبال، جدل‌هایی است که پاسخ درستی ندارد. عده‌ای به عنوان استدلال، قهرمانی جام جهانی را بهانه‌ای می‌دانند که دیگر برای همیشه مسی را بهترین در تاریخ بدانیم، اما برخی معتقدند که مارادونا فوتبالیست بهتری بود و در سطحی دست‌نیافتنی بازی می‌کرد.

پیش از این بارها گفته شده بود که ستاره پاری‌سن‌ژرمن، هیچ‌گاه نتوانسته جام جهانی را کسب کند و دقیقاً نقطه برتری مارادونا نیز در همین است. هواداران ستاره سابق ناپولی به موفقیت بزرگ آلبی‌سلسته در سال ۱۹۸۶ و گل تاریخی «دست خدا» اشاره می‌کنند که مارادونا را در تاریخ جاودانه کرد. البته که مسی با کسب قهرمانی در قطر به این بحث خاتمه داده و دیگر هیچ جای بحثی درباره افتخار ملی میان او و مارادونا وجود ندارد.

از منظر جام‌های کسب شده، بازیکن سابق بارسلونا از قبل نه تنها با دیگو برابری کرده بود، بلکه او را به راحتی پشت سر گذاشت. دوران حضور مسی در اسپانیا و اکنون در فرانسه، جام‌های رنگارنگی را برایش به ارمغان آورده و هیچ جامی نیست که مسی حسرت تصاحب آن را داشته باشد. چهار قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا، سه جام باشگاه‌های جهان و سه سوپرکاپ اروپا در کنار هفت توپ طلا، کمد افتخارات مسی را بیش از حد سنگین کرده‌است! افتخارات ارزشمندی که با قهرمانی در کوپا آمریکا تکمیل شد؛ عنوانی که مارادونا هیچ‌گاه کسب نکرد.

تعداد جام‌هایی که مارادونا کسب کرده بسیار کمتر است. البته به این موضوع بستگی دارد که جو سری آ ایتالیا، به‌خصوص در عصر دیگو را بشناسید. کسب دو اسکودتو با ناپولی در ۱۲ سال با وجود رقبایی همچون یوونتوس، اینتر یا میلان ارزش بسیار زیادی دارد. مارادونا جام‌های دیگری همچون یوفا، جام حذفی ایتالیا، جام حذفی اسپانیا و دو سوپرکاپ را نیز در کارنامه خود دارد، اما این عناوین کمتر از چیزی هستند که مسی کسب کرده است.

باید با خود صادق باشیم. آیا بازیکنی که بیشتر دوران حرفه‌ای خود را در بارسلونا، یک غول اروپایی سپری کرده، قابل مقایسه با بازیکنی است که در ناپل تاریخ‌سازی کرده و یک شهر را عاشق و شیفته خودش کرده است؟ نمی‌توان ضعیف‌تر بودن سری آ ایتالیا نسبت به لالیگا یا جام‌های کمتر را بهانه‌ای برای بهتر تلقی کردن مسی دانست.

حقیقت این است که مارادونا سال‌ها قبل‌تر از ستاره آرژانتینی در مستطیل سبز درخشیده و این دو محصول، دو عصر متفاوت فوتبالی هستند که تفاوت‌های بی‌شماری دارند. با این حجم از تفاوت‌ها، قیاس افتخارات به نظر کار درستی نیست. در چنین شرایطی، بسیاری از هواداران سعی می‌کنند به جای نگاه به تعداد جام‌ها، ارقام دقیق‌تری را مورد بررسی قرار دهند.

بیشترین لمس توپ، خلق موقعیت، دریبل‌های موفق، توانایی رهبری و ویژگی‌های جنگندگی از معیارهایی هستند که برخی به آن اشاره می‌کنند اما آن‌قدر جزئی انتخاب شده‌اند که نمی‌تواند هیچ‌گاه پاسخ روشنی در اختیار طرفداران قرار دهد. همین‌جاست که آمار و ارقام جای خودش را به لذت می‌دهد، درواقع افراد مسن‌تر با جوان‌ترها بر سر لذت تماشای فوتبال دو ابرستاره بحث می‌کنند.

شکی نیست که کشور ایتالیا دیگو را در اوج خود دید و کاری که او در سری آ انجام داد، بی‌نظیر بود. زمانی که او در سری آ به زمین می‌رفت، به‌ویژه در برابر رقیبان قدرتمند شمالی، اگرچه همیشه اعداد، ارقام و احتمالات به ضررش بودند، اما باصلابت، قدرت و تکنیک ناب خودش نشان می‌داد که کفه ترازو به سود او سنگینی می‌کند. در عصری که مدافعان با هیچ مهاجمی شوخی نداشتند و فوتبال فیزیکی حرف اول را می‌زد، مارادونا همچنان در میان ارتش قدرتمند تدافعی حریفان می‌رقصید!

البته تماشای بازی کردن مسی به همان اندازه باشکوه بوده است، اما او عمدتاً برابر تیم‌هایی قرار گرفته که نسبت به فوتبال عصر مارادونا بازی آرام‌تری انجام می‌دهند. البته این موضوع از ارزش‌های ستاره آرژانتینی عصر فعلی فوتبال کم نمی‌کند و دوئل چشم‌ نواز و مداوم وی با کریستیانو رونالدو که به زعم بسیاری، بهترین بازیکن جهان محسوب می‌شود، هر دوی آن‌ها را به استانداردهای باورنکردنی سوق داده است.

از منظر ویژگی‌های فردی، دو ابرستاره آرژانتینی شخصیت‌های بسیار متفاوتی داشتند. دیگو در زمین یک رهبر پرحرف و عصیان‌گر بود. لیونل شخصیت ساکت‌تری دارد و حتی زمانی که روی او خطا می‌کنند، به آرامی برمی‌خیزد و به کارش ادامه می‌دهد. با این حال، هربار که لئو توپ را در اختیار می‌گیرد، غوغایی در استادیوم به پا می‌شود و همه می‌دانند که ممکن است بار دیگر شاهد معجزه و گلزنی باشند.

خبرنگاری که قبل از فینال جام جهانی با مسی مصاحبه کرد و به او گفت که کشورش بدون توجه به نتیجه دیدار نهایی عاشق بازی اوست، درواقع روی یک حقیقت مهم و بزرگ دست گذاشت. لئو با برنده شدن در فینال جام جهانی به بهترین بازیکن تمام دوران تبدیل نشده و با تسلیم کردن جام به فرانسه نیز تاج پادشاهی را از دست نمی‌داد.

طرفداران فوتبال معمولاً حافظه ضعیفی دارند و آخرین دستاوردها معمولاً بهترین دستاوردهاست؛ تا زمانی که موفقیت دیگری به دست بیاید. اگر کسی به اندازه کافی خوش‌شانس بوده باشد که بازی مارادونا و مسی را تماشا کرده باشد، تقریباً غیرممکن است بتواند یکی از آن‌ها را به عنوان بازیکن بهتر انتخاب کند.

چه کسی می‌داند، شاید طی چند سال آینده مجبور باشیم اعتراف کنیم که کیلیان امباپه از همه دستاوردهای بازیکنان پیشین عبور کرده و حتی به بازیکن بزرگ‌تری نسبت به همه بزرگان تاریخ مبدل شده است، اما تا آن زمان، اگر می‌خواهید تصمیم بگیرید که آیا مسی یا مارادونا بهترین فوتبالیست تاریخ بودند، احتمالاً بهتر است یک سکه روی هوا پرتاب کنید و شیر و خط بیندازید. شاید از این طریق به پاسخ درست برسید!

گزارش از: سجاد اسدی، خبرنگار سرویس ورزش ایمنا