سعیده بهداشت در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا، اظهار کرد: نبود جذابیت در پیاده‌راه برای گذران اوقات فراغت، قدم زدن، نرمش صبحگاهی، کمبود یا نبود آگاهی عابران و رانندگان از مقررات، قوانین و علائم مربوط به پیاده‌روی، کمبود تسهیلات پیاده‌روی گذرگاه‌های طولی و عرضی، ایستگاه‌های وسایل نقلیه عمومی، کمبود روشنایی، پیش آمدگی بعضی از ساختمان‌ها و تورفتگی آنها و وضعیت نامناسب مبلمان شهری از معضلات شهرها است.
وی افزود: تلاش برنامه‌ریزان و مدیران در ایران بر آن است که اداره و ساماندهی شهرها را بر اساس ضوابط و الزامات انجام دهند، غافل از آنکه الگوهای رفتاری و فرهنگی و خواسته‌های مردم نقش پررنگ‌تری در سازماندهی یک فضا ایفا می‌کند.
این کارشناس ارشد برنامه‌ریزی شهری خاطرنشان کرد: بی توجهی به این موضوع را می‌توان در اولویت پیدا کردن شاخص همکاری و موافقت کسبه و ساکنان محلی در ساماندهی پیاده‌راه‌های داخلی مشاهده کرد.
بهداشت ادامه داد: هدف اصلی از اجرای طرح پیاده‌راه، ارتقای کیفیت محیط و کسب رضایتمندی گروه‌های ذی‌نفع است؛ بنابراین توجه به نیازمندی‌های ذی‌نفعان و آگاه کردن آنها از فرآیند طرح، ضرورت دارد، در این صورت تضاد منافع به حداقل می‌رسد و زمینه مشارکت و همکاری شهروندان فراهم می‌شود.
وی تصریح کرد: اجرای طرح پیاده‌راه زمانی موفقیت‌آمیز است که بتواند در بستر زمان و مطابق و هماهنگ با نیازهای کاربران شکل بگیرد، یکی از مهمترین چالش‌هایی که پروژه‌های پیاده‌راه‌سازی با آن مواجه است، فرهنگ‌سازی گسترده‌ای است که باید در این زمینه انجام شود.
این کارشناس ارشد برنامه‌ریزی شهری تاکید کرد: قبل از احداث پیاده‌راه باید پیش‌زمینه‌های مناسب آن در اختیار شهروندان قرار بگیرد تا فضا آماده شود، به منظور طراحی و ایجاد پیاده‌راه‌ها باید به شاخصه‌های بومی و هویت فرهنگی توجه شود.
بهداشت گفت: بدون مشارکت و نظر شهروندان و در نظر گرفتن نحوه استفاده آنها از مسیرهای مرکزی شهر، نمی‌توان خیابان مناسب را برای احداث پیاده‌راه جانمایی کرد.
نظر شما