جنگلی درون یک حباب!

به گزارش ایمنا، تلاش انسان برای تبدیل شدن به یک گونه بین سیاره‌ای صرفا به این دلیل نیست که ما بیش از حد فیلم‌های «جنگ ستارگان» را تماشا کرده‌ایم.

در طول یک قرن اخیر یا فراتر از آن، ما سیاره خود را زیر فشار فزاینده‌ای قرار داده‌ایم. فضا و منابع محدودی وجود دارد و حتی اگر ما برای جلوگیری از تبدیل شدن زمین به یک محل دفن زباله غول‌پیکر فعالیت‌های زیست‌محیطی انجام دهیم، رشد جمعیت هیچ نشانه‌ای از توقف نشان نمی‌دهد. بعضی بر این باورند که اسکان در سیارات دیگر و درنتیجه از نظر تئوری، کاهش فشار فزاینده بر منابع زمین حتی غنی‌ترین آنها، تنها راه برای حفظ گونه ماست.

همان‌طور که گفته شد، انسان‌ها به‌دلیل وجود این منابع توانسته‌اند روی زمین رشد کنند و این موضوع استعمار سایر سیارات را بسیار چالش‌برانگیز می‌کند. البته با فرض اینکه بتوانیم راهی برای انتقال گروه‌های بزرگی از مردم به جهان‌های جدید پیدا کنیم.

خوشبختانه پل اسمیت (Paul Smith)، مهندس عمران دانشگاه بریستول، برنامه‌ای دارد. او می‌خواهد یک جنگل زمینی را در یک حباب روی سطح مریخ به‌طور طبیعی بسازد.

اسمیت در مقاله‌ای که به‌تازگی در مجله "International Journal of Astrobiology" منتشر شده است، می‌نویسد: اگر رشد جمعیت انسان کنترل نشود، مناطق طبیعی باید قربانی شوند. یک جایگزین، ایجاد زیستگاه بیشتر و تغییر شکل مریخ است.

واضح است که مریخ سیاره‌ای بسیار متفاوت با زمین است. این سیاره سردتر و خشک‌تر بوده و جوّ بسیار متفاوتی با زمین دارد؛ اما اعتقاد بر این است که مریخ مخازن بزرگی از یخ را در زیر سطح خود دارد. با این فرض که انسان‌ها بتوانند به آن مخازن دسترسی یابند و از آنها استفاده کنند، چالش‌های بیان‌شده را می‌توان با ایجاد یک محفظه کنترل‌شده با جو کاهش داد، یا طور دیگر بگوییم با یک حباب.

خاک مریخ غنی از بعضی از عناصر موردنیاز برای کشاورزی زمینی به‌ویژه فسفر است. البته شایان بیان است که درباره بعضی ریزمغذی‌های ضروری و همچنین میکروبیوت‌های غنی‌کننده خاک و موجودات مهمی مانند کرم‌های خاکی کمبود وجود دارد.

نکته حائز اهمیت این است که اسمیت نمی‌گوید که انسان‌ها باید تمام سطح مریخ را به شکل زمین درآورند. درعوض حباب‌ها که او تصور می‌کند مدل‌های مشابه جنگل‌های زمینی هستند، می‌توانند به‌طور موثر به‌عنوان واحه عمل کنند و هم ازنظر عاطفی و هم ازنظر عملی برای زمینی‌ها مزایایی داشته باشند.

اسمیت می‌نویسد: این (حباب) به‌عنوان یک ذخیره‌گاه طبیعی فرازمینی (ETNR)، پناهگاه روانی و باغ گیاه‌شناسی مفید عمل می‌کند.

سطوح فوق‌العاده زیاد تابش در مریخ، احتمالا بزرگ‌ترین مشکل در نقشه اسمیت است. این پرسش وجود دارد که چگونه میدان مغناطیسی متفاوت همسایه سرخ غبارآلود ما ممکن است بر روی پوشش گیاهی در حال رشد تاثیر بگذارد.

اما مطمئنا طبیعی است که پرسش‌هایی از این دست با گسترش قلمرو بین سیاره‌ای ما پیش بیاید و اگر انسان‌ها روزی به ماه بازگردند و به مریخ و فراتر از آن بروند، بسیاری از موارد دیگر این‌چنینی نیز در راه خواهد بود و صرف‌نظر از امکان‌پذیر بودن پیشنهاد اسمیت، پیامی که مقاله او منتقل می‌کند امیدوارکننده است و آن پیام این است که ما در کاوش جهان‌های جدید و حتی سکونت در آن‌ها، می‌توانیم جهانی را که در حال حاضر داریم، حفظ کنیم.

اسمیت می‌نویسد: از یک دیدگاه زیست‌محور، رهبران جهان باید نگران آینده زندگی در کیهان و نقش بشر در حفاظت و ترویج آن باشند. در سیاره‌ای با قابلیت سکونت محدود، این وظیفه مهمی است. بقای حیات در هر شکلی، اولویت نهایی زیست‌محوری است.

منبع: ایسنا