به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، زوال عقل یک بیماری به‌شمار نمی‌رود بلکه به شرایطی اشاره دارد که در آن افراد مبتلا، اغلب در به‌یاد آوردن رویدادها، فکر و تمرکز کردن یا تصمیم‌گیری برای امور روزمره خود با مشکل مواجه می‌شوند. افرادی که به زوال عقل مبتلا هستند، چنان‌چه توسط سایرین درک نشوند، شرایطی بسیار بحرانی را تجربه خواهند کرد که برای حل این مشکل، برنامه‌ریزان در بسیاری از نقاط دنیا، عزم خود را جزم کرده‌اند شهرهایی دوستدار زوال عقل ایجاد کنند.
مدیران در این شهرها می‌کوشند تمام شهروندان را از وضعیت افراد درگیر به زوال عقل آگاه کنند تا همگان را به درک و حمایت از آنها سوق دهند. در نتیجه، افراد دارای زوال عقل که ضرورتاً سالمندان را در بر نمی‌گیرند، در این جوامع احساس راحتی بیشتری را تجربه خواهند کرد و از کیفیت بالاتری در زندگی خود برخوردار خواهند بود، ضمن این‌که امکان برقراری ارتباطات اجتماعی با سایرین، وضعیت ذهنی آنها را بهبود خواهد بخشید.
چرا ایجاد شهرهای دوستدار زوال عقل اهمیت دارد؟
ایجاد شهرهای دوستدار زوال عقل به افرادی که این شرایط را تجربه می‌کنند کمک می‌کند از کیفیت زندگی بالاتری برخوردار باشند و بخشی از جامعه باقی بمانند. بسیاری از افراد مبتلا به زوال عقل در جوامعی با کمترین توجه به خود زندگی می‌کنند و همین امر، رابطه این افراد را با سایرین با مشکل مواجه می‌کند؛ چراکه مردم آنها را درک نمی‌کنند و چه‌بسا توهین‌آمیز با آنها برخورد کنند. به همین دلیل، مبتلایان به زوال عقل اغلب خود را از جامعه دور نگه می‌دارند و همین امر مشکل دیگری (انزوای اجتماعی) را بر مشکلات رایج آنها می‌افزاید. گزارش‌ها حاکی از آن است که بیش از یک‌سوم افراد مبتلا به زوال عقل، در طول شرایط نامساعد خود، تنهایی را تجربه می‌کنند؛ چراکه بودن در جمع، وضعیت آنها را بحرانی‌تر می‌کند.
بدیهی است که افراد دارای زوال عقل از توانایی‌های بسیاری برخوردار هستند و می‌توانند از طریق ارائه آنها به شهروندان خود، نقش مهمی در بهبود جوامع ایفا کنند. بدون شک، اگر این افراد مورد حمایت جوامع و دولت‌ها قرار بگیرند، نقش‌های فعال و ارزشمندی در توسعه شهرها نیز ایفا خواهند کرد، ضمن این‌که در طراحی مناطق دوستدار شرایط خود برای تسهیل زندگی نسل‌های بعدی مبتلا به زوال عقل سهیم خواهند بود.
برنامه‌ریزی شهری می‌تواند اثرات بسیار مفیدی بر کیفیت زندگی افراد مبتلا به زوال عقل داشته باشد. ایجاد محیط‌های سازگار در فضای باز با امکانات غیرپیچیده ورزشی یکی از موارد مهمی است که باید برای این مبتلایان در نظر گرفت. طراحی فضاهای عمومی با عناصر راهنما نظیر سنگفرش‌ها و تابلوهای دارای نشانگر می‌تواند حس امنیت و توجه را برای افراد مبتلا فراهم بیاورد.
وجود مناطق وسیع عابر پیاده برای سالمندان مبتلا به آلزایمر بسیار مهم است. شهری که پیاده‌روی را ترویج می‌دهد برای افراد مبتلا به زوال عقل بسیار ارزشمند است و آنها را قادر می‌کند تا عادات خود را با این شکل از تحرک تطبیق دهند. بیماری‌هایی مانند آلزایمر نیاز به محیط‌های پایدار دارند و به این ترتیب پیاده‌روی امن (با همراهی اشخاص راهنما) به عنوان عامل تأثیرگذار مورد توجه قرار گیرد.
شهرها و به‌ویژه مناطقی از شهر با بیشترین سالمند و مراکز مراقبتی برای افراد دارای آلزایمر باید ساده‌ترین طراحی به دور از هر پیچیدگی را داشته باشد تا مبتلایان بتوانند تا جای ممکن بدون همراهی افراد، مسیر خود را طی کنند به این ترتیب احساس استقلال و پیرو آن حس نشاط بیشتری را تجربه کنند.
چه کسانی مهم‌ترین نقش را در توسعه شهرهای دوستدار زوال عقل ایفا می‌کنند؟
همه افراد، نهادها، مدیران، دولت‌ها و حتی کارکنان کتابخانه‌های عمومی می‌توانند به سهم خود در ایجاد شهرهای دوستدار زوال عقل نقش مهمی ایفا کنند. این افراد و نهادها از طریق زمینه‌سازی برای افزایش فعالیت‌های شهروندانی که این وضعیت را تجربه می‌کنند، در بهبود کیفیت زندگی آنها سهیم خواهند بود. از سوی دیگر، آموزش شهروندان عادی در مورد وضعیت افراد مبتلا به زوال عقل در درک بهتر این جوامع آسیب‌پذیر بسیار اثربخش خواهد بود و آنها را به حضور در اجتماع سوق خواهد داد.
در میان همه مردم، افراد مبتلا به زوال عقل مهم‌ترین و اثربخش‌ترین نقش را در ایجاد شهرهای دوستدار شرایط خود ایفا خواهند کرد، به این صورت که می‌توانند تجربیات خود را با دیگران به اشتراک بگذراند تا به‌ویژه مدیران شهری را از ایجاد شرایطی برای بهبود زندگی آنها یاری کنند.
چگونه می‌توان مردم را به درک افراد مبتلا به زوال عقل دعوت کرد؟
امروزه بسیاری از شهرهای دنیا دارای کارگاه‌های آموزشی یا گروه‌هایی برای حمایت از افراد مبتلا به زوال عقل هستند که در آنها، درک و احترام به این افراد به سایر شهروندان آموزش داده می‌شود. ترویج ایجاد این گروه‌ها می‌تواند افراد بیشتری را از این وضعیت آگاه کند و در نهایت به ایجاد شهرهای دوستدار زوال عقل منجر شود.
چنان‌چه در یک شهر هیچ نهادی برای حمایت از افراد مبتلا به زوال عقل وجود نداشته باشد، مردم می‌توانند به توسعه آنها در شهرهای خود بپردازند. اولین گام برای این کار، جلب توجه افراد علاقه‌مند به حمایت از مبتلایان به زوال عقل است و در مرحله بعد، باید یک مدیر برای هدایت اقدامات دوستدار زوال عقل انتخاب شود. افزایش آگاهی شهروندان در مورد زوال عقل و وضعیت افراد مبتلا به آن، مرحله سوم ایجاد شهرهای مناسب‌سازی شده به حساب می‌آید و در گام چهارم لازم است خود افراد مبتلا به زوال عقل برای مشارکت دعوت شوند. در نهایت این‌که گروه‌های دوستدار افراد مبتلا به زوال عقل باید دانش خود را به روش‌های مختلف مانند رسانه‌های اجتماعی با سایر مردم جهان به اشتراک بگذارند تا آنها را نیز به تلاش برای بهبود کیفیت زندگی مردم مبتلا دعوت کنند.
نظر شما