چه عواملی زمینه‌ساز زایمان زودرس است؟

هتاو تهرانی در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا، درباره زایمان زودرس و تولد نوزاد نارس اظهار کرد: زایمان‌هایی که بر اثر انقباضات مکرر رحم و باز شدن دهانه آن، منجر به تولد نوزاد زودتر از زمان موعود می‌شود را زایمان زودرس می‌گویند که بین سن بارداری ۲۰ تا ۳۷ هفته رخ می‌دهد؛ این نوع زایمان پنج تا ۱۰ درصد جمعیت جهان و حدود ۷.۳ درصد در ایران و نیز اصفهان را به خود اختصاص داده است.

وی با اشاره به اینکه سن مادر از عوامل زمینه‌ساز زایمان زودرس است، ادامه داد: با توجه به افزایش سن ازدواج و بارداری مادران در سنین بالاتر، ریسک ابتلاء به زایمان زودرس در زنان افزایش یافته است، البته بارداری در سنین پایین نیز می‌تواند منجر به زایمان زودرس شود.

جراح و متخصص زنان و زایمان و فلوشیپ فوق‌تخصصی نازایی تصریح کرد: فردی که سابقه زایمان زودرس داشته باشد، احتمال اینکه مجدد دچار زایمان زودرس شود، وجود دارد و بهتر است بیمار از ابتدای بارداری با توجه به بارداری‌های گذشته خود یا اقوام زیر نظر پزشک متخصص زنان قرار گیرد.

وی اضافه کرد: گاهی اوقات کوتاهی و نارسایی طول دهانه رحم منجر به زایمان زودرس می‌شود که به طور معمول بین سه ماهه دوم بارداری یعنی ۱۴ تا ۲۸ هفتگی بارداری اتفاق می‌افتد و ممکن است نیاز به دوختن دهانه رحم برای جلوگیری از زایمان زودرس باشد، گاهی اوقات بارداری‌هایی که با IVF (لقاح آزمایشگاهی) اتفاق می‌افتد و منجر به چندقلوزایی می‌شود، نیز می‌تواند باعث تشدید زایمان زودرس شود.

تهرانی در زمینه مشکلات زایمان زودرس برای خانواده‌ها و نوزادان، خاطرنشان کرد: زایمان زودرس باعث تحمیل بار اقتصادی و فشار روحی و عاطفی بر خانواده‌ها می‌شود، همچنین احتمال نیاز نوزاد به مراقبت‌های ویژه و بستری شدن در بخش نوزادان نیز افزایش می‌یابد.

وی درباره راه‌های پیشگیری و درمان زایمان زودرس، اضافه کرد: هدف این است که نوزاد تا حد امکان داخل رحم مادر مراحل رشد را طی کند و از زایمان زودرس جلوگیری شود، اما اگر مادر باردار با توجه به سابقه بارداری‌های گذشته خود یا شروع دردهای زایمانی دچار زایمان زودرس شود، باید توسط پزشک تحت نظر قرار گیرد و تا حدودی توسط دارو، زایمان زودرس به تعویق بیفتد.

جراح و متخصص زنان و زایمان و فلوشیپ فوق‌تخصصی نازایی گفت: تمام زایمان‌های زودرس قابل کنترل نیستند و نوزادانی که زودتر از موعد متولد می‌شوند، اگر قابلیت حیات داشته باشند، باید تحت مراقبت‌های ویژه قرار گیرند تا زمانی که امکان ترخیص وجود داشته باشد.