به گزارش ایمنا، کتاب «تاریخ سیستان» نوشته محمدتقی بهار توسط انتشارات معین به چاپ چهارم رسید. این کتاب از کتاب‌های کهن به زبان فارسی است که چندین تن در طی سده‌های پنجم تا هشتم قمری آن را به نگارش درآورده‌اند. این کتاب جدا از ارزش تاریخی، از نظر زبان و ادبیات فارسی اهمیت بسیار زیادی دارد.
این کتاب متولد دورانی است که به علت به قدرت رسیدن برخی تبارهای نژاده ایرانی و به تبع آن پشتیبانی هرچه بیشتر حاکمان از شاعران و ادیبان فارسی، نثر فارسی هم اقبال بیشتری برای نشو و نما پیدا کرد. نثر این کتاب هم به نوبهٔ خود دارای تمامی ویژگی‌های سبکی این دوره-سادگی و روانی، خالی بودن از هر گونه تکلف و تصنع، استفاده بسیار از واژه‌ها و اصطلاحات فارسی، استفاده‌ی کمتر از واژگان عربی مگر در نام‌ها و جمله‌های دعایی و.... می‌باشد. یعنی به لحاظ سبک شناسی نثر زمان خود حائز اهمیت است.
محمدتقی بهار متولد پنجشنبه دوازدهم ربیع‌الاول ۱۳۰۴ هجری قمری، برابر با هیجده آذر ۱۲۶۵ هجری خورشیدی در شهر مشهد است او در تاریخ یکشنبه یکم اردیبهشت ماه ۱۳۳۰ درگذشت و در آرامگاه ظهیرالدوله به خاک سپرده شد. وی ملقب به ملک الشعرا و متخلص به بهار؛ از جمله شاعران، ادیب، نویسنده، روزنامه نگار، تاریخ نگار و سیاست مدار معاصر ایرانی بود.
در معرفی این کتاب می‌خوانیم:
«کتاب با حمد خداوند آغاز می‌شود و مؤلف در چند صفحه نخست از برخی شخصیت‌های ایران باستان یاد می‌کند.مهمترین مطالب قسمت اول عبارت است از: توضیحاتی در باره عیاران و خوارج سیستان؛ نامه هارون الرشید به حمزه بن عبداللّه (متوفی ح ۲۱۳)، از رؤسای خوارج در سیستان، و پاسخ او به هارون که از گزارش‌های ممتاز و منحصربه فرد این کتاب است؛ مؤلف مطالب جدیدی در باره تسلط ترکان بر سیستان دارد و شرح مفصّلی در باره امیران صفاری و فتوحات آنان ارائه می‌دهد و بر خلاف نوشته‌های مورخان دولت‌های رقیب مانند سامانیان و سلجوقیان و غزنویان که به دشمنی با صفاریان پرداخته بودند از آنان به نیکی یاد می‌کند....»
چاپ چهارم کتاب «تاریخ سیستان» در ۴۳۶ صفحه عرضه شده است.
نظر شما