به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، طراحی شهری به فرآیند توسعه مناطق شهری برای رفع نیازهای ساکنان اشاره دارد و زیرمجموعه‌های بسیاری نظیر معماری، مهندسی، اقتصاد، جامعه، سلامت عمومی و آماده‌سازی مناطق برای آینده بهتر را در بر می‌گیرد. مدیران در طراحی شهری همه زیرساخت‌ها شامل ساختمان‌های مسکونی و غیرمسکونی، زمین‌های خالی، خیابان‌ها، کوچه‌ها، جاده‌های بیرون شهری، فضاهای اجتماعی، حمل‌ونقل و محیط زیست را به دقت مورد توجه قرار می‌دهند و می‌کوشند استراتژی‌هایی کارآمد را برای افزایش کیفیت آن‌ها پیاده کنند. طراحی شهری به شیوه‌های متفاوت در نقاط مختلف دنیا پیاده می‌شود و آگاهی از آن‌ها می‌تواند مدیران را در بهره‌گیری هرچه بیشتر یا تلفیقی از آن‌ها برای افزایش کیفیت زندگی توانمند کند. در ادامه به معرفی مهم‌ترین انواع طراحی‌های شهری جهان و نقش آن‌ها در زیست‌پذیری مناطق پرداخته می‌شود.
طراحی شهری استراتژیک
طراحی شهری استراتژیک بر ایجاد اهداف و شناسایی مناطقی با بیشترین امکان ترقی در شهرها تمرکز می‌کند. در نتیجه اتخاذ این نوع استراتژی توسط مدیران، طرحی توسعه‌ای یا فراگیر به وجود می‌آید که اهدافی مانند تسهیل تردد در سراسر شهر، ایجاد فضاهای اجتماعی بیشتر، بهبود کیفیت زندگی شهروندان و تشویق مردم به حضور در فضاهای شهری را مورد تمرکز قرار می‌دهد.
اغلب مدیران شهری این نوع استراتژی را مهم‌ترین نوع برنامه‌ریزی برای شهرها در نظر می‌گیرند و بر این باور هستند که سایر انواع طراحی‌های شهری زیرمجموعه‌هایی از آن به حساب می‌آید که در نهایت به پیاده‌سازی استراتژی‌های این نوع طراحی، منجر می‌شود.
از مهم‌ترین مزایای طراحی شهری استراتژیک، تمرکز آن بر سلامت عمومی، زیرساخت‌های شهری و بهبود فراگیر است که سایر جنبه‌های برنامه‌ریزی شهری را نیز تحت تأثیر قرار می‌دهد و در نهایت، کیفیت زندگی را برای تمام شهروندان بهبود می‌بخشد.
طراحی مبتنی بر استفاده از زمین‌های شهری
آنچه در طراحی مبتنی بر استفاده از زمین‌های شهری مورد توجه مدیران قرار می‌گیرد، سیاست‌گذاری و قانون‌گذاری، اتخاذ ابزارهای مهم طراحی، قوانین و تدابیری است که استفاده از زمین‌های شهری را تحت تأثیر قرار می‌دهد. در واقع، طراحی مبتنی بر استفاده از زمین‌های شهری، نوع، محل و میزان زمین مورد نیاز برای پیاده‌سازی پروژه‌های مفید و مهم شهری را مورد تمرکز قرار می‌دهد، ضمن این‌که در حوزه زمین مورد استفاده برای سکونت (مانند آپارتمان‌ها و خانه‌های ویلایی)، مراکز تجاری (مانند فروشگاه‌های کوچک و پاساژها)، مراکز صنعتی (مانند کارخانه‌ها) و سایر مراکز مانند پاسگاه‌های انتظامی و دادسراها نیز مداخله می‌کند.
تصمیم‌گیری باز و شفاف از مهم‌ترین ویژگی‌های طراحی مبتنی بر استفاده از زمین است که آن را به محبوبیت زیادی میان بسیاری از مدیران شهری رسانده است. در واقع، برنامه‌ریزان شهری به منظور استفاده درست از زمین‌های شهری باید اطلاعات خود را با بسیاری از مخاطبان به اشتراک بگذارند که همین امر در شفافیت عملکرد آن‌ها نقش بسیار مهمی ایفا می‌کند.
طراحی جامع شهری
طراحی جامع شهری اغلب در زمینه توسعه پروژه‌های شهر یا استفاده از زمین‌های متروکه شهری اجرا می‌شود. در این روش، هیچ‌گونه اصلاحی در فضاهای شهری قبلی انجام نخواهد شد، بلکه همه چیز از ابتدا آغاز می‌شود، به این معنی که یک پروژه جدید در شهر پیاده خواهد شد.
در طراحی جامع شهری، بهبود کیفیت زندگی شهری از طریق استفاده از فضاهای خالی موجود در آینده مورد توجه قرار می‌گیرد و مدیران از همان ابتدا، تمام جنبه‌های پروژه را در انتخاب زمین تجزیه و تحلیل می‌کنند. مدیران در این شیوه طراحی بر انتخاب زمین برای مکان‌های عمومی مانند مدارس، پارک‌ها و بیمارستان‌ها نیز تمرکز می‌کنند و حتی برای زیرساخت‌های حمل‌ونقل و مراکز تجاری زمین‌های ویژه و مناسبی را مشخص می‌کنند.
مشارکت با سایر نهادها و آگاه‌سازی آن‌ها از تصمیم‌گیری‌های احتمالی برای پیاده‌سازی پروژه‌ها از مهم‌ترین ویژگی‌های ضروری طراحی جامع شهری به‌شمار می‌رود که به منظور تجزیه و تحلیل ایده‌ها و اولویت‌بندی آن‌ها، انتخاب پروژه‌هایی با اهداف استراتژیکی مهم، ایجاد لیستی با جزئیات تمام از وظایف شرکا، جمع‌آوری داده‌های کمی و کیفی در مورد پیشرفت پروژه‌ها و در نهایت، بررسی عملکرد شرکا در پیاده‌سازی پروژه‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرد.
احیای شهرها
مدیران در طراحی جامع شهری، فضاهای را برای اجرای پروژه‌های شهری کاملاً جدید در نظر می‌گیرند که پیش از این مورد استفاده قرار نگرفته است، حال آن‌که در احیای شهرها، فضاهای قدیمی مورد بازسازی و نوسازی قرار می‌گیرد. مدیران در این نوع طراحی، تلاش می‌کنند مناطق و زیرساخت‌های فرسوده یا در شرف فرسودگی شهری را شناسایی کنند و سپس به اعمال اقداماتی برای مرمت آن‌ها بپردازند. بدیهی است که فرسودگی مناطق به کاهش جمعیت و به حداقل رسیدن رونق اقتصادی در آن‌ها منجر می‌شود که مدیران می‌توانند از طریق بهبود وضعیت آن‌ها، اثرات این دو بحران را به طور قابل توجهی کاهش دهند. فرآیندهای نوسازی و بازسازی مناطق و سازه‌های قدیمی به میزان فرسودگی آن‌ها بستگی دارد و می‌تواند اقداماتی مانند بهبود پوشش معابر، توسعه زیرساخت‌ها، کاهش نرخ آلودگی هوا و افزودن فضاهای سبز و پارک‌ها را در بر گیرد.
تعامل مردم در احیای مناطق شهری از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است و می‌تواند فرآیندهای نوسازی و بازسازی را تسریع ببخشد. از سوی دیگر، مالکان فضاهای فرسوده می‌توانند داوطلبانه کاربری دارایی‌های خود را تغییر دهند و به عنوان مثال، یک ساختمان مسکونی فرسوده را به یک مرکز تجاری یا آسمان‌خراش تبدیل کنند.
مدیران در احیای شهرها باید تصویری جامع از آن‌ها را در دسترس داشته باشند تا در اولویت‌بندی مناطق برای بازسازی و نوسازی درست عمل کنند و مانع از فرسوده شدن سازه‌ها و زیرساخت‌های قدیمی شوند.
نظر شما