به گزارش خبرنگار ایمنا، اگر بخواهیم به ساختار شهر نگاهی داشته باشیم، متوجه وجود ابعاد مختلفی خواهیم شد که وظیفه عمده مدیریت این موارد برعهده شهرداری است. شهر را نمی‌توان مانند یک ماشین نگاه کرد، همچنین نمی‌توان آن را به صورت یک سازمان مورد بررسی قرار داد، زیرا شهر مانند یک موجود زنده همواره در حال تغییر است و با مشکلات زیادی دست و پنجه نرم می‌کند.
با توسعه شهرنشینی و افزایش میزان خدمات شهری، تجمع انسان‌ها و استقرار مراکز مهم سیاسی اقتصادی در شهر منجر به بهبود وضعیت اشتغال و سطح درآمد شد؛ از طرف دیگر وجود خشکسالی، کمبود امکانات رفاهی خدماتی و میل به شهرگرایی و شهرنشینی منجر به مهاجرت مردم از نقاط غیرشهری به شهر شد، یعنی هم وجود جاذبه شهری و هم دافعه مبدا منجر به مهاجرت جمعیت شد.
مهاجرت آسیب زاست اگر…
مهاجرت در ذات خود ایرادی ایجاد نمی‌کند اما زمانی که از ظرفیت پذیرش شهر و خدمات شهری بیشتر شود، مشکلاتی از جمله افزایش سطح عمومی قیمت املاک و افزایش بهای خدمات شهری را برای نهاد خدمات دهنده به وجود می‌آورد، این پدیده در سطح عمیق‌تر و در کلان‌شهرها موجب به وجود آمدن حاشیه‌نشینی، افزایش میزان تکدی‌گری و شاید افزایش میزان بزهکاری خواهد شد.
عمده ساختار درآمدی شهرداری‌ها از محل عوارض عمومی و زیرشاخه عوارض ساختمانی است و افراد مهاجر از اقصی نقاط عمدتاً توانایی و میل به ساخت و ساز ندارند یا اینکه درصد افرادی که در این حوزه عوارض پرداخت می‌کنند در این گروه‌ها بسیار اندک است، اگر نگاهی به انواع عوارض دیگر شهری نیز داشته باشیم، سهم این گروه افراد در پرداخت‌ها اندک است.
برخی عوارض‌ها به شهرداری‌ها پرداخت نمی‌شود
شهرداری یک نهاد عمومی غیردولتی است که باید از ردیف‌های درآمدی مشخص اقدام به کسب درآمد کند، اما ورود افراد جدید به شهر با ویژگی‌های جدید منجربه افزایش هزینه‌های این نهاد می‌شود، از جمع‌آوری و دفع زباله گرفته تا تأسیس بیشتر مراکز خدمات‌رسانی به جمعیت بیشتر و یا فرسودگی بیشتر تجهیزات شهری، اما عوارض از این گروه‌ها به شهرداری‌های پرداخت نمی‌شود.
منظور آن است که عوارض شهری باید به صورت عادلانه و مطلوب از افراد شهر دریافت شود و سیاستی در خصوص فردی که از خدمات شهری استفاده می‌کند و عوارضی نمی‌دهد، اتخاذ شود. یکی از این سیاست‌ها که می‌تواند در حد فرضیه مورد ارزیابی قرار گیرد، عوارض شهروندی است.
راهکار تأمین درآمد پایدار چیست؟
این ایده بدین صورت است که هر فردی که در شهر زندگی می‌کند، اقدام به پرداخت عوارض کند و اگر شهر وی تغییر کرد اقدام به پرداخت عوارض در شهر دیگر کند، شهروندان باید متوجه میزان هزینه‌های شهری باشند. همچنین بدانند شهرداری یک نهاد دولتی نیست و دارای ردیف درآمدی مشخصی نمی‌باشد و این مبالغ در جهت حفظ و توسعه شهری استفاده می‌شود. این ردیف درآمدی برای شهرداری می‌تواند سالانه درآمد پایدار ایجاد کند که متناسب با تورم میزان آن را تغییر دهد.
شهرداری و نهادهای استفاده کننده از منابع دریافتی نیز باید به افشای اطلاعات مالی و صورت هزینه‌کرد مخارج خود اقدام کنند و از هرگونه ریخت و پاش بیهوده اجتناب کنند، مردم باید هزینه‌هایی که پرداخت می‌کنند را در شهر مشاهده کنند.
در این سیاست نرخ پرداخت عوارض می‌تواند میان اقشار مختلف جامعه متفاوت باشد و معیارهای مانند تعداد خودرو، متراژ خانه، تعداد خانوار مورد بررسی قرار گیرد، این یک سیاست پیشنهادی است که می‌تواند مورد بررسی و نقد قرار گیرد.
نظر شما