قصه ناتمام ژاپنی‌زاده ایرانی

به گزارش خبرنگار ایمنا، قرار است، نهم شهریورماه از تقریظ رهبر انقلاب بر کتاب زندگی‌نامه «کونیکو یامامورا»، بانوی ژاپنی، مسلمان و مادر شهید رونمایی شود؛ اتفاقی که می‌تواند بیش از پیش به ترویج کتاب «مهاجر سرزمین آفتاب» نوشته حمید حسام کمک کند.

نویسنده مطرح ادبیات پایداری کشور در مورد نگارش این کتاب نوشته است: «مردادماه سال ۱۳۹۳ با گروهی نه‌نفره از جانبازان شیمیایی برای شرکت در مراسم سالگرد بمباران اتمی هیروشیما به ژاپن دعوت شدیم. در فرودگاه بانویی محجبه با سیمای شرقی، به عنوان مترجم گروه به ما معرفی شد. این سفر سرآغاز آشنایی من با کونیکو یامامورا بود. او در مسیر طولانی پرواز دبی-توکیو بیشتر قرآن می‌خواند و گاهی با زبان ساده و تا حدی نامانوس خاطراتی برای من تعریف می‌کرد. در ژاپن هنگام دیدار جانبازان شیمیایی و بازماندگان بمباران اتمی هیروشیما، گوشم به سرفه‌های جانبازان بود و چشمم به او که حرف‌های دو گروه را برای هم ترجمه می‌کرد و گاهی هم قطره اشکی از گوشه چشمانش جاری می‌شد و عطش مرا برای شنیدن داستان زندگی‌اش بیشتر می‌کرد و من تا آن زمان نمی‌دانستم که او یگانه مادر شهید ژاپنی در ایران است. از همان سال، همواره اندیشه نگارش زندگی این یگانه بانو ذهنم را مشغول کرده بود. بنابراین طبق قاعده شخصی‌ام، پیش از مصاحبه‌ها، طریق مصاحبت و همراهی با راوی را پیش گرفتم و طی هفت سال به هر بهانه و در هر دیدار نقبی به دنیای درونی‌اش زدم تا در اتفاقات و حادثه‌ها نمانم و سرانجام پذیرفت که اسرار ناگفته زندگی‌اش را بازگو کند.

کونیکو یامامورا یا همان سبا بابایی، تنها مادر شهید دفاع مقدس با اصالت ژاپنی کشور است که فرزندش شهیدش جوان ۱۹ ساله‌ای بود که هم در دوران قبل از پیروزی انقلاب اسلامی فعالیت‌های زیادی داشت و هم در زمان جنگ تحمیلی با وجود سن کم، راهی جبهه‌ها شد تا بتواند دفاع از اسلام و ایران را در کارنامه خود ثبت کند. محمد بابایی در عملیات والفجر یک، در منطقه فکه به درجه رفیع شهادت نائل آمد.

اتفاق نظر ورزشکاران ایرانی درباره مهربانی سبا بابایی

همراهی به عنوان سرپرست معنوی ورزشکاران ایرانی، در مسابقات پارالمپیک ۲۰۲۰ توکیو، یکی از نکات جالب توجه سال‌های پایانی زندگی این مادر شهید بود. خانم بابایی درباره این حضور گفته بود: «تورنمنت‌های بزرگی مانند پارالمپیک نماد صلح و دوستی ملت‌ها است و روی این نمادها تاکید زیادی شده است، دیگر کسی از تخاصم یا جنگ در این تورنمنت‌ها صحبت نخواهد کرد، بلکه رقابتی دوستانه در میدان المپیک و پارالمپیک شکل خواهد گرفت که بر مبنای دوستی ملت‌ها بنا شده است، ما نیز یک فرهنگ غنی ایرانی-اسلامی داریم که بخشی از آن بر پایه ایثار و فداکاری است و این فرهنگ نباید به فراموشی سپرده شود.»

مواجهه ورزشکاران پارالمپیکی ایران با این مادر شهید، یکی از نکات تأمل برانگیز این رویداد ورزشی بود و هرکدام از مدال‌آوران کشورمان بعد از پیروزی در مسابقات برای ادای احترام سراغ او که سرپرست معنوی کاروان ایران هم بود، می‌رفتند و ادای احترام می‌کردند.

نام کونیکو یامامورا برای بیشتر ورزشکاران ناآشنا بود و از داستان زندگی او بی‌خبر بودند، اما بعد از آشنایی همه آنها درباره مهربانی‌اش اتفاق نظر داشتند.

کونیکو یامامورا، افتخار ایرانیان است

علیرضا مختاری، ورزشکار دوومیدانی کاروان پارالمپیکی کشورمان در رقابت‌های ۲۰۲۰ توکیو درباره مواجهه‌اش با سبا بابایی در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا می‌گوید: به نظر من خانم بابایی مادر کل کاروان ایران بود، یعنی زمانی که همراه ما آمد، یک جنبه روحانی و معنوی به کاروان داده بود.

وی می‌افزاید: خانم بابایی به واسطه این‌که فرزندش شهید شده بود، همه بچه‌های کاروان را مثل فرزندان خود می‌دانست و این یک انرژی مثبت بود که به من و سایر ورزشکاران داده می‌شد. بعضی از مسابقات را حضوری می‌رفتند و از نزدیک می‌دیدند و این دیگر کار بزرگ و ارزشمندی برای ما بود.

مختاری با بیان اینکه روز آخری که می‌خواستیم از دهکده بیرون بیاییم، با او عکس یادگاری گرفتیم، می‌گوید: آن روز خاطره خوبی برای همه ما بر جای ماند. خانم بابایی به همه احترام می‌گذاشت، تا جایی که در خاطرم هست همیشه خندان بود و با روی باز با همه صحبت می‌کرد.

این ورزشکار پارالمپیکی ایران ادامه می‌دهد: زمانی که بعضی از ورزشکاران ما در مسابقه نتیجه نمی‌گرفتند باز هم به آنها لبخند می‌زد و با آنها صحبت می‌کرد و به آنها انرژی می‌داد.

وی با بیان اینکه یامامورا افتخار ایرانیان است، می‌گوید: من، خانم بابایی را تا قبل از اینکه بدانم، قرار است همراه ما در این مسابقات باشد، نمی‌شناختم. بعد از اینکه به ما معرفی کردند، فرزند شهید ایشان را شناختم.

مختاری می‌افزاید: وقتی خانم بابایی به رحمت خدا رفت، احساس کردم مادرم را از دست دادم، او در زمان اعزام و مسابقات کنار ما بود و ما حس کردیم عزیز خودمان را از دست دادیم.