به گزارش خبرنگار ایمنا، طی سالهای متمادی به دلیل سیاسی کاری و طرحهای نادرست انتقال آب بدون ایجاد منابع جدید، زاینده رود به خشک رود تبدیل شده است، جاری نبودن آب در زاینده رود مشکلات بسیاری را برای استان اصفهان ایجاد کرده است.
زایندهرود با اصفهان و تمدن این شهر عجین شده است، جاری نبودن آن مرگ تدریجی برای تاریخ و آثار به جا مانده از عهد کهن خواهد بود. زاینده رود موجب تثبیت جایگاه تاریخی اصفهان میشود، جایگاه تاریخی که زبانزد دنیا است، همچنین جاری نبودن زایندهرود موجب بروز آثار زیستمحیطی و آلایندگیهای شدید در اصفهان شده و بر جغرافیای اصفهان و مسئله فرونشست این شهر نیز تأثیرات بسیار بدی گذاشته است، لذا مسئله جاری نبودن آب در رودخانه زایندهرود اصفهان، باید حل شود، زیرا اصفهان به زاینده رود زنده است، در این راستا و برای بررسی اقدامات شورای اسلامی شهر اصفهان و کمیسیون ویژه آب با مجید نادرالاصلی رئیس، کمیسیون ویژه آب و مناطق کم برخوردار شورای اسلامی شهر اصفهان گفتوگویی انجام دادهایم که شرح آن را در ادامه میخوانید:
کمیسیون ویژه آب چه اقدامات مؤثری در راستای جاری شدن زاینده رود انجام داده است؟
آب، مسئله پر غصهای است که سالهای بیشماری اصفهان را درگیر خود کرده است. معتقدم مشکل منابع آب نداریم، بلکه مشکل در مصارف آب است، در حالی که اصفهان به لحاظ شرب و صرفهجویی رتبه دوم را در کشور دارد.
شهروندان اصفهان در صرفهجویی آب دومین استان و شهر کشور هستند و مردم قدر آب را میدانند، از این رو همه باید قدر آب را بدانند و در راستای فرهنگ استفاده از آب کوشا باشند. همانطور که میدانیم همه چیز از آب خلق شده و آب مایه طهارت است. در طول تاریخ نیز هر جا آب بوده عمران و آبادانی نیز بوده است.
در طول تاریخ، اصفهان به واسطه زاینده رود به عنوان باغ شهر شناخته و ایجاد شده و این فرهنگ و تمدنی که در اصفهان ایجاد شده سرآمد کشور است، بستر هر حوزهای از جمله تاریخ، ادبیات، هنر، اقتصاد، معیشت، اشتغال، زیبایی و رفاه در اصفهان از زاینده رود ساری و جاری بوده است، این در حالی است که نتوانستیم بخش زیادی از این زیباییها و همچنین آبخیزداری، منابع و کشاورزی را نتوانستیم حفظ کنیم، زیرا آب آن طور که باید مدیریت نشده است.
مجاری نبودن زاینده رود چه مشکلاتی را برای شهر و شهروندان اصفهان ایجاد کرده است؟
مسئله آب اصفهان از سال ۷۸ که انتقال آب به یزد را به تصویب رساندند، شروع و به دنبال آن پروژه تونل اول و دوم و تونل سوم و بهشت آباد ایجاد شد، اما سو مدیریت و نگاه سیاسی باعث شد تا مشکل آب اصفهان تشدید شود. سال ۷۸ تصمیم بر این بود که تونل سوم کوهرنگ ایجاد و سد تونل سوم احداث شود، سپس آب به یزد منتقل شود، اما بدون اینکه تونل و سدی احداث شود آب را به یزد انتقال دادند.
حل مسئله آب را تنها در جاری بودن زاینده رود و زنده بودن آن میدانیم، شورای اسلامی شهر اصفهان و اعضای کمیسیون ویژه آب و مناطق کم برخوردار به اتفاق نظر رسیدند که آب یعنی جاری بودن زاینده رود، علاوهبر اینکه موضوعاتی از جمله آبهای زیرزمینی، پساب، فضای سبز و صرفهجویی نیز حائز اهمیت است، اما تعریف اصلی ما از آب این است که زاینده رود جاری باشد.
بر اساس قانون، اولین وظیفه حاکمیت تأمین آب محیط زیست، سپس شرب، کشاورزی و سایر موارد است، یعنی شرب بر محیط زیست مقدم نیست و امروز تالابی خشک به نام گاوخونی و مسیر ۴۰۰ کیلومتری زاینده رود را داریم که در حال حاضر محیط زیست آلاینده را برای ما به ارمغان آورده است.
مهمتر از همه این موارد به وجود آمدن مشکلات و مسائل بهداشتی به واسطه درست جاری نبودن زاینده رود برای مردم، شهر و منطقه است، باید مشکل آب شرب، اقتصاد، معیشت و اشتغال و جاری بودن زاینده رود حل شود، زیرا معتقد هستم اگر زاینده رود جریان داشته باشد، بسیاری از مشکلات استان رفع خواهد شد و این نگاه را به عنوان مطالبه در شهر و شورای اسلامی شهر ایجاد کردیم.
آیا انتقال آب از خلیج فارس مشکل جاری بودن زاینده رود را رفع میکند؟
لازم است صرفهجویی و تأمین منابع و مصارف آب انجام شود، همچنین اصلاح نوع کشت و آبیاری فضای سبز از اهمیت ویژهای برخوردار است، اما مسئله اصلی ما آب است، لذا در حالی آب در زاینده رود جریان پیدا میکند که سرآب درست باشد.
در حال حاضر بستهای به نام خلیج فارس برای رفع مشکل آب پیشنهاد شده است که از مدتها پیش نیز اقداماتی را در این راستا انجام شده است، در حالی که این طرح چالشهای بسیاری دارد و معقول نخواهد بود، لذا معتقد هستم انتقال آب از خلیج فارس راه حل درستی نیست، چرا که آب خلیج فارس برای ما زندگی، محیط زیست، شرب، رفاه و فضای سبز نمیشود. همچنین آب خلیج فارس آورد مطمئنی نخواهد بود. بر اساس شنیدهها قرار است در آینده نزدیک از این بسته پرده برداری شود و این برای اصفهان ظلم مضاعف است. هنوز نمیدانیم آب خلیج فارس برای شرب، فضای سبز و صنعت استفاده میشود یا خیر، همچنین نمیدانیم هر مترمکعب آبی که از خلیج فارس منتقل میشود برای اصفهان چقدر هزینه دارد؟
پس از حدود ۲۳ سال دوباره برای آب اصفهان سیاسی کاری رخ داده است، آب اصفهان را بردند و خوردند و از حاشیه اصفهان آبهای جدید تولید و به مکانهای دیگر منتقل کردند و اکنون قصد دارند به اصفهان آب خلیج فارس را بدهند. بدتر از همه اینکه خود اصفهان باید هزینه این انتقال آب را بپردازد.
لازم است منابع و مصارف آب چه در اصفهان، چه استان همجوار و چه استان بعدی کنترل شود. اگر آب نیست و محدود است باید برای همه این گونه باشد. به طور صریح گفته میشود استان شرقی ما کشتهای جالیزی تولید میکند، این در حالی است که کشتهای جالیزی تنها با آب شیرین انجام میشود.
معتقد هستم اصفهان در حوضه فریدن، چهارمحال و بختیاری و جنوب استان ظرفیت خوبی دارد. یکی از نمایندگان گفته است که در جنوب اصفهان حدود ۲.۸ میلیارد مترمکعب آب داریم و ما به دنبال زنده کردن آن هستیم. همچنین مطالبهگری عمومی مردم را نباید از دست بدهیم، قصه اصفهان در این دوره مانند سال ۷۸ نیست و مطالبهگری را از کانالها و مسیرهای مختلف دنبال میکنیم، باید در این راستا ماجرای آب اصفهان حل شود.
اجرایی شدن طرح بن- بروجن چه معضلاتی را ایجاد کرده است؟
طرح بن- بروجن مسئله اصلی ما نیست، چرا که مسائل و مشکلات بیشتر و بدتری نسبت به این طرح وجود دارد. بدتر از طرح بن- بروجن، راهاندازی سامانه دوم گلاب بوده و امروز میبینیم یک سوم از این طرح بهرهبرداری شده و برای اصفهان یک پدافند غیرعامل در حوزه شرب ایجاد شده است و یک مسیر آب برای جمعیت حدود پنج میلیون مانند حلقه در استان اصفهان از بالای تصفیهخانه بابا شیخعلی ایجاد شده است و از داخل حوزه اصفهان برای مردم دیگر حتی تا دلیجان و استان مرکزی آب منتقل میشود، از این رو طرح بن- بروجن اهمیت چندانی ندارد، چرا که این طرح ایجاد شده تا اقدامات دیگر به فراموشی سپرده شود. در حال حاضر بهترین و با کیفیتترین آب را دو دستی تقدیم دیگران میکنیم تا شاهد خشک ماندن زاینده رود باشیم.
سالانه حدود ۳۵۰ میلیون مترمکعب آب و مجوز بهرهبرداری به طرح، مطالعه و اجرای باغات پسته تخصیص داده شده است، این در حالی است که از اصفهان هیچ حرفی برای استفاده از این آب نیست و این سوال پیش میآید که چرا باید حقوق مردم اصفهان به راحتی مورد تصرف قرار گیرد.
نظر شما