به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، رایگان شدن حمل‌ونقل عمومی، پیاده‌راه‌سازی مراکز شهری، ایجاد مجموعه‌ای از بزرگراه‌های دوچرخه‌سواری جدید برای اتصال مراکز شهری به حومه‌های آن‌ها و مواردی از این قبیل بخشی از راهکارهای جسورانه و در حال گسترش شهرهای اروپایی برای به چالش کشیدن تسلط خودروها بر زندگی شهری است. در اغلب موارد این تغییرات با برانگیخته شدن خشم برخی اقلیت‌های غالب در شهرها همراه است، با این وجود، به‌کارگیری آن‌ها به بهبود کربن‌زدایی در راستای مقابله با اثرات مرگبار آلودگی هوا و رسیدگی به وضعیت اضطراری آب‌وهوایی بسیار ضروری به‌نظر می‌رسد.
حمل‌ونقل سبز در شهرهای اروپایی
انتشار کربن در اروپا بسیار زیاد است و ماشین‌ها اصلی‌ترین عامل در این زمینه محسوب می‌شوند، بنابراین تنها ایجاد پارکلت‌های رنگارنگ در گوشه‌کنار شهرها کافی نیست و لازم است اقدامی حیاتی در سطحی گسترده صورت گیرد. از سوی دیگر شهرهای اروپایی همواره با قیمت بالای سوخت مواجه هستند که یک دلیل مالی مستحکم برای حذف خودروها و پرداختن به شیوه‌های حمل‌ونقل سبز محسوب می‌شود. حذف دود از شهرهای تاریخی اروپا طی ۳۶۵ روز سال اقدام مهمی است اما با توجه به این‌که طرح‌های سبز بیشتر مورد تأیید عمومی قرار دارند، چالشی اساسی به حساب می‌آید. بنابراین مؤسسه آب‌وهوایی «پاسیبل» اقدام به بررسی تمام راه‌هایی کرده است که شهرهایی اروپایی می‌توانند برای بازسازی سبز شبکه‌های حمل‌ونقل خود به کار ببرند که در ادامه با تعدادی از آن‌ها آشنا می‌شویم.
طراحی مجدد خیابان‌ها
بدیهی تلقی نکردن حضور خودروها با باز شدن باب فرصت‌های جدید برای شهرها همراه است. در اسلو پارکینگ‌های کنار خیابان جای خود را به مبلمان خیابانی ازجمله نیمکت‌ها، پارکلت‌ها، پارک‌های کوچک، مسیرهای دوچرخه‌سواری و پیاده‌روهای وسیع‌تر داد و به‌رغم نگرانی بسیاری از مشاغل نسبت به از دست دادن رونق خود، این بخش‌ها شاهد افزایش ۱۰ درصدی مراجعه‌کنندگان بودند.
لندن نیز با راه‌اندازی «روز پارکینگ‌های مردم» در سپتامبر ۲۰۲۱ شهروندان را تشویق کرد تعدادی از یک‌میلیون پارکینگ شهری را به محلی برای سرگرمی و بازی تبدیل کنند؛ چراکه همه افراد نمی‌توانند باغ شخصی داشته باشند و فراهم کردن فضاهای اجتماعی نزدیک به خانه‌های مردم ضروری است.
سرمایه‌گذاری روی دوچرخه‌ها
خیابان‌های باریک شهر قرون وسطایی گنت در دهه ۱۹۸۰ غرق در ترافیک بود. در سال ۱۹۹۷ و پس از ممنوع کردن تردد خودروها در مراکز تفریحی، مسئولان این شهر آلمانی روی دوچرخه‌ها سرمایه‌گذاری کردند که با تغییرات فرهنگی همراه بود و به ایجاد ۳۰۰ کیلومتر مسیر دوچرخه‌سواری و افزایش دوچرخه‌های کرایه‌ای در شهر منجر شد.
شهرهای اروپایی امروزه شاهد افزایش گسترده طرح‌های دوچرخه‌های الکترونیکی هستند و حتی بسیاری از آن‌ها اکوسیستم دوچرخه‌ها را که انواع الکتریکی آن می‌تواند با کاهش نیاز به استفاده از سیستم‌های مبتنی بر خودرو و قطار تا پنج درصد و کمتر، بخش عمده‌ای از نیازهای ساکنان را برای پیوند به یکدیگر و تردد در سراسر شهر فراهم می‌کند، راهکاری برای رشد اقتصادی آینده می‌دانند.
مسیرهای دوچرخه‌سواری بدون شک بخش مهمی از زیرساخت‌های آینده به حساب می‌آید اما برای همه مناسب نیست چراکه برای مثال افراد ناتوان جسمی-حرکتی برای تردد به وسایل‌نقلیه نیاز دارند، به همین دلیل شهر بدون خودرو لزوماً شهری بدون اتومبیل نیست و به شهری اطلاق می‌شود که عاری از خطرات، آلودگی‌ها و گازهای گلخانه‌ای ناشی از مالکیت انبوه خودروهای شهری باشد و در آن سیستم‌های حمل‌ونقل عمومی قابل دسترسی بالا از جمله تراموا آماده توسعه است.
برنامه‌ریزی شهری بهتر
کاهش نیاز به تردد و جابه‌جایی در مسافت‌های طولانی از دیگر شیوه‌های واضح برای کاهش ردپای کربن است. در حال حاضر از هر ۱۰ ساکن فعلی شهرهای اروپایی ۹ نفر در مناطقی زندگی می‌کنند که به دلیل فواصل زیاد بار ترافیکی بالایی دارد. برنامه‌ریزی تحولات جدید برای خانه‌ها و مشاغل به‌نحوی‌که به حمل‌ونقل عمومی مانند راه‌آهن سبک نزدیک باشد بخش مهمی از عزم فرایبورگ برای تبدیل شدن به "پایتخت زیست‌محیطی" غیررسمی آلمان بود. در میلان نیز شیوع کووید -۱۹ جرقه ابتکار "خیابان‌های باز" را زد که منجر به گسترش خطوط دوچرخه‌سواری، پیاده‌روها و مکان‌هایی برای بازی کودکان شد.
میلان با تبدیل یک منطقه به محله‌ای کم‌تردد (LTN) تبدیل به پیشتاز ایجاد "محله ۱۵ دقیقه‌ای" شد که در آن تمام مایحتاج مردم در چند قدمی آن‌ها قرار دارد. پروژه "میدان‌های باز" نیز کلید دیگری برای آینده بدون ترافیک میلان است.
سرکوب خودروها
کاهش خودروها در مراکز شهرها برای دستیابی به اهداف ملی آب‌وهوایی و بهبود سلامت جوامع ضروری است. پونتدرا در شمال اسپانیا در اوایل دهه سال ۲۰۰۰ تردد خودروها را در مرکز شهری قرون وسطایی خود ممنوع کرد که این امر با مزایای اقتصادی، اجتماعی و بهداشتی بسیاری همراه بود و انتشار کربن‌دی‌اکسید را تا ۷۰ درصد کاهش داد. استراسبورگ نیز اولین شهری بود که از سیستم مدیریت هوشمند ترافیک استفاده کرد و با کاهش تعداد توقف و حرکت در جاده‌های خود به ترتیب باعث کاهش انتشار اکسید نیتروژن و ذرات مضر از وسایل‌نقلیه به میزان هشت و ۹ درصد شد. پاریس نیز با طرح‌هایی از جمله مقابله با تردد خودروهای دیزلی به مقابله با ترافیک پرداخت.
نظر شما