به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، با پشت سر گذاشتن چهارمین انقلاب صنعتی، شرکتها به منظور رسیدگی به بعضی از بزرگترین چالشهای جهان از جمله توسعه شهرهای پایدار، در حال تلاش برای دستیابی به موقعیتهایی در راستای مشارکت با دولتها هستند. شهرنشینی همواره در حال گسترش است و انتظار میرود تا سال ۲۰۳۰ بیش از ۷۰ درصد از جمعیت جهان در شهرها ساکن شوند. این روند نیاز فوری به استفاده کارآمدتر از انرژی، تولید انرژی پاکتر و ذخیرهسازی انرژی مقرونبهصرفه دارد. در این شرایط، بخشهای دولتی درحالیکه وظیفه رهبری کردن اوضاع را برعهده دارند باید با بخش خصوصی همکاری نزدیکی داشته باشد تا سیاستها، برنامهها و پروژههایی را که کارایی و پایداری شهری را بهبود میبخشد، بهسرعت به مرحله اجرا درآورند.
افزایش کارایی شهری باید اولویتی برای رهبران در همه سطوح باشد چراکه تلاشهای جهانی در راستای ارتقای کیفیت زندگی ساکنان شهر و رسیدگی به چالشهای بزرگ تغییرات آبوهوایی جهانی، امنیت انرژی و توسعه اقتصادی قرار گرفته است. تعدادی از مشارکتهای جهانی به ایجاد قابلیت و ظرفیت از طریق افزایش همکاری بین بخشهای دولتی و خصوصی کمک میکنند. با وجود تعداد بیسابقهای از شهرها، مشاغل و مؤسسات که در جریان COP-21 پاریس تعهدات بلندپروازانهای را منعقد کردهاند، اکنون زمان استفاده از تجربه، منابع و راهحلهای بخش خصوصی به همراه رهبری دولتهای محلی برای تسریع اقدامات در جهت بهرهوری شهری و شهرهای پایدار است.
ضرورت شهرهای پایدار
ساختمانها مسئول انتشار بیشاز یک سوم گازهای گلخانهای در سطح جهان هستند. مقرونبهصرفهترین زمان برای کاهش مصرف انرژی در ساختمانها قبل از ساخت آنها است که میتواند تا ۵۰ درصد کاهش مصرف انرژی و بازده مثبت سرمایهگذاری را به همراه داشته باشد حالآنکه مقاومسازی بناهای موجود بهواسطه بهرهوری انرژی به ۱۵ تا ۴۰ درصد صرفهجویی در هزینههای انرژی میشود.
اتخاذ و اجرای قوانین ساختمانی، تعیین اهداف کاهش انتشار و اتخاذ سیاستهای ساختوسازهای پایدار، ایجاد برنامههای مقاومسازی برای ساختمانهای بخش دولتی و خصوصی، معرفی برنامههای صدور گواهینامه، معیار و شفافیت، پذیرش مدلها و برنامههای مالی نوآورانه و هماهنگی تلاشهای دولت مرکزی با تأسیسات محلی از بهترین شیوههای بهبود بهرهوری انرژی ساختمان برای توسعه شهرهای پایدار هستند. با این وجود و بهرغم دستیابی به نتایج امیدوارکننده، تنها تعداد کمی از شهرهای جهان مجموعهای جامع از این عناصر را برای پایدار شدن به مرحله اجرا درآوردهاند.
مؤسسه منابع جهانی (WRI)، برنامه محیطزیست سازمان مللمتحد (UNEP) و تسهیلات جهانی محیطزیست، در راستای کمک به توسعه شهرهای پایدار، طی COP-21 در پاریس، توسعه «شتابدهنده کارایی ساختمان» را معرفی کردند که مشارکتی بین WRI، ابتکار انرژی پایدار سازمان ملل برای همه (SE4ALL) و سایر سازمانها و شرکای صنعتی از جمله شورای بینالمللی ابتکارات محیطی محلی (ICLEI)، انجمن جهانی رشد سبز، «جانسون کنترلز» و «اینگرسولرند» است. این برنامه بر دو برابر کردن نرخ بهبود بهرهوری انرژی جهانی تمرکز دارد که نخستین بار در نشست سالانه ۲۰۱۴ در «داووس» مطرح شد و مکزیکوسیتی یکی از اولین شهرهایی بود که آن را موردتوجه قرار داد.
توسعه شهرهای پایدار
ساختمانها فرصتی عالی برای بهبود کارایی شهری در بخش تقاضا محسوب میشوند و سیستمهای انرژی منطقه شاهد افزایش علاقه به پایداری شهری در بخش عرضه هستند. سیستمهای انرژی منطقهای مدرن، گرمایش و سرمایش متمرکز مناطق شهری را با افزایش بهرهوری تا ۸۰ الی ۹۰ درصد نسبت به راهحلهای معمولی فراهم میکند. امروزه انرژیهای تجدیدپذیر بیش از ۵۰ درصد از گرمای تولیدی مشترک را برای ۵۰۰ هزار خانوار تأمین میکند.
جدای از دولتهایی که روی توسعه شهرهای پایدار کار میکنند، برخی از مؤسسات نیز از قافله عقب نماندهاند. دانشگاه استنفورد استراتژی نوآورانهای را برای بهرهوری انرژی و فناوری نوین انرژی منطقه اجرا کرده است. با هدایت اهداف ایالت کالیفرنیا برای کاهش انتشار گازهای گلخانهای و مصرف آب، دانشگاه با راهاندازی نیروگاه حرارتی و برق ترکیبی و ساخت یک سیستم انرژی مرکزی جدید با بهرهوری آب و انرژی، برنامهای را برای کاهش مصرف انرژی ساختمان تا ۳۰ درصد کمتر از استاندارد، افزایش تولید انرژی تجدیدپذیر به ۷۳ مگاوات و از کار انداختن استفاده از گاز طبیعی موجود توسعه داده است.
سیستم انرژی جدید ۹۰ درصد نیازهای گرمایشی دانشگاه را از چیلرهای بازیابی گرما تأمین میکند و مصرف آب را تا ۱۵ درصد کاهش میدهد. این طراحی شامل سیستمهای ذخیرهسازی آب سرد و گرم است که توسط الگوریتمهای کنترل پیشبینی پیچیده مدیریت میشوند که شرایط آبوهوایی، انرژی مورد نیاز دانشگاه و هزینههای انرژی را از ۱۰ روز قبل پیشبینی میکنند.
نظر شما